Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

"Ένα Ελαφάκι για τον Κωστάκη"!!!


Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τα ίδια και τα ίδια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και καταντάει αφόρητα ανιαρή. Με πρωταγωνιστές ένα κράτος που βαδίζει από το κακό στο πολύ, μα πολύ χειρότερο. Με πολίτες(;) που επιζητούν εύκολες λύσεις. Με νέους που αξίζουν τον κόπο αλλά ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους και νέους που λένε ότι έχουν όνειρα αλλά δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να τα μετατρέψουν σε στόχους αγωνιζόμενοι γι αυτούς. Η καταστροφική μανία τείνει να αποτελέσει την κανονικότητα, ένα άγριο έθιμο πρωτόγονων ανθρώπων. Μια χώρα βαρβάρων που αγνοεί ακόμη και πώς να διεκδικεί. 
Έγραφα, λοιπόν, πριν αρκετά χρόνια για όλα αυτά. Μια δεκαετία μετά το παραμικρό δεν έχει βελτιωθεί.

Με έχει ξετρελάνει τον τελευταίο καιρό η διαφήμιση εταιρείας τηλεφωνίας με πρωταγωνιστή τον Άγιο των ημερών! Ο Άγιος Βασίλης, στον χώρο εργασίας του, ανοίγει γράμματα παιδιών προετοιμάζοντας τον σάκο του για τη μεγάλη μέρα της μοιρασιάς. Η έκπληξη για τον Άγιο έρχεται με το άνοιγμα της επιστολής του (κάθε) Κωστάκη. Ο Κωστάκης λειτούργησε σαν τον τρελό που του είπαν να χ… κι αυτός έκατσε και ξεκ… Το παιδί ζητάει τα αζήτητα. Απαιτεί χίλια δυο ψηφιακά καλούδια τελευταίας τεχνολογίας, τα οποία ο Άγιος Βασίλης αγνοεί, αδυνατώντας και να τα διαβάσει σωστά. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ και με απόλυτη αυτοπεποίθηση αποφασίζει: «Ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη».
Έχω την αίσθηση ότι η διαφήμιση φτιάχτηκε για να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον κάθε Κωστάκη αυτών των ημερών. Ο δε Κωστάκης των ημερών είναι ο κάθε τραμπούκος που πρόσφατα έκαψε, πλιατσικολόγησε, έσπασε, λεηλάτησε, τρομοκράτησε. Και το έκανε στο όνομα των ονείρων που «δεν πρόκειται να εκπληρωθούν». Δηλαδή, και για να καταλάβω, ο συγκεκριμένος Κωστάκης πού το ξέρει ότι δε θα βγει το όνειρο; Ποιος είναι; Ο Τζόσουα ή ο Χορταρέας είναι που το έχουν σπουδάσει κιόλας και άρα δικαιούνται να προβλέπουν; Γιατί δεν μπορεί, καλοί μου άνθρωποι, ο καθένας να βγαίνει και να παίρνει τη δουλειά των επαγγελματιών του κλάδου των προβλέψεων. Α όλα κι όλα, μια τάξη δε θα ήταν κακό πράγμα.
Σκέφτομαι και μπορεί να κάνω και λάθος: Βρε μήπως όλοι αυτοί οι καταστροφείς λειτουργούν σαν τον Κωστάκη της διαφήμισης; Τα θέλουν όλα αλλά τα θέλουν χωρίς προσπάθεια; Γιατί στα δεκαπέντε και στα δεκαέξι και στα δεκαεφτά σου έχεις όνειρα αλλά δεν μπορεί να γνωρίζεις απόλυτα την έκβασή τους, εκτός κι αν απλώς λες ότι έχεις όνειρα. Μπορείς να γνωρίζεις τις δυσκολίες, τις απαιτήσεις, ότι πρέπει να φτύσεις αίμα για να τα πετύχεις αλλά δεν ξεκινάς με τη βεβαιότητα της αποτυχίας. Κι αν έχεις μεγάλα όνειρα κι απαιτήσεις από τον εαυτό σου, στρώνεσαι στη δουλειά, προγραμματίζεις τις κινήσεις σου και δεν αφήνεις τις αμπελοφιλοσοφίες περί απάνθρωπου και άδικου και διεφθαρμένου και υποκριτικού συστήματος να σου τρώνε χρόνο και ενέργεια.
Έτσι κι αλλιώς, το σύστημα δε φτιάχνεται με καταστροφές και τρομοκρατία. Αντίθετα, οι πρόσφατες δραστηριότητες μιας μερίδας νέων φαίνεται να συσπειρώνουν την πλειονότητα των πολιτών σε συντηρητικά σχήματα και λύσεις και να δίνουν αφορμές για περισσότερη εξουσία, για εντατικοποίηση των ελέγχων, για πιο σκληρά μέτρα καταστολής. Ούτε λόγος να γίνεται για φιλελευθεροποίηση του συστήματος και για πορεία των λαϊκών και των μεσαίων κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων προς το ριζοσπαστισμό. Ο φόβος ανέκαθεν εμπόδιζε την πρόοδο. Ποτέ δεν την ευνόησε.
Λοιπόν, οι Κωστάκηδες αυτού του κόσμου πρέπει να καταλάβουν μερικά πράγματα, αν και πιστεύω ότι ήδη τα γνωρίζουν αλλά τους είναι δύσκολο να τα αποδεχτούν, γιατί κάτι τέτοιο θα φανερώσει κάποια μικρά... κενά του χαρακτήρα τους και κάτι τέτοιο απαιτεί τεράστια αποθέματα δύναμης. Πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμη που χρειάζεται για να σπάσεις μια τζαμαρία και να λυσσάξεις στο κλέψιμο. Πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν την εξαιρετική τύχη να είναι νέοι. Κι αυτό σημαίνει ότι όλες οι ευκαιρίες είναι μπροστά τους, όχι πίσω τους. Έχουν την ευκαιρία να αγωνιστούν για ένα καλύτερο σύστημα, για μια καλή δουλειά, για την τιμωρία των διεφθαρμένων, για τη βελτίωση των ίδιων, για την καρέτα - καρέτα (που είναι μια χελώνα), για το τροπικό δάσος του Αμαζονίου (που είναι ένα τροπικό δάσος στον Αμαζόνιο), για το Χιονάνθρωπο των Ιμαλαΐων (που δεν ξέρω ακριβώς τι είναι), για την πραγματοποίηση των ονείρων τους.
Και όλα αυτά μπορούν να τα πετύχουν με έναν μόνο τρόπο. Με σκληρή προσπάθεια. Προσπάθεια που δεν μπορεί να ξεκινάει την τελευταία στιγμή κι όταν πια ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Η χαλάρωση, η διασκέδαση, η αίσθηση ικανοποίησης είναι μικρά διαλείμματα της ζωής. Δυστυχώς, οι περισσότεροι Κωστάκηδες είναι θύματα της οικογένειας που τους τα έδωσε «όλα» ή που πάντα καταδίκαζε όσους τα είχαν «όλα» θεωρώντας αδικία η ίδια να μην έχει. Θύματα της εκπαίδευσης που τους πρόσφερε απλόχερα και χωρίς απαιτήσεις μεγάλους βαθμούς και εύκολη πρόσβαση στα επόμενα στάδια συγκαλύπτοντας έτσι τα κενά της. Θύματα του πολιτικού λαϊκισμού που γέμισε τη χώρα μας με ανάξιους φελλούς. Θύματα της τηλεοπτικής παραπληροφόρησης που τονίζει μόνο τα αρνητικά της εποχής, γιατί αυτά πουλάνε περισσότερο στα σχιζοφρενή ραπανάκια που συνεχίζουν να την παρακολουθούν.
Με αυτά και με αυτά, έφτασαν οι Κωστάκηδες να πιστεύουν ότι μπορούν να εκπληρώσουν «όνειρα» στέλνοντας... γράμμα στην κοινωνία, σαν αυτή να είναι ο Άγιος Βασίλης. Κάθονται και οργανώνουν μακροσκελείς λίστες με τα «θέλω» τους και περιμένουν παθητικά τη μοιρασιά. Κάποιος πρέπει να αποκαλύψει επιτέλους (ξεπερνώντας κάθε όριο πολιτικής ορθότητας) σε αυτά τα παιδιά ότι ο Άγιος Βασίλης δεν υφίσταται, έστω κι αν τους διαλύσει το όνειρο. Κι αν υπάρχει, δεν είναι για πολλά πολλά. Γιατί και η κοινωνία, απέναντι στον κάθε Κωστάκη που απλώς θέλει αλλά δεν παλεύει γι αυτό, αποφασίζει ό,τι και ο Άγιος Βασίλης της διαφήμισης: «Ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη». Τα υπόλοιπα ο κάθε Κωστάκης πρέπει να παλέψει για να τα αποκτήσει.



Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Μεγάλες Προσδοκίες, Μικρές Πιθανότητες...

Κατέβηκαν στους δρόμους. Άλλοι για να διεκδικήσουν, άλλοι για να καταστρέψουν, άλλοι για να διαμαρτυρηθούν, άλλοι για να εκφράσουν αγανάκτηση και άλλοι απλώς επειδή κατέβηκαν και οι άλλοι. Κατέβηκαν στους δρόμους και κατάφεραν να γίνουν θέμα συζήτησης, να προκαλέσουν ανησυχία και φόβο, να γίνουν αντιληπτοί. Κατάφεραν αυτό που ήθελαν κι ας μην το γνώριζαν όλοι, ας μην το διεκδικούσαν συνειδητά. Κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή μιας κοινωνίας που αδιαφορεί γι αυτούς, μιας κοινωνίας που θεωρούν ότι τους έχει παροπλίσει πριν καν ξεκινήσουν την προσπάθεια.
Και τώρα η κοινωνία των μεγάλων νιώθει την ανάγκη -μάλλον από υποχρέωση- να εξηγήσει τη συμπεριφορά των νέων της. Προσπαθεί να εντοπίσει τις αιτίες της «οργής», της καταστροφικής μανίας, των βιαιοτήτων. Και το κάνει υποκριτικά, όπως το κάνει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις. Με βαρύγδουπες αναλύσεις, με λόγια ασυνάρτητα, με σοβαροφάνεια που περισσεύει και απέραντες δόσεις λαϊκισμού προσπαθεί ο καθένας να δώσει εξηγήσεις φορώντας το προσωπείο της θλίψης, της υπευθυνότητας και δυστυχώς της αυθεντίας. Όλοι αυτοί προσπαθούν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά των νέων σαν αυτοί να είναι ένα αντικείμενο ξένο και αδιαφορώντας για το αυτονόητο.
Οι μεγάλοι συζητούν, εκφράζονται, καταδικάζουν και, σπάνια, επικροτούν τις επιλογές των νέων ξεχνώντας ότι αυτοί δεν είναι άλλοι από τα παιδιά τους, τους μαθητές τους, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Αντιμετωπίζουν τα πρόσφατα γεγονότα έχοντας βάλει στην άκρη του μυαλού τους ότι και οι ίδιοι υπήρξαν κάποτε νέοι. Προσπαθούν να κατανοήσουν κάτι που αποτελεί δεδομένο. Οι νέοι συμπεριφέρθηκαν με τον τρόπο αυτό, γιατί απλώς είναι νέοι.
Όλοι πέφτουν στην ίδια παγίδα. Αναρωτιούνται για κάτι που δεν έχουν τη δυνατότητα ή δε θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι οι ίδιοι προκάλεσαν τη συγκεκριμένη στιγμή. Η εικόνα που έχουν οι νέοι για την κοινωνία δεν είναι παρά η εικόνα που τους διαμορφώνουν οι μεγαλύτεροι. Οι γονείς στο σπίτι, οι δάσκαλοι στις σχολικές αίθουσες, οι δημοσιογράφοι από τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί. Οι νέοι γνωρίζουν την πραγματικότητα που οι μεγαλύτεροι τους προσφέρουν. Το πρόβλημα για τους μεγαλύτερους είναι ότι οι νέοι δεν αντιδρούν σ’ αυτήν την πραγματικότητα με προβλέψιμους τρόπους. Αντιδρούν με τρόπους τελείως διαφορετικούς, με τρόπους που δυσκολεύονται να αντιληφτούν, κυρίως όμως, να αποδεχτούν οι «άλλοι».
«Τα έχετε όλα. Δε σας λείπει τίποτα», συνηθίζουν να ισχυρίζονται οι προηγούμενες γενιές. Εννοούν, χωρίς να το κατανοούν βέβαια, ότι η νέα γενιά έχει όσα είχαν λείψει από τις προηγούμενες, τα παιδιά έχουν όσα οι προηγούμενοι θα ήθελαν να έχουν και δεν κατάφεραν να γευτούν. Και την ίδια στιγμή πέφτουν σε αντιφάσεις τρομοκρατώντας τα παιδιά για την ανεργία που υπάρχει, για την ύφεση που έρχεται, για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν. Και τα παιδιά περιέρχονται σε σύγχυση, αδυνατούν να αποκτήσουν μια καθαρή εικόνα κι αυτό εκνευρίζει, προκαλεί άγχος, γίνονται απαισιόδοξα. Είναι, λοιπόν, παράλογο να οδηγούνται σε ξέσπασμα και κάποτε σε τελείως παράλογες συμπεριφορές;
Ναι, η ζωή είναι μια δύσκολη υπόθεση. Ποτέ δεν ήταν κάτι εύκολο κι απλό ιδίως για τους ανθρώπους που έχουν απαιτήσεις από τον εαυτό τους. Ναι, οι σημερινοί νέοι έχουν πολλά. Έχουν περισσότερα από κάθε προηγούμενη γενιά. Έχουν περισσότερες ανέσεις, έχουν περισσότερες επιλογές, περισσότερες ελευθερίες, ζουν σε έναν κόσμο πολύ μεγαλύτερο από εκείνον που έζησαν οι μεγαλύτεροι. Αυτά είναι δεδομένα αλλά δεν είναι λογικό να είναι και αρκετά για τους νέους, όσο κι αν αυτό δεν μπορεί να χωρέσει στο συντηρητικό κεφάλι κάθε σοβαροφανούς ενήλικα. Αυτοί πάντα θα θέλουν κι άλλα. Εξέλιξη λέγεται κι αν κάποιοι σταματήσουν να θέλουν κι άλλα, θα σταματήσει. Αρρωστημένο, λοιπόν, δεν είναι η νέα γενιά να θέλει κι άλλα. Αρρωστημένο είναι να θέλει όσα και οι γονείς της.
Οι νέοι σήμερα έχουν πολλά αλλά από αρκετούς μάλλον λείπει κάτι βασικό. Έχουν μεγάλες προσδοκίες αλλά νιώθουν ότι έχουν ελάχιστες πιθανότητες να τις πραγματοποιήσουν! Έχουν παρόν αλλά δεν έχουν μέλλον. Και δεν έχουν όχι γιατί αυτό δεν υφίσταται αλλά επειδή κανείς δεν τους έχει βοηθήσει να το δουν, να το κατανοήσουν και τελικά να το αξιοποιήσουν. Κανείς δεν τους προετοίμασε ουσιαστικά για όσα τους περιμένουν. Κανείς δεν τους δίδαξε ότι δε δικαιούνται το παραμικρό εξ ορισμού. Ότι δικαιούνται μόνο εκείνα για τα οποία θα παλέψουν και θα κατακτήσουν οι ίδιοι. Το σημαντικότερο είναι ότι κανείς δεν έδειξε στα σημερινά παιδιά τον τρόπο για να γίνει αυτό. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς, το συντηρητικό σχολείο, τα γεμάτα λαϊκισμό μμε, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί απομακρύνουν τα παιδιά από την πραγματικότητα για να τα «προφυλάξουν», για να πουλήσουν, για να αποκρύψουν την ανικανότητά τους.
Οι νέοι κατέβηκαν στους δρόμους. Κάποιοι από αυτούς ήξεραν και γιατί το έκαναν. Οι περισσότεροι, δυστυχώς, όχι! Γι αυτό είδαμε όσα είδαμε τις τελευταίες μέρες. Επειδή οι περισσότεροι δε γνώριζαν και δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί. Αυτοί απλώς καθοδηγήθηκαν από ανεκδιήγητους κομματάρχες και τις ψευτοεπαναστατικές φαντασιώσεις τους, για να προκαλέσουν, για να δημιουργήσουν κι όχι για να λύσουν προβλήματα σε ένα σύστημα που έτσι κι αλλιώς δε θέλει πολύ για να καταρρεύσει.
Και μένει στους νέους να αποφασίσουν ποια ταυτότητα θέλουν και να επιλέξουν αν θα είναι η γενιά που θα χτίσει ή η γενιά που απλώς θα γκρεμίσει. Το δεύτερο βέβαια, είναι σίγουρα πιο εύκολο!

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Ούτε ιερό αλλά ούτε και όσιο

Λοιπόν, αυτός ο εφιάλτης που λέγεται ελληνικό κράτος, έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα. Και δε μου τη δίνει η κατάσταση που επικρατεί, δε μου τη δίνει καν η στασιμότητα που θα έπρεπε να διδάσκεται στη Γεωγραφία ως εθνικό προϊόν πια. Με εκνευρίζει, όμως, αφάνταστα η έλλειψη κριτηρίου. Με σκάει το ταλέντο μας να χάνουμε ευκαιρίες και να αφήνουμε ανεκμετάλλευτο το τεράστιο δυναμικό του λαού μας. Δε με αφήνει σε ησυχία η απαξίωση ανθρώπων που έχουν την ικανότητα να αλλάξουν τη μοίρα και την πορεία αυτού του τόπου. Με πληγώνει η αδιαφορία μας για άτομα επιτυχημένα. Για άτομα που έχουν δώσει εξετάσεις στη ζωή, έχουν πετύχει κι έχουν αποδείξει ότι μπορούν και πρέπει να αποτελούν πρότυπο για όλους μας.
Για μια ακόμα φορά βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία για το λαό και τη χώρα μας. Κι όμως, οι ανεύθυνα υπεύθυνοι κάνουν τα πάντα για να την αφήσουν να πάει χαμένη. Χωρίς ίχνος λογικής έχουν βαλθεί λυτοί και δεμένοι (αυτοί, οι δεύτεροι, βέβαια, πιο δύσκολα) να μας αποδείξουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμα σκάνδαλο. Όλοι μα όλοι, κυβερνητικοί, αντικυβερνητικοί, αντιπολιτευτικοί, παρακρατικοί, αντικρατικοί, διακρατικοί παράγοντες έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι κάτι κακό συνέβη με επίκεντρο την Ι. Μ. Βατοπαιδίου. Φωτιά θα πέσει και θα σας κάψει βρε άπιστοι και αμαρτωλοί και κολασμένοι! Με αυτά που λένε πολιτικοί και δημοσιογράφοι και μέρος του λαού, έχουν εξασφαλίσει εισιτήριο πρώτης θέσης για το βασίλειο του Βεελζεβούλ (που είναι ο διάβολος στο πιο χαριτωμένο).
Όλοι αυτοί βουτηγμένοι στη μιζέρια και το φθόνο ψάχνουν να βρουν παρατυπίες και αποδείξεις για παρανομίες. Και τελείως κακοπροαίρετα αναρωτιούνται: «Πού τα βρήκαν τόσα λεφτά και τόση περιουσία οι καλόγεροι»; Άσε ρε μεγάλε! Με θαύμα τα βρήκαν. Γιατί άμα δε γίνονται θαύματα στα μοναστήρια, πού θα γίνονται; Στα καφέ του Κολωνακίου θα γίνονται, όπου ξημεροβραδιάζονται οι πολιτικοί ή στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου επίσης ξημεροβραδιάζονται οι πολιτικοί; Τα κέρδισαν με την αντίσταση που προέβαλαν επί Τουρκοκρατίας. Γιατί οι Τούρκοι έτσι μεγαλόψυχα σκέφτονταν και λειτουργούσαν! «Μας πας κόντρα Εκκλησία; Ε πάρε το Χρυσόβουλό σου για να μάθεις να κάθεσαι στα αβγά σου»! Μη χειρότερα! Ο σημερινός κόσμος βαδίζει από το κακό στο χειρότερο. Αυτή η αμφισβήτηση θα τον φάει. Αντί δημοσιογράφοι και πολιτικοί να προσπαθήσουν να διδαχτούν πέντε ή και έξι πράγματα από την όλη υπόθεση, χάνουν το χρόνο τους σε ανοησίες και λόγια του αέρα. Και μετά θα κλαίγονται για την οικονομική κρίση, για την υποχρηματοδότηση της Παιδείας και της Υγείας, για τα ελλείμματα των ταμείων και δε συμμαζεύεται.
Κάθονται και κατηγορούν τον ηγούμενο Εφραίμ, τον Αρσένιο και τον Παχούμιο και δεν ξέρω ποιον άλλον (που δε γνωρίζω τι αξιώματα έχουν) αντί να τους προτείνουν υπουργεία ή έστω θέσεις μόνιμων συμβούλων. Δηλαδή, μας πειράζει να κυκλοφορούμε όλοι με ελικόπτερα, να κονομήσουμε κανένα οικοπεδάκι φιλέτο, χαρτοφυλάκιο βαρβάτο, καταθέσεις εντός και εκτός και offshore εταιρείες. Μωρέ τζάμπα το ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους οι μοναχοί. Χαμένο θα πάει, όπως και καθετί αξιόλογο στη χώρα αυτή. Και καλά όλοι οι άλλοι αλλά και η κυβέρνηση που βλέπει τα ποσοστά της να πέφτουν πιο γρήγορα κι από το μήλο που έφαγε κατακέφαλα ο Νεύτων, επιτρέπεται να επιδεικνύει τέτοια αδράνεια; Κάνε χρυσή μου (κυβέρνηση) τον ανασχηματισμό σου. Κλείσε τον Αλογοσκούφη σε μοναστήρι να συχωρεθούν και οι αμαρτίες του και κάνε τη μονή Βατοπαιδίου Υπουργείο Οικονομικών μπας και δούμε κι εμείς μια άσπρη και κυρίως πλούσια μέρα.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για χοντροκομμένα και συντηρητικά μυαλά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχονται και οι άλλοι, οι προοδευτικοί της Αριστεράς και το χοντραίνουν το πράγμα και απαιτούν την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών από τα σχολεία. Δεν πάνε καλά οι άνθρωποι! Δηλαδή, αυτοί τώρα είναι σοβαροί; Κι άμα καταργηθούν τα Θρησκευτικά, τι θα μείνει στην εκπαίδευση; Τα Μαθηματικά και η Γλώσσα θα μείνουν; Ή μήπως θα μείνουν το ΑΟΘ, το ΑΟΔΕ, η ΕΥΔΑΠ και το Δίκαιο και Θεσμοί (που δεν είναι δύο αλλά ένα μάθημα). Ωραία προκοπή θα κάνουμε με τέτοια μαθήματα! Κάτω τα χέρια και τα πόδια από τα Θρησκευτικά, τα οποία μάλιστα χρειάζονται ενίσχυση σε ώρες και διδακτικό προσωπικό.
Θέλουμε ή δε θέλουμε τα παιδιά μας να ενταχθούν δυναμικά στη σύγχρονη πραγματικότητα; Αυτή είναι ρητορική ερώτηση, οπότε μη σκέφτεστε την απάντηση. Θέλουμε και παραθέλουμε (αυτή είναι η δεδομένη απάντηση στη ρητορική ερώτηση που διατυπώθηκε πριν). Ε λοιπόν, αν θέλουμε και παραθέλουμε, τότε πρέπει να στηριχτούμε στο μάθημα των Θρησκευτικών, όπου Θεολόγοι μετεκπαιδευμένοι σε ταχύρυθμα σεμινάρια που θα διοργανωθούν από το «Μονή Βατοπαιδίου college», θα διδάσκουν στα παιδιά τη γλώσσα της οικονομίας, τις αρχές του σύγχρονου management, τους κανόνες του επιτυχημένου real estate, αλλά και διεθνείς σχέσεις. Τα παιδιά αυτά στο μέλλον είτε ως ηγούμενοι και ηγουμένες είτε ως golden boys ή και girls στην ελεύθερη αγορά και τις επιχειρήσεις θα μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση και τη φώτισή τους και στους άλλους οδηγώντας το ελληνικό κράτος στην παγκόσμια οικονομική πρωτοκαθεδρία. Αυτά τα παιδιά αύριο θα καταφέρουν να πάρουν από τους Τούρκους την Πόλη και μάλιστα με Χρυσόβουλο κι όχι με πόλεμο.
Αυτές είναι κινήσεις ρεαλιστικές. Αλλά δυστυχώς αυτές χρειάζονται και τολμηρούς ανθρώπους. Χρειάζονται ηγέτες που να βλέπουν μακριά κι όχι ανθρώπους που δε βλέπουν ούτε τη μύτη τους (αυτή είναι μια μεταφορά και δεν εννοεί ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μικρή μύτη). Σ’ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Μετατρέψαμε το Βατοπαίδι σε τροχοπέδη και τον βλέπω τον Εφραίμ να πηγαίνει σαν το σκυλί στο αμπέλι.
*Στη φωτο το σχέδιο της πρότασης του Εφραίμ
για την ανακαίνιση της Ι.Μ. Βατοπαιδίου

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Έχω μια κρίση...

Η χαρά που ένιωσα, όταν πρωτάκουσα για την κρίση που χαρακτηρίζει την παγκόσμια κοινότητα, δεν περιγράφεται. «Έχουμε κρίση»! Όπου κι αν έστρεφα την προσοχή μου, όπου κι αν πήγαινα, από όποιον κι αν συναντούσα, άκουγα και διάβαζα το ίδιο πράγμα. «Έχουμε κρίση»! Και ένα μόνο δεν μπορούσα ο δύσμοιρος να καταλάβω. Την γκρίνια, τη στενοχώρια, την απαισιοδοξία όλων για ένα γεγονός που εμένα μου φαινόταν εκπληκτικά καλό.
«Τι ωραία» σκεφτόμουν, «η ανθρωπότητα απόκτησε κρίση! Κι όχι το ένα τέταρτο της ανθρωπότητας (δηλαδή το ¼ ή αλλιώς 25%) ή το μισό (δηλαδή το ½ ή αλλιώς το 50%) αλλά ολόκληρη (δηλαδή το 100%)»! Μοιάζει με θαύμα αλλά εγώ πιστεύω στα θαύματα. Θεωρώ ότι για να πετύχεις κάτι δε χρειάζεται πολύ δουλειά. Το μόνο που χρειάζεται είναι τύχη. Αν είναι να έρθει, θα έρθει! Μετά τη μικρή παρέκβαση, συνεχίζω. Μα υπάρχει κάτι πιο τέλειο από αυτό; Να έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους με κρίση, με άτομα που μπορούν να επεξεργάζονται σωστά τα δεδομένα, να τα κρίνουν και να τα εκτιμούν ορθά, να διαμορφώνουν λογική άποψη γι αυτά. Τι εκπληκτικό! Το τέλος των ηλιθίων. Τέλος οι βλακώδεις συζητήσεις για τον καιρό, για τις οικιακές ασχολίες, για τα τηλεοπτικά σκουπίδια και τις τρίχες (εννοώ τα χτενισμένα ή αχτένιστα μαλλιά). Η επικοινωνία με τους άλλους θα αποκτήσει άλλο ενδιαφέρον. Λιγότερο μαλλιαρό (με αυτή την έκφραση, που είναι μεταφορική*, εννοώ λιγότερο βαρετό). Ενδιαφέρον ικανό να σε κάνει να εκτιμήσεις, να λατρέψεις και να σέβεσαι τους άλλους. Ένας άλλος κόσμος, ένας κόσμος με κρίση θα ήταν η πιο μεγαλειώδης επανάσταση της ιστορίας. Μπροστά της η αμερικανική, η γαλλική και η ελληνική επανάσταση μαζί θα ωχριούσαν. Η ιστορία ξαναγράφεται και το κάνει με κρίση.
Ο φίλος(;) που καθόταν απέναντί μου, μου τσιατάλιασε το παραμύθι λέγοντάς μου: «η κρίση που έχουμε δεν έχει καμιά σχέση με πνευματικές βάσεις και χαρακτηριστικά. Η κρίση που έχουμε είναι κάτι άλλο». Εντάξει! Αλλά ούτε κι αυτό με χαλάει πολύ. Είχα ήδη τις εφεδρείες μου και μπορούσα να παραμείνω αισιόδοξος. Σκέφτηκα ότι η «κρίση που έχουμε» έχει να κάνει με το σύστημα. Τι καλά! Ήρθε η ώρα της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης των δομών και των αξιών ενός συστήματος που μας τραβάει στον πάτο. Πολιτική, θρησκεία, διεθνείς σχέσεις, οικογένεια, εκπαίδευση τρέμετε. Έφτασε η πολυπόθητη στιγμή της κρίσης σας. Λογικό είναι. Όταν κάποιοι θεσμοί φτάνουν στα όριά τους, πλήττονται από το συντηρητισμό, είναι δεδομένο ότι χαρακτηρίζονται από κρίση και τότε δέχονται την κρίση του κοινωνικού συνόλου, ώστε να εκσυγχρονιστούν και να μπορέσουν να μας στηρίξουν στα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί. Υγιές μου φαίνεται. Καμιά στενοχώρια, λοιπόν, δε δικαιολογείται και πάλι, εκτός κι αν κάποιος διαθέτει τόσο σύγχρονη σκέψη όσο και το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης (που είναι πολύ παλιό).
Τα καλά, όμως, δε διαρκούν πολύ. Ο φίλος(;) μου χρειάστηκε ελάχιστα δευτερόλεπτα για να διαλύσει κι αυτό το όνειρο. Εκνευρισμένος -καθόλου το καταλαβαίνω αυτό- μου δήλωνε ότι «η κρίση που έχουμε, δεν έχει ούτε κοινωνικό περιεχόμενο»! Κι εγώ τότε του δήλωσα ότι ούτε κι αυτό με χαλάει. Το μυαλό μου πήγε στην τελική Κρίση. Και η μεταφυσική αναζήτηση δε με χαλάει επίσης. Ένας κόσμος που θα λειτουργεί με γνώμονα τη στιγμή της τελικής δικαίωσης ή τιμωρίας, δε θα ήταν άσχημος! Ένας κόσμος που περιέρχεται σε συνειδησιακή κρίση γίνεται πιο ηθικός, πιο δίκαιος, πιο καρτερικός, γεμάτος καλότητα και ανθρωπιά. Κι όταν φτάσει η ώρα, εμείς οι καλοί θα πάμε στον παράδεισο και θα το ρίξουμε στη διασκέδαση και το χαβαλέ ενώ οι άλλοι, οι κακοί, θα πάνε στην κόλαση και θα περάσουν όσα βασανιστήρια μπορεί ή δεν μπορεί να φανταστεί κάποιος. Και πάλι βέβαια, η στενοχώρια της ανθρωπότητας δεν είχε εξήγηση για μένα. Δηλαδή, δε θέλουμε έναν κόσμο ηθικό αλλά έναν κόσμο ανήθικο; Τι σου είναι ρε παιδί μου όλοι αυτοί; Αυτοί δεν είναι άνθρωποι, ο ορισμός του μαζοχισμού είναι!
Ο φίλος(;) μου παράγγειλε το τρίτο ή τέταρτο, όση ώρα του παράθετα την καινούρια άποψή μου περί κρίσης που έχουμε και δείχνοντάς μου ότι η υπομονή του εξαντλείται, με ύφος πιο σκληρό κι από του Ράμπο VII (που αν υπάρχει, θα είναι πολύ σκληρός) μου είπε: «Λοιπόν, άκου! Η κρίση που έχουμε ούτε μεταφυσικό περιεχόμενο έχει! Η κρίση που έχουμε παγκοσμίως είναι κρίση οικονομική, γι αυτό στενοχωριούνται οι άνθρωποι κι αυτό τους προκαλεί νευρική κρίση και κάθε άλλου είδους κρίσεις κακές και απάνθρωπες! Εντάξει; Τίποτε καλό δεν υπάρχει σ’ αυτήν την κρίση που απειλεί τα θεμέλια της κοινωνίας, της οικονομίας, του πολιτισμού και του σύμπαντος (το οποίο προήλθε από μια πολύ μεγάλη έκρηξη γνωστή και ως big bang) ολόκληρου»!!!
Ο κακόμοιρος πίστεψε ότι με όσα μου είπε, θα με έβαζε κι εμένα στο λούκι των αρνητικών σκέψεων. Άρα εκείνη τη στιγμή έπρεπε να σκεφτώ: «Πω πωωω! Αυτό είναι πολύ κακό για την ανθρωπότητα και τη συμπαντότητα ολόκληρη». Όμως, η αισιοδοξία αποτελεί για μένα κάτι έμφυτο. Μόνο θετικές σκέψεις μου προκάλεσε κι αυτή η εκδοχή για το περιεχόμενο της κρίσης που έχουμε.
Μια τόσο μεγάλη οικονομική κρίση μπορεί να επιφέρει άμεσα αρνητικά αποτελέσματα σε πολλούς αλλά μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει θετικά! Ιστορικά να το δούμε, αντιλαμβανόμαστε ότι οι επαναστάσεις, οι ριζοσπαστικές αλλαγές, η εξυγίανση μιας κοινωνίας και τα σημαντικά βήματα προόδου δε γεννήθηκαν από την ευημερία. Μέσα σε κρίσεις του συστήματος γεννήθηκαν μεγάλες ιδέες και μέσα από κρίσεις εκδηλώθηκαν ανατρεπτικές συμπεριφορές. Η αλλοίωση του συστήματος κι όχι η υγιής πορεία του θα οδηγήσει σε προσπάθεια μεταβολής του. Όταν μάλιστα αυτή η σαπίλα γίνει αντιληπτή ακόμη και από τον πιο ηλίθιο, τότε μπορεί να περιμένουμε κινητικότητα και έξοδο από τα προβλήματα.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση μπορεί να είναι καλό πράγμα. Μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε κρίση και να σκεφτούμε λίγο πιο λογικά ελέγχοντας λίγο πιο ώριμα τις επιλογές μας, να μας οδηγήσει σε κρίση των δομών και των αρχών του πολιτικού, κοινωνικού, οικονομικού κατεστημένου, να μας προκαλέσει τελικά κρίση συνείδησης ως προς τους στόχους μας. Κακή θα είναι αν την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη, γιατί τότε είναι βέβαιο (το έχω το κληρονομικό χάρισμα) ότι θα την ξαναβρούμε σύντομα μπροστά μας ακόμα πιο τρομαχτική και τότε δύσκολα θα αποφύγουμε τις απανωτές νευρικές κρίσεις!
*Μια λέξη δε λέγεται μεταφορική, επειδή εκτελεί μεταφορές.
Αυτό το κάνουν ειδικοί άνθρωποι που λέγονται μεταφορείς
ή εταιρείες που λέγονται μεταφορικές.
Οι λέξεις, όπως γνωρίζω, δεν εκτελούν μεταφορές, ακόμα κι αν λέγονται μεταφορικές.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Back to Black!

Πανηγύρι τρελό από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δικαιολογημένο. Χαρά και αισιοδοξία, εξαιτίας της νίκης και της αναρρίχησης ενός μαύρου στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, συνεπήραν μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και φτωχούς, λευκούς και μαύρους και κιτρινωπούς και κόκκινους (και δεν εννοώ τους «γαύρους»). «Έχουμε μαύρο πρόεδρο, έχουμε έναν δικό μας στην εξουσία». Αλλά κι από την εδώ πλευρά τα ίδια και χειρότερα. Αδικαιολόγητο. «Έχουν μαύρο πρόεδρο κι εμείς έχουμε μαύρο πλανητάρχη»!
Τι καλά! Εντάξει ρε παιδιά, κι εμείς έχουμε ιμάμ μπαϊλντί σήμερα αλλά δεν το κάνουμε θέμα. Βέβαια, από τις επιλογές του δικού τους Obama, πολλοί εκτιμούν ότι θα εξαρτηθούν πολλά. Από τη γεύση του δικού μας ιμάμ μπαϊλντί θα εξαρτηθούν λίγα. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουν οι πολλοί και άσχετοι. Οι λίγοι και σχετικοί, όμως, που γνωρίζουν και πέντε (δηλαδή 5) πράγματα για τη θεωρία του χάους, ξέρουν ότι και τα δυο (δηλαδή 2) γεγονότα μπορεί να αποδειχτούν εξίσου καταλυτικά για τις εξελίξεις.
Τάσσομαι ανεπιφύλακτα με τους δεύτερους. Άρα τάσσομαι με τους λίγους και σχετικούς. Η πολυκοσμία αποτελούσε για μένα, ανέκαθεν, κάτι δυσβάσταχτο. Και ξέρω και πέντε πράγματα για τη θεωρία του χάους.
Ο Obama είναι σαν τα Σάββατα. Τα Σάββατα είναι η καλύτερη μέρα. Όλοι νιώθουν χαλαροί, αφού ακολουθεί η αργία της Κυριακής. Προσδοκούν ξεκούραση, τεμπελιά, ασχολία με προσωπικά ενδιαφέροντα μακριά από υποχρεώσεις, επαφή με αγαπημένα πρόσωπα. Σχέδια, χαρά, ηρεμία μας χαρακτηρίζουν τα Σάββατα. Και μετά; Μετά έρχεται η Κυριακή. Πάντα το κάνει! Και φέρνει μαζί τη συνείδηση ότι οι προσδοκίες υπήρξαν υπερβολικές και άρα ανέφικτες. Τότε οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι χρειάζονται λίγη ακόμα ξεκούραση. Καταλαβαίνουν ότι δε γίνεται να βρεθούν με όλους εκείνους που είχαν προγραμματίσει, ότι δε γίνεται να πάνε και στο γήπεδο και στον κινηματογράφο και στο εστιατόριο και βόλτα στο χωριό και να διαβάσουν το βιβλίο που εδώ και μήνες μένει ανέγγιχτο στο κομοδίνο. Χάλι μαύρο! Πιο μαύρο κι από τον Obama. Και μένει η ελπίδα. Αυτή πεθαίνει τελευταία. Αλλά πεθαίνει. Μετατίθεται για το επόμενο Σάββατο για να διαψευστεί από την επόμενη Κυριακή που ακολουθεί.
Κάπως έτσι θα καταλήξει και η υπόθεση Obama, αν δεν εκτιμηθεί σωστά. Η Obamania που έχει καταλάβει τους πάντες, είναι εύκολο να καταλήξει σε απογοήτευση και γκρίνια. Οι μεγάλες προσδοκίες συχνά έχουν ένα μεγάλο κακό. Διαψεύδονται! Ο καθένας κάτι περιμένει από τον Obama. Οι Αμερικανοί να τους βγάλει από το τέλμα που τους έριξε ο κακός και άσχετος Μπους, να τους οδηγήσει και πάλι στην πρωτοκαθεδρία και αποδοχή, να τους δώσει πίσω τη χαμένη αίγλη και την οικονομική ευρωστία. Οι μαύροι, οι γυναίκες, οι μειονότητες περιμένουν βελτίωση των συνθηκών ζωής τους και σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Οι υπόλοιποι λαοί κι αυτοί κάτι περιμένουν, άλλος λίγα κι άλλος πολλά. Και τα περιμένουν άμεσα.
Απλώς αδύνατον! Δηλαδή, αν τα καταφέρει το παλικάρι, δε θα μιλάμε για το αποτέλεσμα μιας εκλογικής αναμέτρησης αλλά για τη Δευτέρα Παρουσία. Και θα επιβεβαιωθούν και οι μαύροι που ισχυρίζονταν ότι ο Θεός είναι μαύρος. Άλλωστε στην ανάγκη μιας πίστης στήριξε την προεκλογική εκστρατεία του και ο Obama. «Σας ζητώ να πιστέψετε. Όχι στη δική μου ικανότητα να φέρω την αλλαγή, αλλά στη δική σας». Θεϊκό! Αλλά ελάχιστοι το κατάλαβαν κι ακόμα ελαχιστότεροι θα κάνουν το παραμικρό. Ο Obama είναι γι αυτούς ο νέος Μεσσίας. Τον χρειάζονταν, οι Αμερικανοί, ο πλανήτης, το σύμπαν ολόκληρο. Ο Obama είναι το καλό που επικράτησε στη μάχη με το κακό. Είναι ο επίγειος παράδεισος που έρχεται να μας απαλλάξει από την κόλαση του Μπους. Ίσως το μόνο που θα αντιμετωπίσει πρόβλημα είναι το ΚΚΕ. Αυτό ως γνωστόν χρειάζεται βαρβάρους. Άρα χρειάζεται τον Μπους ή κάποιον παρόμοιο. Όχι τον Obama.
Όλο αυτό είναι υπερβολικά πολύ ακόμα και για τον πιο χαρισματικό άνθρωπο. Εντάξει, ένας μαύρος (όχι από τους πιο μαύρους πάντως) κατάφερε να γίνει πλανητάρχης. Αυτό δε σημαίνει ότι κι όλοι οι υπόλοιποι μαύροι θα καταφέρουν να ξεφύγουν από τις συνθήκες στις οποίες ζουν μέχρι σήμερα. Αν ένας εργάτης γίνει πλούσιος επιχειρηματίας, δε σημαίνει ότι κι όλοι οι άλλοι εργάτες θα καταφέρουν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Κι ο Λεχ Βαλέσα λιμενεργάτης ήταν κι έγινε πρόεδρος της Πολωνίας αλλά αυτό δε βοήθησε και πολύ τους άλλους λιμενεργάτες. Άλλωστε οι ΗΠΑ έχουν προϊστορία διδακτική σε τέτοια θέματα. Μαύρη γυναίκα είναι και η υπουργός εξωτερικών τους εδώ και χρόνια, χωρίς ουσιαστικό θετικό αντίκτυπο στην εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης, στη βελτίωση της θέσης των υπολοίπων γυναικών ή των μαύρων.
Ο Obama δεν είναι ο Μεσσίας. Μπορεί όμως να είναι ένα εκπληκτικό πρότυπο. Πρότυπο ανθρώπου που κατάφερε να εκπληρώσει το όνειρό του παρά τις αντιξοότητες. Πρότυπο ανθρώπου που δεν περιέφερε την πικρία, τη μιζέρια, τον πληγωμένο εγωισμό του, τις ανασφάλειές του διεκδικώντας τον οίκτο των άλλων. Πρότυπο ανθρώπου που δεν ήρθε για να αντιδράσει, για να καταστρέψει ή να κατηγορήσει το σύστημα για τις αδικίες του. Ήρθε και μπήκε στο σύστημα ακολουθώντας τους κανόνες, όχι για να διαλύσει αλλά για να αλλάξει. Και δε θα αλλάξει τα πάντα μόνος του. Θα αλλάξει όσα μπορεί με τη βοήθεια των άλλων (“I’ m asking you to believe. Not in my ability to bring change. I’ m asking you to believe in yours”).
Το φαινόμενο Obama αξίζει προσοχής για έναν απλό λόγο. Ο Obama έδειξε στον εργάτη, στο μαύρο, στον αδικημένο, στον περιθωριακό, στο μουσουλμάνο, στο μαθητή, στον κάθε καταπιεσμένο, στο κάθε ανίδεο, βλαμμένο ξεχρέτζαλο που το παίζει αντιεξουσιαστής επαναστάτης ότι μπορεί να τα καταφέρει κι αυτός, αρκεί να πιστέψει στο όνειρό του και να αγωνιστεί με όλες τις δυνάμεις του γι αυτό. Έτσι, ίσως αξίζει να επιστρέψουμε στο σύνθημα του παρελθόντος «black is beautiful», γιατί διαφορετικά είναι καλύτερο να παραμείνουμε στο «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά…» χαμένοι στην αδράνεια, παραδομένοι στην παθητικότητα, δούλοι της μετριότητας, δέσμιοι της μοιρολατρίας μας, φυλακισμένοι στο παραμύθι που έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας!

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Το ωραιότερο δώρο των Χριστουγέννων!

MONAHOPOLY...
(γιατί Εκκλησία & Κράτος μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά)


Οι γιορτές πλησιάζουν.
Η αναζήτηση δώρων για παιδιά, φίλους, ανίψια, γονείς, ξαδέρφια, βαφτιστήρια,
μπατζανάκηδες, κουμπάρους ξεκίνησε.
Φέτος το καλύτερο δώρο για τα Χριστούγεννα ή και για την Πρωτοχρονιά
είναι το παιχνίδι «Μοναχόπολη»!!!
Η «Μοναχόπολη» είναι ένα δώρο εξαιρετικό,
ένα δώρο μοναδικό
για μικρούς και μεγάλους!
Η «Μοναχόπολη» δεν είναι απλώς ένα διασκεδαστικό παιχνίδι, όπως όλα τα άλλα. Αγοράζοντας μια «Μοναχόπολη» ή και περισσότερες
εξασφαλίζετε πόντους για τη μετά θάνατον ζωή και τον Παράδεισο,
αφού τα κέρδη θα τα ξεψαχνίσουν άνθρωποι που ο λόγος τους μετράει σε τέτοια θέματα.
Η «Μοναχόπολη» έχει και παιδαγωγική αξία.
Παίζοντας «Μοναχόπολη» τα παιδιά μαθαίνουν τι σημαίνει πολιτικός και πολιτική,
οπότε προετοιμάζονται για τη μελλοντική συμμετοχή τους στα κοινά.
«Μοναχόπολη»,
το ωραιότερο δώρο των Χριστουγέννων ή και της Πρωτοχρονιάς!

Δεχόμαστε παραγγελίες

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Φινλανδική Ουτοπία!

Λίγες εβδομάδες πριν έπεσε στην αντίληψή μου άρθρο του κ. Αλέξανδρου Πιστοφίδη που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο -έχει αναδημοσιευτεί στον τύπο- όπου γίνεται μια σύγκριση της σχολικής πραγματικότητας στη Φινλανδία και την Ελλάδα. Στο άρθρο εκθειάζεται το φινλανδικό σχολείο και παρουσιάζονται τα προβλήματα του ελληνικού. Σε αρκετές περιπτώσεις και μέσω του συγκεκριμένου blog έχω προσεγγίσει τα προβλήματα του ελληνικού συστήματος αλλά το συγκεκριμένο κείμενο μου φάνηκε παράταιρο για αρκετούς λόγους.
Παραθέτω αποσπάσματα, τα οποία και επιθυμώ (κι όχι μόνο επιθυμώ αλλά θα το κάνω κιόλας, γιατί δικό μου είναι το blog και άρα οι επιθυμίες μου είναι διαταγές) να σχολιάσω.

«Άνοιξαν τα σχολεία. Για κάποιους ένα ευχάριστο και μοναδικό γεγονός, για τους περισσότερους θλιβερό. Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ (οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες αυτές.
Γιορτάζουν, γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους.
[…] Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα.
[…] Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα) αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, “η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση”. […]
Τα παιδιά στη Φινλανδία […], όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας. Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ’ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Όταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φινλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση. Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων. Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο.
[…] Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία;
[…] Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. […]

Μα δεν είναι υπέροχα στη Φινλανδία; Σίγουρα είναι! Κι όλοι θα ήθελαν σχολεία που διαθέτουν σάουνα, μασάζ, γύρο με πίτα και παγωτό γρανίτα. Όλοι θα ήθελαν παιδαγωγούς αντί δασκάλων, ελεύθερο χρόνο αντί φροντιστηρίων. Όλοι θα επιθυμούσαν το σχολείο τους να μοιάζει με αυτό της Φινλανδίας κι όχι με το «κρυφό σχολειό» της περιόδου του εθνικοαπελευθερωτικού (ταξικού, σύμφωνα με τους μαρξιστές) αγώνα.
Μέχρι πριν ένα χρόνο το συγκεκριμένο άρθρο θα μπορούσε να μου προκαλέσει δάκρυα απόγνωσης. Τώρα, πάλι δάκρυα μου προκάλεσε αλλά δάκρυα γέλιου. Γιατί θα περίμενε κανείς ότι ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα θα έβγαζε άτομα μπουμπούκια πιο μυρωδάτα κι από τα τριαντάφυλλα. Θα περίμενε ότι τα παιδιά της Φινλανδίας θα ήταν πιο ευτυχισμένα και από τα παγάκια μέσα στην coca-cola.
Όμως η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει τέτοιες προσδοκίες. Η φινλανδική καθημερινότητα είναι λίγο πιο μαύρη από αυτή που θα περίμενε κανείς και φαίνεται από ειδήσεις που μας έρχονται από τη μακρινή χώρα.

Είδηση πρώτη: «Σε 100.000 άτομα ηλικίας 15-24 ετών η συχνότητα αυτοκτονίας στη Φινλανδία για αγόρια είναι 22,1 και για τα κορίτσια 6,7. Η Ελλάδα έχει μία από τις μικρότερες συχνότητες αυτοκτονίας εφήβων διεθνώς. Έχει βρεθεί να είναι 0,98 ανά 100.000 πληθυσμό (για αγόρια 1,07 και για κορίτσια 0,89)».

Είδηση δεύτερη: «Νεκρός είναι ο δράστης του σημερινού μακελειού στο επαγγελματικό Λύκειο της πόλης Καουχόκι στη Φινλανδία, ο οποίος σκότωσε 10 ανθρώπους, ανακοίνωσε πριν από λίγο ο αρχηγός της αστυνομίας της πόλης αυτής Ούρπο Λιντάλα.

Είδηση τρίτη: ...Το νέο αυτό μακελειό σημειώνεται σε λιγότερο από έναν χρόνο από εκείνο σε Λύκειο στην Τουουσούλα, βόρεια του Ελσίνκι, όπου ένας 18χρονος είχε σκοτώσει 8 άτομα στο σχολείο του προτού αυτοκτονήσει».

Είδηση τέταρτη: «Από το 1999 έχουν καταγραφεί τέσσερις επιθέσεις με μαχαίρι σε σχολεία…».

Αναφέρεται επίσης ότι ο αλκοολισμός αποτελεί ήδη μια από τις πρώτες αιτίες θανάτου στη Φινλανδία.
Μάλλον κάτι δεν πάει καλά ε; Κάτι δεν τους έκατσε τους Φινλανδούς. Τώρα που το σκέφτομαι αρχίζω να εκτιμώ το ελληνικό σύστημα.
Τι σόι σχολείο είναι αυτό όπου όλα είναι οργανωμένα στην εντέλεια, όπου δεν υπάρχει ο χαβαλές, όπου δεν μπορείς να σχολιάσεις τη γραφικότητα και την άγνοια κάποιων εκπαιδευτικών, όπου δε νιώθεις την ανάγκη να αντιγράψεις, όπου δεν υπάρχει η προσδοκία της κατάληψης για να διεκδικήσεις ηλίθια πράγματα, όπου δε νιώθεις τη διάθεση να κάνεις και καμιά κοπάνα; Αυτό δεν είναι σχολείο. Ο Καθεδρικός της Παναγίας των Παρισίων είναι.
Πώς να μη φτάσουν σε ακρότητες οι Φινλανδοί μαθητές με τέτοιο σύστημα που έχουν; Δηλαδή, πώς στο διάολο θα αντιδράσουν αυτά τα παιδιά; Τι να διεκδικήσουν σε μια κατάληψη; Πενθήμερη στον Πλούτωνα (που είναι πλανήτης) να διεκδικήσουν; Και τι κοπάνα να κάνουν; Κοπάνα από την πισίνα, τη σάουνα και το τζακούζι; Και τι να σχολιάσουν; Τον εκπαιδευτικό που είναι φίλος τους και ξέρει για την τεχνολογία περισσότερα κι από τον Μπιλ Γκέιτς να σχολιάσουν;
Μεγάλη δυστυχία σας λέω! Γι αυτό μετά το ρίχνουν στο πιοτό, στο πιστολίδι και στις αυτοκτονίες. Και λίγα κάνουν! Το χαβαλέ πολλοί αγάπησαν, την τελειότητα ουδείς!

Με όλα αυτά, δε θέλω να αμφισβητήσω την ποιότητα του φινλανδικού εκπαιδευτικού συστήματος αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν ήταν η καταλληλότερη εποχή για τη δημοσίευση, αναδημοσίευση και διανομή ενός τέτοιου άρθρου. Φαντάζει λίγο … εκτός πραγματικότητας. Ε;
Στη φωτο το σχολείο όπου έλαβε χώρα το τελευταίο συμβάν


Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

Πολιτική ανία

Λοιπόν, μετά από παρατήρηση έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πιο εύκολη δουλειά στην Ελλάδα είναι αυτή του πολιτικού αναλυτή. Το πολιτικό σκηνικό (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό το κλισέ) της χώρας και οι πρωταγωνιστές του φροντίζουν γι αυτό. Αν η επανάληψη, όπως φημολογείται, είναι η μητέρα της μαθήσεως, στο πλαίσιο της πολιτικής ζωής αυτή (η επανάληψη δηλαδή) καταλήγει να είναι η μητέρα κι ο πατέρας κι ο μπατζανάκης (που είναι η πιο γελοία συγγένεια που ξέρω) και το σόι ολόκληρο της αφόρητης ανίας. Οι εξαγγελίες, οι αποφάσεις, οι τοποθετήσεις προσώπων, οι διαφωνίες, οι συγκρούσεις στο χώρο της πολιτικής ζωής είναι πιο δεδομένες κι από την αυριανή ανατολή του Ήλιου (που είναι αρκετά δεδομένη). Μια τέτοια κατάσταση ελάχιστα προσφέρεται για ανάλυση, προσπάθεια αποκωδικοποίησης, εντοπισμό κινήτρων ή οποιαδήποτε βαθυστόχαστη εξαγωγή συμπερασμάτων.
Κάθε Έλληνας πολίτης που ξεπερνάει σε ευφυΐα ένα ραπανάκι με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, εύκολα καταλαβαίνει τις κινήσεις μιας κυβέρνησης κατά το αρχικό, το ενδιάμεσο αλλά και το τελικό στάδιο της διακυβέρνησής της και λίγο πριν την προκήρυξη εκλογών. Έτσι, η πολιτική ανάλυση στη χώρα μας καταλήγει σαν τη σκωληκοειδίτιδα. Είτε την έχεις είτε όχι είναι το ίδιο. Ορισμένοι, βέβαια, υποστηρίζουν ότι είναι χρήσιμη, γιατί εκεί (στη σκωληκοειδίτιδα κι όχι στην πολιτική ανάλυση), λένε, καταλήγουν τα σπόρια από το καρπούζι, από το πεπόνι και άλλα τέτοια φυτά, όταν τα καταπίνουμε. Αυτό, όμως, εγώ πιστεύω ότι είναι μια βλακεία, γιατί πού πάνε τα σπόρια, όταν αφαιρεί κάποιος τη σκωληκοειδίτιδά του; Στο νεφρό, στη συκωταριά ή στις αμυγδαλές του; Τέλος πάντων, εδώ δεν πρέπει να μας απασχολούν τέτοια ιατρικά θέματα, οπότε επανέρχομαι.
Στη χώρα μας, κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της αλλά μάλλον όχι και τους πολίτες ακολουθεί συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αμέσως μόλις εκλεγεί παίρνει πίσω τις υποσχέσεις της για παροχές, αυξήσεις, βελτιώσεις, επανιδρύσεις κι ό,τι άλλο θα έκανε για την αναβάθμιση και διευκόλυνση των πολιτών. Η δικαιολογία δεν είναι καθόλου δύσκολη και πρωτότυπη. Άρα είναι εύκολη και ανιαρή. Για όλα φταίνε οι προηγούμενοι που άφησαν άδεια ταμεία, που απέκρυψαν σκόπιμα την αλήθεια για την οικονομική κατάσταση της χώρας, που στήριξαν και διόγκωσαν τη διαφθορά διορίζοντας τους δικούς τους. Οι παροχές μετατρέπονται αυτομάτως σε νέα φορολογικά μέτρα αναγκαία για να μη βαρέσει κανόνι το μαγαζί.
Μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, όμως, και για να αποδείξει ότι ήταν έτοιμη να αναλάβει την εξουσία πρέπει να παρουσιάσει έργο προωθώντας κάτι καινούριο. Σ’ αυτό προσφέρεται ένα και μοναδικό πράγμα. Το σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ούτε έξοδα ούτε ρίσκα. Οι αλλαγές αυτές παρουσιάζονται ως επαναστατικά ριζοσπαστικές και ικανές να βελτιώσουν συνολικά την κατάσταση της εκπαίδευσης στη χώρα. Αν βέβαια, έστω στο ελάχιστο, ίσχυε κάτι τέτοιο, με τόσες αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής η χώρα μας θα είχε εκπαίδευση που θα τη ζήλευαν τα προγράμματα του Κέιμπριτζ και της Οξφόρδης και του Χάρβαρντ μαζί.
Μετά τις πρώτες αυτές κινήσεις ακολουθεί μια μεγάλη περίοδος ηρεμίας. Οι μεν πολίτες ηρεμούν γνωρίζοντας ότι η κυβέρνηση δε χρειάζεται να τους πείσει για τίποτε και άρα δεν περιμένουν αλλαγές που θα μπορούσαν να τους δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα. Η δε κυβέρνηση ηρεμεί γνωρίζοντας ότι οι πολίτες δεν περιμένουν τίποτε από αυτή και άρα δε χρειάζεται να προχωρήσει σε αποφάσεις που θα μπορούσαν να της προκαλέσουν περισσότερα προβλήματα. Κατά τη συγκεκριμένη περίοδο γίνονται αλλαγές εσωτερικού χαρακτήρα. Προωθούνται κομματικά στελέχη σε καλοπληρωμένες θέσεις του δημόσιου τομέα, μετατίθενται σε καλύτερες (πιο καλοπληρωμένες) θέσεις όσοι πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στο κόμμα, ξαναγίνονται διαγωνισμοί δημόσιων έργων, ξαναμοιράζονται κονδύλια και κυβερνητικά αξιώματα. Εννοείται ότι όλες αυτές οι κινήσεις γίνονται, σε κάθε περίπτωση, για την καλύτερη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα και τον περιορισμό της σπατάλης, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της αυθαιρεσίας.
Και σ’ αυτή την περίπτωση η πολιτική ανάλυση περιττεύει. Θα χρειαζόταν, αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Θα μπορούσε να εξηγήσει τι σημαίνει η τοποθέτηση του τάδε προσώπου στη δείνα θέση, τι αλλαγές θα επέφερε, τι πολιτική θα ακολουθούσε, τι μεταβολές θα έπρεπε να περιμένουμε. Όμως, τίποτε από αυτά δε συμβαίνει στη χώρα μας. Εδώ οι αλλαγές προσώπων δε σημαίνουν και αλλαγή πολιτικών επιλογών. Εδώ τοποθετούνται νέα πρόσωπα, γιατί απλώς ήρθε η ώρα να πληρωθούν τις υπηρεσίες τους.
Την περίοδο ηρεμίας ακολουθεί αναταραχή που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους. Η ανοχή των πολιτών πάει περίπατο. Η υπομονή εκείνων που περίμεναν κάποιο κυβερνητικό πόστο ή μια καλοπληρωμένη θέση στο δημόσιο αλλά δεν τα πήραν εξαντλείται. Αρχίζουν οι αντιπαραθέσεις μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Όλα δείχνουν ότι οι μέρες της κυβέρνησης είναι μετρημένες. Κάτι πρέπει να γίνει, ώστε να μαζευτούν χρήματα που θα διατεθούν για το καλόπιασμα των πολιτών και να φανεί ότι γίνεται έργο. Το τι πρέπει να γίνει είναι δεδομένο. Νέα φορολογικά μέτρα, τα οποία, όμως, «θα κληθούν να πληρώσουν αυτοί που μέχρι τώρα δεν πλήρωναν, ώστε να ελαφρυνθούν οι ασθενέστερες τάξεις». Και φυσικά, εξαγγελία νέων αλλαγών στο σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Οι πολίτες έχουν δύσκολη δουλειά. Πρέπει να σκεφτούν τι θα ψηφίσουν. Οι πολιτικοί αναλυτές έχουν εύκολη δουλειά. Το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να … προβλέψουν ότι πλησιάζουν εκλογές.

Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

Ξέχνα το μύθο σου για την Ελλάδα!

Το ρεπορτάζ -τόσο ανόητο όσο και αρκετά άλλα των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων- τέλειωνε με το δακρύβρεχτο και άκρως εθνικιστικό: «ο βάρβαρος που θέλει να λέγεται Έλληνας οδηγήθηκε στις φυλακές». Αναφερόταν, απ’ όσα κατάλαβα, σε Έλληνα «μπράβο» κέντρου διασκέδασης σε κοσμικό αιγαιοπελαγίτικο νησί που με αφάνταστη αγριότητα έσπασε στο ξύλο χωρίς λόγο αλλοδαπό τουρίστα. Κι επειδή η βαρβαρότητα ουδέποτε υπήρξε χαρακτηριστικό της αγέρωχης και υπερήφανης φυλής μας, το συγκεκριμένο περιστατικό ήρθε για να μας ξαναρίξει από τα ωραία και απαλά σύννεφα στα οποία έχουμε αράξει ανυποψίαστοι.
Σε κάθε λαό αρέσει πολύ να εντοπίζει και να προβάλλει θετικά χαρακτηριστικά του και να πλέκει γύρω από αυτά μια ταυτότητα με την οποία χαίρεται να ζει. Αν τέτοια χαρακτηριστικά δεν υπάρχουν καλείται να τα κατασκευάσει. Η κοπελίτσα που έκανε το ρεπορτάζ μάλλον ένιωσε την ανάγκη να συμβάλει με τον τρόπο της στην τόνωση ή στη διάσωση του μύθου περί ανωτερότητας της ελληνικής φυλής. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί άλλωστε. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο ιδιαίτερα μακροχρόνια -μετράει καμιά διακοσαριά χρόνια- κατά την οποία δεν υπάρχουν και πολλά για να αισθάνεται ένας Έλληνας υπερήφανος για την καταγωγή του, ο καθένας πρέπει να ανασκουμπωθεί για να περισώσει ό,τι μπορεί να περισωθεί από έναν μύθο που χάνεται στα βάθη των αιώνων συνδέοντάς μας, ανάμεσα σε άλλα, και με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη.
Το κοινό - μυδοπίλαφο που παρακολουθεί ακόμη τηλεόραση αρέσκεται με το κουνουπιδίσιο μυαλό του σε παρόμοιες αναφορές, τονωτικές για την καταγωγή του. Το ίδιο αυτό κοινό, βέβαια, λίγο πριν ή λίγο μετά το ρεπορτάζ του ξυλοδαρμού, θα ήρθε σε επαφή με ειδήσεις που μπορούν να μας κάνουν τόσο υπερήφανους όσο και τους Γερμανούς για τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το κουνουπιδίσιο μυαλό των τηλεθεατών, όμως, δεν έχει την ικανότητα της επεξεργασίας, του συνδυασμού και τελικά της συνειδητοποίησης των μηνυμάτων που δέχεται. Παρακολουθεί παθητικά. Τα εγκεφαλικά κύτταρά του είναι νεκρά από καιρό.
Φαντάζομαι ότι ελάχιστοι από αυτούς συνδέουν τη βαρβαρότητα με τα γνωρίσματα και τη συμπεριφορά αρκετών συμπατριωτών μας που κατακλύζουν τα δελτία ειδήσεων. Ελάχιστοι εκλαμβάνουν τους θερινούς εμπρησμούς ως πράξη βαρβαρότητας, ίσως επειδή αυτοί (οι εμπρησμοί) συνδέονται με τα αυθαίρετα. Κι όπως ξέρουμε αρκετοί Έλληνες διαθέτουν κάποιο τέτοιο ή έχουν όνειρο να αποκτήσουν.
Ελάχιστοι εκλαμβάνουν τη διαφθορά, τις «μπόμπες» που σερβίρονται στα μπαρ, την αισχροκέρδεια, την έλλειψη σεβασμού στους ξένους που μας επισκέπτονται, τα κρούσματα ρατσισμού, το χουλιγκανισμό, ως πράξεις βαρβαρότητας. Κι αν δεν είναι αυτά βαρβαρότητα, τότε τι είναι; Ή μήπως εμείς (οι Έλληνες) όλα αυτά τα κάνουμε με ιδιαίτερη χάρη και σεβασμό προς το συνάνθρωπο ενώ οι άλλοι (οι ξένοι) τα κάνουν με μεγαλύτερη αγριότητα και ασέβεια, οπότε και υπάρχει ορατή διάκριση; Μη χειρότερα!
«Εμείς», βέβαια, «προσφέραμε πολιτισμό». Ναι εντάξει, αλλά αυτό έγινε παλιά Και μας αρέσει αυτό να το επαναλαμβάνουμε, ίσως για να πιστέψουμε και οι ίδιοι ότι αυτός ο τόπος κάποτε γεννούσε και μοίραζε και σε άλλους πολιτισμό. Και τι σημαίνει αυτό; Εμείς μόνο δώσαμε πολιτισμό ενώ οι άλλοι όχι; Παλιότερα οι Σουμέριοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ρωμαίοι και λίγο πιο πρόσφατα οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και άλλοι τι πρόσφεραν; Υλικά για μουσακά πρόσφεραν αυτοί; Και άντε ότι εμείς προσφέραμε τον καλύτερο πολιτισμό ή τα περισσότερα από τους άλλους. Αυτό μας δίνει δικαιώματα που δε δικαιούνται να έχουν άλλοι λαοί; Δηλαδή, ισχύει κάτι σαν «δικός μας είναι ο πολιτισμός κι ό,τι θέλουμε τον κάνουμε»;
Αμ δεν πάει έτσι! Γιατί κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και για την κατάντια και του πολιτισμού μας και της Δημοκρατίας μας, που ήταν δικά μας πράγματα, ευθύνεται ο τρόπος που τους συμπεριφερθήκαμε. Γιατί ούτε ο πολιτισμός ούτε η Δημοκρατία αντέχουν τη μακροχρόνια κακομεταχείριση και κάποτε τα μαζεύουν και την κάνουν όχι με ελαφρά πηδηματάκια αλλά με πήδημα αλά Μάριον Τζόουνς που ήταν και ντοπαρισμένη. Την κάνουν κι αφήνουν πίσω τους συντρίμμια και μύθους.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα. Η μετριότητα, η αγριότητα, ο ατομικισμός, η στασιμότητα, η αυθαιρεσία είναι καθημερινότητά μας. Το μεγαλείο, η αρχοντιά, ο σεβασμός αποτελούν για την ελληνική κοινωνία εξαιρέσεις τόσο σπάνιες όσο και οι μπανανιές στην κορυφή του Έβερεστ. Σήμερα πολιτισμό δημιουργούν και προσφέρουν οι άλλοι. Πολιτισμό και ανθρωπισμό δίδαξαν οι γονείς του άτυχου τουρίστα απαντώντας στην αγριότητα με την προσφορά των οργάνων του παιδιού τους!
Η καημένη η κοπελίτσα του ρεπορτάζ αντανακλά το μέσο Έλληνα. Αυτό που την ενόχλησε δεν ήταν ο (θανατηφόρος όπως τελικά αποδείχτηκε) ξυλοδαρμός του άτυχου τουρίστα που ήρθε μάλλον για να ζήσει το μύθο του στην Ελλάδα. Ίσα ίσα που παρόμοιες παλικαριές κάποτε μας κάνουν υπερήφανους. Εκείνο που ενόχλησε την κοπελίτσα είναι ότι το περιστατικό θα κάνει το γύρω του κόσμου κι αυτό θα χαλάσει την εικόνα που θέλουμε οι άλλοι να έχουν για μας. Μια εικόνα που εμείς ήδη την έχουμε χάσει από καιρό. Εκείνο που μας ενοχλεί είναι ότι ο ελληνικός μύθος είναι ακριβώς αυτό. Μύθος μόνο!

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Συννεφοχώρα

Όταν εξαγγέλλεται η δημιουργία εξεταστικών επιτροπών και υποεπιτροπών με συγκεκριμένες αρμοδιότητες για τη διαλεύκανση σκανδάλων, όταν δηλώνεται ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο, όταν όλες οι πολιτικές παρατάξεις δεσμεύονται ότι θα αποδοθούν ευθύνες και οι υπεύθυνοι -όσο υψηλά αξιώματα κι αν κατέχουν- θα εντοπιστούν και θα διωχθούν, όταν εκφράζεται η υπόσχεση ότι καμιά ανοχή δε θα επιδειχτεί απέναντι στη διαφθορά και τη διαπλοκή, όταν με πολύ απλά λόγια οι πολιτικοί κατακλύζουν τα τηλεοπτικά παραθύρια και εκδηλώνουν την ανάγκη να ασχοληθούν με ύφος στομφώδες με τα δεδομένα κι αυτονόητα για μια δημοκρατική κοινωνία, τότε ένα μόνο είναι βέβαιο: ότι η διαφθορά, η διαπλοκή και το μαύρο πολιτικό χρήμα θα παραμείνουν ακλόνητα!
Το καλό είναι ότι οι περισσότεροι έχουμε πια προσαρμοστεί αδιαφορώντας και για την εξέλιξη και για την κατάληξη των σκανδάλων που έρχονται στην επιφάνεια. Όσοι ακόμη «πέφτουν από τα σύννεφα» γεμάτοι έκπληξη και αποτροπιασμό κάθε που δημοσιοποιείται ένα σκάνδαλο με πρωταγωνιστές πρόσωπα του πολιτικού χώρου πρέπει απλώς να είναι ηλίθιοι, γεγονός που δικαιολογεί την έλλειψη επαφής τους με την πραγματικότητα της χώρας. Άλλωστε για να πέσεις από τα σύννεφα πρέπει να ζεις σ’ αυτά, μακριά από τα γήινα και καθημερινά! Όσοι, λοιπόν, ένιωσαν έκπληξη με τα τελευταία σκάνδαλα δε ζουν στην Ελλάδα αλλά κάπου αλλού, μάλλον στη «Συννεφοχώρα»!
Η διαφθορά, η διαπλοκή, η αυθαιρεσία, η ασυδοσία, ο νεποτισμός, η αναξιοκρατία αποτελούν όχι απλές εκφράσεις της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής αλλά βασικά δομικά στοιχεία της χώρας μας κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό πράγμα. Συνθέτουν τη ραχοκοκαλιά, τις αξίες, τους στόχους μιας κοινωνίας που σε κάθε επίπεδο αρνείται πεισματικά να προχωρήσει, να βελτιωθεί, να αποτινάξει τη βρομιά που την καλύπτει κατατρώγοντας κάθε υγιές κύτταρό της μόλις αυτό εμφανίζεται.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και άλλη προοπτική δε διαφαίνεται ούτε στο μακρινό ορίζοντα. Μια Ελλάδα χωρίς διαφθορά και όλα τα υπόλοιπα βδελυρά κι απαίσια πράγματα είναι τόσο πιθανή όσο και η συνάντηση με δεινόσαυρο σήμερα. Τελικά, όπου ακούς πολλές επανιδρύσεις κράτα μικρό καλάθι που λέει κι ο λαός. Δηλαδή, δεν το λέει έτσι ακριβώς αλλά τότε που το είπε δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί οι επανιδρύσεις. Η ελληνική κοινωνία έχει οργανωθεί, ώστε να στηρίζει καθετί αρνητικό, να περιορίζει ή και να αφανίζει οτιδήποτε θετικό. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η χώρα μας σε επίπεδο ηθικής και νομιμότητας (και σε μερικά άλλα επίπεδα που δεν είναι του παρόντος να εξεταστούν) ζει και κινείται στα όρια σχεδόν του πρωτόγονου βίου.
Μια σύγχρονη κοινωνία διέπεται από νόμους οι οποίοι ρυθμίζουν σχέσεις, περιορίζουν την αυθαιρεσία διαμορφώνοντας όρια. Στην Ελλάδα οι νόμοι απλώς δεν τηρούνται. Ο νόμος διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο όταν η παραβίασή του είναι η εξαίρεση. Όταν εξαίρεση αποτελεί η τήρησή του, κάθε προσπάθεια έστω περιορισμού της ασυδοσίας καθίσταται γραφική, ανόητη, ουτοπική και αδιέξοδη. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο (μάλλον πολύ μαγικό) αύριο επιβάλλονταν οι νόμοι, η μειονότητα των Ελλήνων θα κυκλοφορούσε ελεύθερη ενώ η πλειονότητα με ιδιαίτερη λεβεντιά θα καταλάμβανε τη θέση της πίσω από τα σίδερα της φυλακής που ως γνωστόν είναι για τους λεβέντες.
Ακόμη και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι οργανωμένο στη συγκεκριμένη βάση της διαιώνισης της αρνητικής και ζωώδους πρωτόγονης κατάστασης. Ένα σύστημα που αρέσκεται στην αποστήθιση, στο απλοϊκό, το εύκολο μπορεί να μορφώνει(;) αλλά δεν καλλιεργεί. Διαμορφώνει εγκεφάλους με απλοϊκή δομή χωρίς πολλές δυνατότητες αξιοποίησης της λογικής. Και τότε τι γίνεται; Τέτοια άτομα, χωρίς καλλιέργεια δε διαθέτουν άλλη δυνατότητα από το να καθοδηγούνται από τα ένστικτά τους και με βάση αυτά να ρυθμίζουν τις συμπεριφορές τους. Ο νόμος και εδώ ελάχιστα μπορεί να προσφέρει, αφού ο δημοκρατικός νόμος αναφέρεται στη λογική κι όχι στα ένστικτα και μόνο με βάση αυτή μπορεί να λειτουργήσει. Όπως δεν μπορεί να περιορίσει την τρομοκρατική δράση του φανατικού, όπως αδυνατεί να εμποδίσει την εγκληματική έκφραση του παρανοϊκού, έτσι αδυνατεί να επηρεάσει και τη συμπεριφορά του ανθρώπου που δε διαθέτει καλλιέργεια.
Έτσι όμως, ο νομοταγής θεωρείται ανόητος αδυνατώντας κάποτε να εξασφαλίσει και την επιβίωσή του. Κι όσο δε διαμορφώνεται ένα πλαίσιο που να διασφαλίζει την επιβίωση και κυριαρχία όσων -πολιτών και πολιτικών- τηρούν τους νόμους (αυτό θα συνέβαινε σε μια δημοκρατική και αναπτυγμένη κοινωνία), αυτοί θα κινδυνεύουν από τη στασιμότητα και τον αφανισμό. Ό,τι ακριβώς συνέβαινε σε πρωτόγονες κοινότητες και συνεχίζει να συμβαίνει σε χώρες αναπτυσσόμενες όπου κυριαρχούν τυραννικά καθεστώτα και επιβάλλεται ο νόμος του ισχυρού, του παράλογου, του ψευτοτσαμπουκά και του λαϊκιστή.
Θα συνεχίσουμε, λοιπόν, να βιώνουμε πρωτόγονες καταστάσεις, να χτίζουμε αυθαίρετα, να μη σεβόμαστε το περιβάλλον, να επιδιώκουμε την ασχήμια, να αποζητάμε το εύκολο κι απλοϊκό, να στηρίζουμε το ρουσφέτι, να αδιαφορούμε για τη διαφθορά, να λατρεύουμε τη στασιμότητα, να φοβόμαστε την προσπάθεια, να απομακρυνόμαστε από την ποιότητα και την αισθητική, να τρομοκρατούμαστε από την ειλικρίνεια, να μην κατανοούμε τη λογική και φυσικά να ψηφίζουμε πολιτικούς με τα ίδια πρωτόγονα κριτήρια. Πολιτικούς που δε θέλουν και δεν μπορούν να μεταβάλλουν το παραμικρό.
Αν παρόλ’ αυτά κάποιος πιστεύει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν σύντομα, αυτός μάλλον έχει αποφασίσει να συνεχίσει να ζει στη Συννεφοχώρα και να πετάει στα σύννεφα κινδυνεύοντας βέβαια με συχνές πτώσεις από αυτά!

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ ! ! !


Μετά από μια κοπιαστική χρονιά, εξετάσεις, αναμονή αποτελεσμάτων, συμπλήρωση μηχανογραφικών, έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη στιγμή!
Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ!!!
Το λέω και δεν μπορώ να το πιστέψω! Το γράφω και δεν είμαι σε θέση να το διανοηθώ!
Έχω την αίσθηση ότι κάνω λάθος!
Ελπίζω απλώς ότι χρειάζομαι λίγες μέρες για να το αποδεχτώ, να το οργανώσω και να προσαρμοστώ σε άλλους ρυθμούς (πολύ πιο χαλαρούς), σε άλλες εικόνες με πολύ γαλάζιο και πράσινο (πολύ πιο όμορφες), σε άλλες συνήθειες (πολύ πιο διασκεδαστικές) και σε άλλα πρόσωπα (πολύ πιο φιλικά)!
Το blog, βέβαια αποκλείεται να πάει διακοπές, αφού η τεχνολογία επιτρέπει τη συνεχή ανανέωσή του. Μετά την αναγκαία, σύντομη ξεκούραση οι αναρτήσεις θα συνεχιστούν και στη διάρκεια των διακοπών.
Εύχομαι σε όλους
ΚΑΛΟ, ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ, ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΟ &
ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!
Στους υποψηφίους για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση εύχομαι και
ΚΑΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ!
*Από την εικόνα της ανάρτησης απουσιάζουν οι καθηγητές του
φροντιστηρίου "άποψη", αφού την κοπάνησαν πιο γρήγορα από τους μαθητές
και σε ρυθμούς Flash Gordon, οπότε...

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Οδηγίες Συμπλήρωσης Μηχανογραφικού

Κάθε χρόνο τα ίδια! Το τέλος των εξετάσεων των τελειοφοίτων σηματοδοτεί την έναρξη του επόμενου βήματος, τη συμπλήρωση δηλαδή του Μ(ηχανογραφικού) από το οποίο, σε ένα βαθμό, θα κριθεί σε ποια σχολή θα εισαχθεί ο κάθε υποψήφιος. Σε ένα βαθμό, γιατί σε έναν άλλο αυτό θα κριθεί από τις επιδόσεις του στις πανελλαδικές και σε έναν άλλο (όχι τον ίδιο άλλο αλλά έναν διαφορετικό άλλο) από την προετοιμασία που είχε κάνει κατά τα μαθητικά χρόνια του. Συζητήσεις επί συζητήσεων, προβληματισμοί, προτάσεις, συγκρούσεις, επιθυμίες κι αντιπαραθέσεις και, πολύ συχνά, οικογενειακά δράματα συνθέτουν το σκηνικό. Ένα έργο επαναλαμβανόμενο που ενώ οι περισσότεροι το βιώνουν ως δράμα, προσωπικά μου δίνει την αίσθηση κωμωδίας ενώ η απόφαση επιλογής του υποψηφίου μου φέρνει στο μυαλό συγκεκριμένη ιστορία κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνιστές ψύλλους που εκτυλίσσεται σε … μαιευτήριο εντόμων και η οποία περιγράφεται αναλυτικά στο Εγχειρίδιο Επιβίωσης, σελ. 171.
Κι ενώ αρκετοί μαθητές μου ισχυρίζονται ότι, όταν ο καλός Δημιουργός πρόσφερε καλότητα στο ανθρώπινο γένος, εγώ είχα αναχωρήσει για διακοπές οπότε και δεν πρόλαβα τη μοιρασιά, θα τους διαψεύσω προσπαθώντας να βοηθήσω στη σωστή συμπλήρωση του εντύπου του Μ. Εννοείται ότι για όσους το Μ δεν έχει και μεγάλη διαφορά από το Τζόκερ, αδυνατώ να κάνω το παραμικρό!
Βασική προϋπόθεση, λοιπόν, για τη συμπλήρωση του Μ αποτελεί ο υποψήφιος να έχει πάρει Μ στα χέρια του και μάλιστα φετινό. Κι αν θεωρείτε περιττή τη διευκρίνιση, κούνια που σας κούναγε, αφού δεν έχετε ζήσει όσα έχω ζήσει προσωπικά στη συγκεκριμένη διαδικασία. Αφού πάρει με το καλό το φετινό Μ, ο μαθητής πρέπει οπωσδήποτε να το φωτοτυπήσει, ώστε να μπορεί να κάνει τις αναγκαίες δοκιμές, να μεταβάλλει τις προτιμήσεις του, να το σκεφτεί και μία και δυο κι αν διαθέτει μυαλό μαρουλιού και τρεις φορές, μέχρι να κατασταλάξει στην τελική επιλογή.
Ο υποψήφιος -αν δεν έχει καταλήξει φυτό από το διάβασμα- θα γνωρίζει ότι έχει το δικαίωμα επιλογής ακόμη και όοολων των σχολών δύυυο το πολύ πεδίων με οποιαδήποτε σειρά επιθυμεί. Μπορεί να ξεκινήσει από σχολή ή σχολές ενός πεδίου, να συνεχίσει με σχολή ή σχολές του ετέρου, να επανέλθει σε σχολή ή σχολές του ενός, να ξαναεπανέλθει πάλι για μια ακόμη φορά σε σχολή ή σχολές του ετέρου και πάει λέγοντας κι ελπίζω ότι το έχει καταλάβει ακόμη κι εκείνος που στη θέση του μυαλού έχει τοποθετήσει φρεσκοψημένη κι αχνιστή τυρόπιτα (που θεωρώ ότι είναι από τα πιο ανόητα πράγματα που υπάρχουν). Ο υποψήφιος θα εισαχθεί στη σχολή της οποίας τα μόρια διαθέτει ακόμη κι αν κάποιος άλλος που δε διαθέτει τα αναγκαία μόρια την έχει δηλώσει σε καλύτερη θέση.
Εννοείται (σχήμα λόγου, γιατί σιγά και μην εννοείται) βέβαια ότι ο Λαλάκης ή η Λαλάκα (που νομίζω ότι είναι το θηλυκό του Λαλάκη) δε θα κάνουν την αποκοτιά να δηλώσουν σχολές μόνο της πρώτης προτίμησης. Λογικές του στιλ «Εγώ μόνο το τμήμα “Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής” θέλω και τίποτε άλλο!» ή «προτιμώ να δω τα ραπανάκια ανάποδα παρά να πάω εγώ ο φωστήρας σε ΤΕΙ» συνήθως οδηγούν στο «τίποτε άλλο» και άρα πρέπει να αποφευχθούν. Ο υποψήφιος είναι καλό, χρήσιμο και συνάμα δίκαιο να εξαντλήσει τις περισσότερες σχολές που του προσφέρουν τα δυο πεδία στα οποία θα κινηθεί δηλώνοντας και τις πιο χαμηλόβαθμες. Σε άλλη περίπτωση αντί να βρεθεί με μια σχολή στα χέρια του, υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθεί (στα χέρια του πάλι) με κάτι άλλο που μάλλον καθόλου δεν το επιθυμεί!
Σ’ αυτή τη ριμάδα τη συμπλήρωση του Μ και τη σειρά προτίμησης των σχολών ουσιαστικά πρέπει να κυριαρχήσει ένα και μόνο κριτήριο που δεν είναι άλλο από τις επιθυμίες, τις κλίσεις, τα όνειρα και τις δυνατότητες του υποψηφίου. Αν η σειρά προτίμησης καθοριστεί από τις βάσεις των σχολών, υπάρχει ο κίνδυνος ο υποψήφιος Μπούλης ή Μπούλα να βρεθούν σε σχολές που δεν τους ταιριάζουν και άρα σε καμιά περίπτωση δε θα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις είτε των σπουδών είτε της επαγγελματικής πορείας τους. «Τόσα μόρια έπιασε το παιδί, να πάνε χαμένα;» λένε κάποιοι! Εμ προκειμένου να πάει χαμένο το παιδί, δεν είναι καλύτερα να πάνε χαμένα τα μόρια, καλοί μου άνθρωποι;
Εντάξει, δε λέω, είναι πολύ καλό η μαμά να δει το Λαλάκη της στην Ιατρική και να ’χει να το λέει και στις «φιληνάδες» της για να πλαντάξουν από τη ζήλια τους και να δημοσιεύει και συγχαρητήρια στην εφημερίδα για «να σκάσει ο κόσμος όλος»! Όμως, τι να το κάνεις αυτό, αν ο Λαλάκης περάσει οχτώ και δέκα χρόνια λιπόθυμος μέσα στη σχολή, επειδή φοβάται τα αίματα και τα πτώματα; Δε λέω, πολύ ωραίο ο μπαμπάς με το δικηγορικό γραφείο να θέλει να δει και τον Μπούλη του σ’ αυτό (έτοιμη και στρωμένη δουλειά), αλλά αν ο Μπούλης είναι ικανός μόνο για να την ξεστρώσει τη στρωμένη τη δουλειά, τι γίνεται;
Κι επειδή τα πράγματα μεταβάλλονται με ταχείς ρυθμούς κι επειδή αρκετά παιδιά ελάχιστα έχουν κάνει για τον προσανατολισμό τους, καλό είναι οι προπτυχιακές επιλογές να κινηθούν σε τμήματα που παρέχουν ευρύτερη γνώση και προοπτική κι όχι σε ιδιαίτερα εξειδικευμένα τμήματα. Είναι καλύτερο π.χ. να δηλώσει κάποιος τη Βιολογία κι όχι τη Μοριακή Βιολογία κι αν αργότερα το επιθυμεί να αποκτήσει περαιτέρω εξειδίκευση μέσω μεταπτυχιακών σπουδών. Σίγουρα η απόφαση τότε θα είναι πιο ώριμη και άρα ουσιαστική.
Κομματάκι δύσκολο το βλέπω, αλλά όταν ο υποψήφιος βρεθεί απέναντι στη διαδικασία συμπλήρωσης του Μ, πρέπει να γνωρίζει και να συνεκτιμήσει βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, τα προγράμματα σπουδών των σχολών που τον ενδιαφέρουν, τις προοπτικές που ενδεχομένως μεταβληθούν μέχρι την αποφοίτηση και -αν υφίσταται τέτοιο πρόβλημα- το κόστος των σπουδών. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να λειτουργήσει, έστω κι αν δεν το συνηθίζει, ως άτομο ανεξάρτητο. Το Μ το συμπληρώνει για να εκπληρώσει δικά του όνειρα κι όχι τα όνειρα - κόμπλεξ των γονιών και του περιβάλλοντός του. Η συμπλήρωση του Μ είναι ατομική υπόθεση και άρα δεν πρέπει να εξαρτάται ούτε από τις επιλογές άλλων υποψηφίων, φιλικών ή συχνότερα ανταγωνιστικών σχέσεων.
Η συμπλήρωση του Μ μπορεί να ανοίξει δρόμους για το μέλλον. Μπορεί όμως και να οδηγήσει σε αδιέξοδα. Και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για το μέλλον του παιδιού κι όχι για το μέλλον του μπαμπά ή της μαμάς. Αυτοί ας κοιτάξουν το δικό τους μέλλον (ή μήπως νιώθουν ότι δεν έχουν;) λειτουργώντας έστω για πρώτη φορά απελευθερωτικά για τα παιδιά τους.

Σάββατο 31 Μαΐου 2008

Ο άνθρωπος ΔΕΝ είναι ον κοινωνικό -αλλά ας μείνει μεταξύ μας-

Το κεφάλαιο με τίτλο «Μοναχικότητα, η μεγάλη Κοινωνικότητα» και υπότιτλο γεμάτο νόημα -η επανάσταση κατά των ηλιθίων και της εξίσου ηλίθιας αντίληψής τους- στο «Εγχειρίδιο Επιβίωσης» ξεκινά με την καταλυτική έκφραση - προτροπή κοινωνικοποίησης μιας συνήθως άσχετης και επικίνδυνης μαμάς προς το παιδάκι της: «Πήγαινε, βρε, να παίξεις με τα άλλα παιδάκια! Γιατί κάθεσαι εδώ σαν μονόλυκος;». Με το συγκεκριμένο τρόπο εκδηλώνεται η υποχρέωση και ταυτόχρονα το άγχος της … μαμάς να κοινωνικοποιήσει το μικρό μπόμπιρά της, αφού μια τέτοια εντολή θεωρεί ότι έχει λάβει από το κοινωνικό περιβάλλον και τη … Φύση αλλά και γιατί μάλλον είναι το μόνο που μπορεί να κάνει για τη συγκεκριμένη πολύπλοκη και απρόβλεπτη διαδικασία!
Το συγκεκριμένο απόσπασμα σκέφτηκα, όταν έλαβα την εντολή να γράψω για την κοινωνικότητα και τη φύση της. Από τον τίτλο ήδη του κεφαλαίου φαίνεται ξεκάθαρα ότι προσωπικά θεωρώ ότι στις μέρες μας κυρίαρχη είναι η αξία της μοναχικότητας κι όχι εκείνη της «κοινωνικότητας», τουλάχιστον όπως αυτή προσεγγίζεται από τον κάθε ανόητα άσχετο που αποδίδει στην απλοϊκή και ανούσια συνύπαρξη ατόμων κοινωνικές διαστάσεις.
Η συζήτηση ως προς τη φύση της κοινωνικότητας - συλλογικότητας και άρα της σχέσης ατόμου - κοινωνίας (δύο άτομα και πάνω είναι τέτοια) φαίνεται ότι καλά κρατεί «από τότε που εμφανίστηκε ο άνθρωπος στη Γη» και δεν ξέρω αν ο προβληματισμός απασχόλησε και τους δεινοσαύρους, οπότε υφίσταται και πριν την εμφάνιση του ανθρώπου στη Γη! Η βασική απορία κινείται γύρω από το αν το συγκεκριμένο γνώρισμα είναι έμφυτο, θέση που θεωρώ αβάσιμη, μάλλον ανούσια και παραπλανητική ως δίλημμα! Ως έμφυτο συστατικό του ανθρώπινου χαρακτήρα, η έκφραση - τήρηση της κοινωνικότητας δε θα απαιτούσε θεσμούς κοινωνικοποίησης, εξουσίες, νόμους και ποινές! Έμφυτη, άρα ενστικτώδης είναι η επιθετικότητα και η βία, όχι όμως η κοινωνικότητα! Άλλωστε αρκετά από τα μεγαλύτερα επιστημονικά, καλλιτεχνικά, τεχνολογικά επιτεύγματα αλλά και καθοριστικές της ιστορικής πορείας επιλογές σε στιγμές απομόνωσης - μοναχικότητας γεννήθηκαν κι όχι σε στιγμές του στιλ «είμαι κεφάτη, γυρίζω από … κάπου»!
Έτσι κι αλλιώς πρόκειται για ανούσιο προβληματισμό, αφού ακόμη και στην περίπτωση που δεχτούμε ότι η κοινωνικότητα είναι έμφυτη, έχουμε καταφέρει ό,τι έχουμε καταφέρει και με άλλα παρόμοια γνωρίσματα, όπως τη φαντασία και την περιέργεια, δηλαδή να τα εξαλείψουμε! Και δεν είναι δύσκολο να αποδειχτεί ο μη έμφυτος χαρακτήρας της κοινωνικότητας αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην καθημερινότητά μας. Η προσπάθεια κάθε αγροίκου να μου πάρει τη θέση στην ουρά, η επιθετική οδήγηση του στιλ «ο Χάρος βγήκε παγανιά» του κάθε μικρόμυαλου και ανασφαλούς που μ’ αυτόν τον τρόπο εξωτερικεύει τις καταπιέσεις του, το ρουσφέτι, η καταστροφή του περιβάλλοντος, τα αυθαίρετα που κοντεύουν να γίνουν περισσότερα από τα νόμιμα αποτελούν δείγματα κοινωνικότητας; Όχι δα! Έκφραση αδικίας και εκμετάλλευσης είναι! Συνθήματα του στιλ «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» δείχνουν κοινωνικότητα; Δηλαδή, το δίκιο του εκπαιδευτικού, του επιστήμονα, του καλλιτέχνη, του επιχειρηματία έχουν μικρότερη αξία στο πλαίσιο της συλλογικότητας και άρα της διαμόρφωσης κανόνων;
Είναι ολοφάνερο ότι μετά από συντονισμένες προσπάθειες ελάχιστα έχουμε καταφέρει ως προς την καλλιέργεια του συγκεκριμένου γνωρίσματος. Πάντως έμφυτη ή όχι η κοινωνικότητα, ελάχιστη σημασία έχει. Προσωπικά θα συνεχίσω δε να τη θεωρώ ως τον αναγκαίο συμβιβασμό που ήταν πάντα απαραίτητος για την κάλυψη είτε, αρχικά, βασικών (επιβίωση) είτε άλλων (εκπλήρωση στόχων) αναγκών! Η κοινωνικότητα ως αξιωματικός (όχι των ενόπλων δυνάμεων) συμβιβασμός καλλιεργείται (με όχι ιδιαίτερη επιτυχία) και η ποιότητά της εξαρτάται από πλήθος παραμέτρων, όπως την παιδεία που λαμβάνουμε από συγκεκριμένους θεσμούς (διαφορετικούς σε κάθε εποχή και κοινωνία) και τις ανάγκες που δημιουργούνται από το επίπεδο των επιθυμητών στόχων, την αίσθηση ασφάλειας ή ανασφάλειας του κάθε ατόμου ή ενός ευρύτερου συνόλου.
Υπάρχει μία και μόνο περίπτωση διασφάλισης αδιατάρακτης κοινωνικότητας ως επιδίωξη συλλογικότητας και δεν είναι άλλη από τη διασφάλιση μιας σχεδόν αδύνατης, ιδανικής ισορροπίας μεταξύ ατόμου και κοινότητας (μικρής ή μεγάλης αδιάφορο). Όταν κυριαρχεί η αίσθηση ότι η προσφορά ενός ατόμου - μέλους σ’ ένα χώρο εργασίας, σε μια ερωτική ή φιλική σχέση, στο πλαίσιο μιας οικογένειας, ενός σχολείου, ενός κράτους ή άλλου συλλογικού μηχανισμού, αντισταθμίζεται από το κέρδος που αποκομίζει από το σύνολο, τότε η κοινωνικότητα εμφανίζεται ως ένας σχεδόν ελεύθερος συμβιβασμός, γεγονός που διασφαλίζει διάθεση προσφοράς (παραγωγικότητας - δημιουργικότητας) από κάθε μονάδα. Έτσι, σε κοινωνίες που παρέχουν σημαντικά περιθώρια ασφάλειας και προοπτικής στα μέλη τους συναντάται σε μεγάλα ποσοστά, εκτός των άλλων, και η εθελοντική -συχνά ανθρωπιστική- δράση, ενώ στην αντίθετη περίπτωση κάθε μονάδα σκέφτεται και ενεργεί περισσότερο ατομοκεντρικά.
Σ’ αυτή, τη δεύτερη, περίπτωση, η αίσθηση ανισότητας ευνοεί συγκρούσεις ή ακόμη και διασπάσεις (διαζύγια, διάσπαση παρέας, ρήξη σχέσεων), αφού κάποιο ή κάποια άτομα αισθάνονται ότι αδικούνται προσφέροντας ή πιστεύοντας ότι προσφέρουν περισσότερα από όσα απολαμβάνουν από το σύνολο. Ίσως αυτό εξηγεί τη (σχεδόν γονιδιακής προέλευσης) αντικοινωνικότητα του Έλληνα! Ενώ ως λαός έχουμε την (ψευδ)αίσθηση ότι είμαστε ιδιαιτέρως κοινωνικοί -(σαχλο)παρέες, (σαχλο)κουβέντες, (σαχλο)γελάκια- φαίνεται ότι η ουσία της κοινωνικότητας ως επιδίωξη σεβασμού, ευγένειας, δικαιοσύνης, ισότητας, θετικής διάθεσης, παραγωγικότητας σπανίζει σε σημαντικές πτυχές της καθημερινότητάς μας, παρέχοντας ζωτικό χώρο στην επιθετικότητα, την αδικία και την προσπάθεια εκμετάλλευσης των υπολοίπων.
Ζώντας ο Έλληνας σε μια κοινωνία που δε διασφαλίζει για τους περισσοτέρους στοιχειώδη προοπτική -οικονομική, επαγγελματική, επιστημονική, πολιτική- που έχει αποδεχτεί την αυθαιρεσία, την αδικία, την ανισότητα και τη μετριότητα ως φυσιολογική πραγματικότητα, σχεδόν μη κολάσιμη, έχει την αίσθηση ότι το σύνολο διαρκώς απαιτεί χωρίς και να του προσφέρει. Λείπει το κίνητρο της συλλογικής συνείδησης και αργά ή γρήγορα ακόμη και ο πιο ενάρετος - ομαλά κοινωνικοποιημένος θα καφροποιηθεί σε μια προσπάθεια να καταφέρει να επιβιώσει! Η ελληνική κοινωνία έχει, σχεδόν στο σύνολό της, μετατραπεί σε παράγοντα αρνητικής κοινωνικοποίησης έχοντας απομακρυνθεί επικίνδυνα από την πιθανότητα διαμόρφωσης της ισορροπίας - κινήτρου (άτομα με ισχυρούς στόχους και ομάδα προοπτικής) που απαιτείται για την εκδήλωση της κοινωνικότητας και το σεβασμό της συλλογικότητας.
Κι επειδή στο πλαίσιο της ελληνικής πραγματικότητας λείπει το κίνητρο καλλιέργειας κοινωνικότητας και διασφάλισης της συλλογικότητας μένει στον καθένα μας μία και μόνη λύση - ευθύνη που δεν είναι άλλη από την απλή προσπάθεια διαμόρφωσης κλειστών ιδανικών κοινωνιών (οικογένεια, σχολείο, εργασία, φίλοι) επιλεγμένων ατόμων όπου θα μπορεί να βιώνει αβίαστα την κοινωνικότητα και θα επιδιώκει την υγιή και ισότιμη συλλογικότητα επηρεάζοντας θετικά τα κλειστά - μικρά περιβάλλοντα στα οποία κινείται καθημερινά. Πολλά τέτοια μικρά υγιή σύνολα είναι πιθανό, κάποια στιγμή, να εμπνεύσουν τελικά και κάποια μεγαλύτερα!
Κάτι τέτοιο μάλλον απέχει μερικά έτη φωτός από την ελληνική πραγματικότητα!

*Η φωτο αποδεικνύει τη διαχρονική εμφυτότητα του
ανθρώπου και τον επίσης έμφυτο σεβασμό προς το συνάνθρωπο

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Τα "έξυπνα σχολεία" με έξυπνα τούβλα φτιάχνονται...

Μπορεί κανείς να κατηγορήσει το υπουργείο Παιδείας για παραλείψεις, για ολιγωρίες, για συντηρητισμό, για έλλειψη οργάνωσης αλλά κανείς μα κανείς δεν μπορεί να το κατηγορήσει για έλλειψη πρωτοτυπίας στην ονομασία σχεδιαζόμενων αλλαγών! Κάθε μεταβολή που έχει σχεδιαστεί από το συγκεκριμένο υπουργείο μπορεί να θυμίζει «ασκήσεις επί χάρτου» -αφού συνήθως μένει στα χαρτιά χωρίς προοπτική ουσιαστικής υλοποίησης- αλλά πάντα διέθετε ένα «πιασιάρικο» και υπεραισιόδοξο όνομα ταυτισμένο τουλάχιστο με επανάσταση. Η παράδοση συνεχίζεται με το πολυδιαφημισμένο «έξυπνο σχολείο», το οποίο είναι πανέτοιμο … στα χαρτιά.
Μάλιστα! Το σχολείο της χώρας μας και με βάση το σχεδιασμό των υπευθύνων θα γίνει «έξυπνο»! Πλέον μπορούμε να αισθανόμαστε περηφάνια όχι μόνο για το ένδοξο παρελθόν μας αλλά και αισιοδοξία για το μέλλον μας αλλά… Δηλαδή, τι μας λένε οι υπεύθυνοι; Ότι το σχολείο πρόκειται στο μέλλον -έστω το άμεσο- να γίνει «έξυπνο» και άρα ότι το σχολείο που είχαμε μέχρι τώρα δεν ήταν «έξυπνο» άρα ήταν βλαμμένο και ηλίθιο; Και μας το λένε έτσι κατάμουτρα και ανερυθρίαστα και περιμένουν να το δεχτούμε; Καλοί μου άνθρωποι η χώρα μας διέθετε και στο παρελθόν «έξυπνα σχολεία» και ίσως τόσο έξυπνα που κανένα σημερινό σχολείο δεν πρόκειται γίνει!
Χρειάζεται μήπως να θυμίσω το «κρυφό σχολειό»; Υπήρξε ή πρόκειται να υπάρξει εξυπνότερο σχολείο απ’ αυτό; Σιγά και μην υπάρξει! Γιατί το «κρυφό σχολειό» ενώ ήταν κρυφό -όπως ξεκάθαρα άλλωστε δηλώνει το όνομά του- το … έβρισκαν και οι μαθητές του και οι δάσκαλοί του μέσα στα σκοτάδια και σε δρόμους δύσβατους, ενώ σήμερα… Τι γίνεται σήμερα; Τα σχολεία είναι «ολοφάνερα» κι όχι «κρυφά» αλλά αρκετοί και μαθητές και εκπαιδευτικοί δυσκολεύονται ή και αδυνατούν να τα εντοπίσουν, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να χάνουν το χρόνο τους σε άλλους χώρους και ασχολίες.
Τέλος πάντων! Σύμφωνα με τις εξαγγελίες το «έξυπνο σχολείο» θα έχει συγκεκριμένα, «έξυπνα» χαρακτηριστικά και μεγαλεπήβολους στόχους και πάνω απ’ όλα θα σέβεται το περιβάλλον συμβάλλοντας στην προστασία του. Το επερχόμενο σχολείο όχι μόνο δε θα είναι ενεργοβόρο αλλά θα εξοικονομεί ενέργεια. Οι «κακές γλώσσες», που δε λείπουν από πουθενά, λένε ότι αυτό, για λόγους οικονομίας, θα επιτευχθεί με την επιβολή συγκεκριμένων και απαράβατων κανόνων. Στο πλαίσιο αυτό μαθητές και εκπαιδευτικοί θα είναι αναγκασμένοι το χειμώνα να ντύνονται σαν κρεμμύδια, ώστε να μην υφίσταται ανάγκη θέρμανσης ενώ όταν η θερμοκρασία ξεπερνά τα ανεκτά όρια δε θα γίνονται μαθήματα, ώστε να μην απαιτείται ψύξη των σχολικών χώρων. Το σημαντικότερο όμως μέτρο προς την κατεύθυνση αυτή οι ίδιες πάντα «κακές γλώσσες» υποστηρίζουν ότι θα συνδέεται με τους μαθητές εκείνους που δε θα επιδεικνύουν την απαιτούμενη διάθεση για μάθηση, δηλαδή τους τεμπέληδες και ηλιθίους. Αυτοί θα εξαναγκάζονται σε αυτοκτονία! Με τον τρόπο αυτό θα περιορίζεται η σπατάλη υπερπολύτιμων στις μέρες μας αγαθών, όπως το οξυγόνο, το νερό και η τροφή.
Ταυτόχρονα και σύμφωνα, αυτή τη φορά, με τις «καλές γλώσσες» το «έξυπνο σχολείο» θα στηρίζεται σε συγκεκριμένους πυλώνες όπως την ανθρωποκεντρική και περιβαλλοντική εκπαίδευση, τη γλωσσομάθεια, την ψηφιακή σύγκλιση και τη σύνδεση της Παιδείας με τον αθλητισμό και τα Ολυμπιακά ιδεώδη. Κάπου εδώ επανεμφανίζονται οι «κακές γλώσσες» και ισχυρίζονται ότι έχει ήδη εντοπιστεί το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο αφθονεί στη χώρα μας και θα κληθεί να στηρίξει την υλοποίηση των πανέμορφων αυτών στόχων. Ειδικοί εμπρηστές και καταπατητές από την Πελοπόννησο και την Πάρνηθα θα δώσουν και την ψυχή τους στα περιβαλλοντικά προγράμματα, ενώ σύσσωμη η εθνική ομάδα άρσης βαρών είναι ήδη πανέτοιμη να συνδέσει την Παιδεία μας με τα … Ολυμπιακά ιδεώδη. Παράλληλα, γίνονται ήδη επαφές με βουλευτές συγκεκριμένου κόμματος, οι οποίοι θα πρωταγωνιστήσουν στα πολυπολιτισμικά προγράμματα του «έξυπνου σχολείου».
Γίνεται φανερό ότι στο ανθρώπινο δυναμικό δε θα συναντήσουμε προβλήματα αλλά οι «κακές γλώσσες» αναρωτιούνται: «Μα όλοι αυτοί οι … πυλώνες αποτελούν πυλώνες του «έξυπνου σχολείου» και δεν αποτελούσαν πυλώνες του παραδοσιακού και βλαμμένου»; Δηλαδή, το ανόητο σχολείο του παρελθόντος και του παρόντος δε στόχευε στα συγκεκριμένα; Κι αν δε στόχευε στα συγκεκριμένα -έστω κι αν στο σημάδι δε θύμιζε τίποτε από Γουλιέλμο Τέλλο- πού στο καλό στόχευε;
Μήπως στόχο του «χαζοσχολείου» που βιώσαμε γενιές και γενιές αποτελούσε όχι ο εξανθρωπισμός αλλά ο … εκζωισμός του ανθρώπου; Μήπως στόχο του αποτελούσε η διδασκαλία καταστροφής του περιβάλλοντος, η δημιουργία προκαταλήψεων απέναντι στις σύγχρονες τεχνολογίες, η διαιώνιση του εθνικιστικού μίσους και του φανατισμού απέναντι σε διαφορετικούς ανθρώπους και πολιτισμούς, Μήπως στόχος του ήταν ο εθισμός στην ντόπα και τη βία κι όχι η διαμόρφωση ανθρώπων που να σέβονται και να αναγνωρίζουν τα αθλητικά ιδεώδη; Νομίζω ότι τίποτε από αυτά τα παλιοπράγματα δεν αποτέλεσε στόχο κανενός σχολείου, όσο βλαμμένο κι αν ήταν αυτό! Κι εδώ βρίσκεται η ουσία.
Ένα «έξυπνο σχολείο», όσο ευφυές κι αν είναι, χρειάζεται και έξυπνους ανθρώπους που θα το στελεχώσουν. Απαιτεί και έξυπνες κοινωνίες που θα το κατανοήσουν, θα το σεβαστούν και θα το στηρίξουν. Να υποθέσω ότι οι υπεύθυνοι έχουν ήδη προγραμματίσει τις κινήσεις τους και δε θα βρεθούν ανέτοιμοι και πάλι; Να υποθέσω ότι ήδη έχει αρχίσει η προετοιμασία και η κατάρτιση εκπαιδευτικών που θα κληθούν να στηρίξουν αυτή τη … νέα έξυπνη σχολική πραγματικότητα; Ότι έχουν καθοριστεί τα κριτήρια επιλογής των συγκεκριμένων, τα κίνητρα που θα τους δοθούν, ο τρόπος και οι φορείς αξιολόγησής τους, ώστε να διασφαλίζεται η απαραίτητη διάθεση και προσπάθεια; Αυτά είναι τα σημαντικά κι από αυτό το σημείο πρέπει να ξεκινήσει επιτέλους η προσπάθεια. Κάποιοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα «έξυπνα σχολεία» δε χτίζονται με έξυπνα τούβλα και ευφυείς τεχνολογίες αλλά με έξυπνους ανθρώπους. Τα τούβλα, ακόμα και τα έξυπνα, πάντα τούβλα θα είναι!
*Εδώ και καιρό πιστεύω ότι καλό σχολείο είναι το ... κλειστό σχολείο

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Όσα δεν είχαμε πει στους υποψηφίους...

Στη λίστα των λαϊκιστών το θέμα κατέχει μια από τις κορυφαίες θέσεις! Η ανόητη παραπληροφόρηση, οι βλακώδεις αντιπολιτευτικές κραυγές, η βδελυρή κολακεία, ο κροκοδείλιος κλαυθμός και οδυρμός, το βλακώδες καλόπιασμα, η άσκοπη αιτιολόγηση των αδυναμιών, η ηλίθια κριτική από ανθρώπους που αγνοούν την ουσία του πράγματος, όλα αυτά συνυπάρχουν σε θλιβερά τρομοκρατικές δόσεις σε συζητήσεις και δράσεις που συνδέονται με τις πανελλαδικές εξετάσεις. Και κατά τη φετινή χρονιά καμιά μεταβολή, καμιά έκπληξη, τίποτε το ενδιαφέρον από όλους εκείνους που βρίσκουν -τη συγκεκριμένη περίοδο- μια καλή αφορμή για να εμφανιστούν, να ακουστούν, να δώσουν το παρόν. Βαρετοί και βρόμικοι όσο και τα μύδια! Και τουλάχιστον τα μύδια έχουν και μια νοστιμιά!
Κάθε που σκάνε μύτη οι πανελλαδικές, οι ανίδεοι πνίγονται στη λαϊκιστική υποκρισία τους με στιλ δραματικό: «αχ, αυτές οι βάρβαρες οι εξετάσεις που καταπιέζουν τα καημένα τα παιδιά και τα εξουθενώνουν»!
Μωρέ τι μας λες; Δηλαδή, σαν πότε πρέπει να έρθουν οι μπούληδες που ανατρέφει η πλειονότητα των οικογενειών σε επαφή με την πραγματικότητα; Σαν πότε θα πρέπει να αρχίσει να συνειδητοποιεί ο κάθε μπούλης και η κάθε μπούλα ότι στη ζωή τους θα καλούνται συνεχώς να αποδεικνύουν την αξία τους; Γιατί μη μου πει κανένας ότι στη ζωή τους δε θα κρίνονται διαρκώς! Θα κρίνονται και θα παρακρίνονται. Θα κρίνονται επαγγελματικά, κοινωνικά, πνευματικά και με τέτοιες κρίσεις ορισμένοι θα γίνονται αποδεκτοί, θα εξελίσσονται και κάποτε θα διαπρέπουν ενώ άλλοι θα θεωρούνται βλάκες, ανίκανοι, ανίδεοι, ηλίθιοι, χωρίς τσαμπουκά και θα οδηγούνται στη μετριότητα του περιθωρίου και της απαξίωσης, στην ανέχεια των 500 και 600 € χωρίς προοπτική βελτίωσης
Οι πανελλαδικές είναι, δυστυχώς, το πρώτο βήμα επαφής με μια πραγματικότητα που θα συνοδεύει αυτά τα παιδιά διαρκώς. «Δυστυχώς», όχι γιατί είναι πολύ νωρίς γι αυτό, αλλά επειδή ήδη είναι απελπιστικά πολύ αργά, αφού θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί παρόμοιες εμπειρίες! Αλλά όταν όλο και περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν μέσα στο αδιαπέραστο καβούκι μιας υπερπροστατευτικής οικογένειας, αδύναμης να αναλάβει τις ευθύνες της διαπαιδαγώγησης, τότε είναι πράγματι κρίμα! Και είναι κρίμα γιατί η μαμά και ο μπαμπάς δε θα έχουν πάντα τη δυνατότητα να επιβάλλουν ή να δικαιολογούν αποφάσεις, θέσεις, συμπεριφορές, ώστε να μην κακοκαρδίσουν τα βλαστάρια τους. Δε θα είναι πάντα δίπλα για να τους κρατούν το χέρι στις δύσκολες στιγμές. Τα παιδιά, είτε τους αρέσει είτε όχι και κυρίως είτε έχουν προετοιμαστεί είτε όχι, θα κληθούν να αξιοποιήσουν ευκαιρίες, να προασπίσουν δικαιώματα, να αναλάβουν ευθύνες, να αντιμετωπίσουν προβλήματα, να οδηγηθούν σε αποφάσεις, να αναζητήσουν εργασία, να … επιλέξουν και να διαμορφώσουν τη δική τους ζωή και τελικά να αγωνιστούν και να το κάνουν μόνα τους!
Οι πανελλαδικές είναι για αρκετούς απλώς η τελεία του παραμυθιού! … και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Κάπως έτσι τελειώνουν τα παραμύθια. Ναι, αλλά ελάχιστοι και από τους φετινούς υποψηφίους γνωρίζουν με τρόπο ουσιαστικό τις προϋποθέσεις για να ζήσουν καλύτερα. Οι περισσότεροι, για πρώτη φορά στα δεκαοχτώ τους -πόσο τραγικά αργά- συνειδητοποιούν ήδη ότι οι πραγματικές απαιτήσεις δεν κινούνται στους χαλαρούς ρυθμούς της ψευδαίσθησης για τον κόσμο που τους διαμόρφωσαν ανεύθυνοι εκπαιδευτικοί και ανίκανοι και συντηρητικοί γονείς στο πλαίσιο σχολείων, φροντιστηρίων, οικογενειών. Ορισμένοι θα το συνειδητοποιήσουν λίγο αργότερα και όταν ανακοινωθούν οι βαθμοί, δηλαδή η πρώτη αντικειμενική αξιολόγηση της προσπάθειάς τους.
Το πρώτο σοκ από την επαφή τους με την πραγματικότητα μάλλον θα είναι ισχυρό. Και εννοείται ότι γι αυτό δε θα φταίει η πραγματικότητα αλλά εκείνοι που δεν τους προετοίμασαν γι αυτή! Ορισμένοι θα διδαχτούν από αυτό και στη συνέχεια θα προσπαθήσουν περισσότερο. Κάποιοι άλλοι απλώς θα αποποιηθούν των ευθυνών τους και απλώς θα συνεχίσουν να δέχονται απανωτά σοκ.
Η σύγχρονη πραγματικότητα επιβάλλει ρυθμούς ταχύτατους, πολύ διαφορετικούς από εκείνους του παρελθόντος. Οι σημερινοί νέοι καλούνται να τους ακολουθήσουν. Η προετοιμασία τους πρέπει να ξεκινάει πολύ νωρίς και πρέπει να είναι ουσιαστική. Πάντα -όσο κι αν άλλα λένε οι απύθμενα συντηρητικοί- έτσι ήταν. Πότε άραγε ξεκινούσε στο παρελθόν η προετοιμασία των παιδιών για τη ζωή τους; Δεν ήταν το αγόρι που από πολύ, μα πάρα πολύ νωρίς ακολουθούσε τον πατέρα του στη δουλειά, ώστε να τη μάθει; Πότε το κορίτσι άρχιζε να ανοίγει φύλλο για πίτα, να ξεσκατώνει τα μικρότερα αδέρφια του, να καθαρίζει και να συμμαζεύει; Μήπως όλα αυτά ξεκινούσαν μετά την παιδική ή ακόμη χειρότερα την εφηβική ηλικία; Όχι βέβαια! Τα … βάσανα της προετοιμασίας - κοινωνικοποίησης ξεκινούσαν ιδιαίτερα νωρίς και ιδιαίτερα βάρβαρα. Απλώς στις απαιτήσεις εκείνης της εποχής μπορούσε να ανταποκριθεί ο κάθε γονιός ενώ σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει (σίγουρα προς το καλύτερο!) και οι περισσότεροι δεν κατάφεραν, μάλλον επειδή δεν είχαν τη διάθεση, να προσαρμοστούν.
Έτσι είναι τα πράγματα και είναι μέγιστη βλακεία ο θρήνος για τα παιδιά που «δε χαίρονται την παιδική ηλικία τους». Τα παιδιά θα συνεχίσουν να παίζουν και να χαίρονται την παιδικότητά τους, αν οι γονείς αρχικά και οι εκπαιδευτικοί λίγο μετά συνειδητοποιήσουν ότι το παιχνίδι σήμερα πρέπει να αποκτήσει διαφορετικό περιεχόμενο. Παράλληλα, όμως, τα σημερινά παιδιά πρέπει να στρέφονται από νωρίς και σε άλλα ενδιαφέροντα που θα τους καλλιεργήσουν την αίσθηση ότι η μελέτη, το διάβασμα, η οργανωμένη προσπάθεια, ο υψηλός στόχος δεν είναι τα περίεργα, αλλά τα φυσιολογικά. Τα παιδιά που σήμερα μεγαλώνουν με τα τηλεοπτικά κατασκευάσματα που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα ή με τις συντηρητικές ιδέες των γονιών και των εκπαιδευτικών τους, θα αποτελέσουν στο μέλλον την … κουτσή Μαρία, Φεβρωνία, Ευδοξία ή τον κουτσό Θρασύβουλο, Ευτύχιο, Βρασίδα! Και το πρόβλημα είναι ότι σε μια εποχή που χρειάζεται λαγούς κι όχι χελώνες, οι «κουτσοί», -εξαιτίας του κουνουπιδένιου μυαλού τους κι όχι σωματικών αναπηριών- δεν έχουν την παραμικρή τύχη!
Η ζωή είναι -όχι μόνο σήμερα- όπως και οι πανελλαδικές. Συνεχείς εξετάσεις! Ανταμείβει εκείνους που προσπαθούν με πρόγραμμα, εκείνους που αφιερώνουν χρόνο στην απόκτηση εφοδίων, εκείνους που δε συμβιβάζονται, εκείνους που αμφισβητούν το συντηρητισμό και περιθωριοποιεί όσους επιφανειακά μόνο προσεγγίζουν τις απαιτήσεις, όσους ζουν στην κοσμάρα τους χωρίς την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα, όσους υποτάσσονται στη λογική του «έτσι μεγαλώσαμε, τι να κάνουμε;». Απλώς όλες αυτές οι κρίσεις που περιμένουν τους νέους παρουσιάζονται με διαφορετικές ονομασίες. Κάποια στιγμή θα λέγονται επιλογή για μια θέση εργασίας, κάποια άλλη προαγωγή ή αποδοχή από συνανθρώπους, φίλους, συντρόφους! Κι όλες αυτές οι καθημερινές κρίσεις θα προκαλούν σύγχυση και άγχος και διαψεύσεις και σοκ σε όσους δεν έχουν καταβάλλει την αναγκαία προσπάθεια, ενώ θα αντιμετωπίζονται ως κάτι φυσιολογικό και ως επιβράβευση από εκείνους που προετοιμασμένοι θα προχωρούν στη ζωή τους με γοργά βήματα προς την εξέλιξη και την επιτυχία.
Οι πανελλαδικές είναι για τους περισσοτέρους και από τους φετινούς υποψηφίους μια πρώτη επαφή με την πραγματικότητα. Δυστυχώς αρκετοί έφτασαν εδώ απροετοίμαστοι και η διάψευση θα είναι σκληρή. Το θέμα είναι να μην υπάρξουν πολλές ακόμα τέτοιες στη ζωή τους και για να συμβεί αυτό έχουμε υποχρέωση να πούμε ξεκάθαρα σ’ αυτά τα παιδιά ποια ήταν τα λάθη και οι παραλείψεις τους, ώστε να τα απαλλάξουμε από μελλοντικές διαψεύσεις που μπορεί να είναι καταστροφικές. Έχουμε υποχρέωση να δείξουμε σ’ αυτά τα παιδιά ότι η ζωή είναι ωραία, συναρπαστική, γεμάτη συγκινήσεις και ανταμοιβές, αλλά ότι δεν είναι ιδιαίτερα ξεκούραστη!

Οι φωτο δείχνουν ξεκάθαρα τι πραγματικά είναι βάρβαρο για ορισμένα παιδιά!!!

Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

"Πασχαλινός εφιάλτης"!!!

(Αναγκαία εισαγωγή)
Αυτό που συμβαίνει είναι σχεδόν τραγικό! Είναι η πέμπτη ή η έκτη προσπάθεια να γράψω το συγκεκριμένο. Ελπίζω και η τυχερή. Αν και η τυχερή, σύμφωνα με τα λεγόμενα του πάνσοφου λαού μας, είναι η τρίτη! Μου αρέσει μεν που ο πάνσοφος λαός διαψεύστηκε, με τρελαίνει δε η αδυναμία μου να βρω έστω τριάντα λεπτά ησυχίας, ώστε να τελειώσω αυτό που ξεκινάω!
Από τη μια, η παρέα με την οποία «διακοπεύω» έχω την αίσθηση ότι δεν κοιμάται ποτέ! Στο bar τους αφήνω πηγαίνοντας για ύπνο, στο café τους βρίσκω ξυπνώντας. Και φυσικά ούτε να διανοηθώ στιγμές απομόνωσης μ’ αυτούς τους … άυπνους γύρω μου!
Από την άλλη, δεν μπορώ να κατανοήσω αυτό που συμβαίνει στα μεγάλα ξενοδοχεία! Όλοι μα όλοι -πελάτες, προσωπικό, προμηθευτές, περαστικοί- αισθάνονται την ανάγκη να σε χαιρετήσουν για πολλοστή φορά μέσα στην ίδια μέρα, να σου ευχηθούν για πολλοστή φορά μέσα στην ίδια μέρα ή να σε καλέσουν στην παρέα τους για καφέ ή για ποτό! Αυτό ξεπερνάει τα όρια της ευγένειας και γίνεται εξαιρετικά ενοχλητικό και δυναστικό! Άνθρωπος μόνος με ένα βιβλίο ή με τον υπολογιστή είναι για τους περισσοτέρους μάλλον μια εικόνα που προκαλεί θλίψη ή έστω απορία, γιατί οι πιο πολλοί ούτε να ευχαριστηθούν τη μοναχικότητά τους μπορούν ούτε να τη σκεφτούν καν και να τη διεκδικήσουν, γιατί κάτι τέτοιο συνοδεύεται από σιωπή κι αυτό έχω καταλάβει ότι είναι τραγικό. Ιδίως τέτοιες «μέρες αγάπης που είναι τώρα», αν σε δουν μόνο, δε σε αφήνουν σε χλωρό κλαρί!

(Πολύ αναγκαίο κυρίως κείμενο)
Λοιπόν, αν οι μέρες του Πάσχα χαρακτηρίζονται και είναι μέρες αγάπης, εγώ δηλώνω ξεκάθαρα ότι είμαι οπαδός των υπόλοιπων ημερών του χρόνου, δηλαδή των ημερών του μίσους(;) και δε λείπουν οι λόγοι γι αυτό!
Η χαρά και η αγάπη μου για διακοπές κατά τη συγκεκριμένη περίοδο έδιναν πάντα μάχη με μια περίεργη θλίψη διαμορφώνοντας το γνωστό σε όλους συναίσθημα χαρμολύπης. Ως παιδί δε θυμάμαι ποτέ να έχω καταευχαριστηθεί τις πασχαλινές διακοπές. Αυτό άρχισε να συμβαίνει αργότερα και μόνο όταν ανεξαρτητοποιήθηκα από τους γονείς κι ό,τι άλλο κουβαλούσαν ως ήθη και έθιμα του λαού και του τόπου μας.
Τα βάσανα ξεκινούσαν πολύ νωρίς και η χαρά για το που έκλειναν τα σχολεία αμέσως συνθλιβόταν από το πένθος που συνόδευε τη Μεγάλη εβδομάδα. Όνομα και πράμα αυτή (η εβδομάδα). Εβδομάδα των Παθών, όχι μόνο του Κυρίου αλλά και δική μου. Και να οι εκκλησιασμοί και να το πένθιμο χτύπημα της καμπάνας και να οι Επιτάφιοι και να οι Σταυρώσεις και να τα παιδάκια με τα κάλαντα. Μα είναι κάλαντα αυτά; Να σε ξυπνάει το άλλο (το παιδάκι εννοώ) από το χάραμα τραγουδώντας «σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα». Αμ αυτό δεν είναι παιδάκι, ο Φρανκεστάιν junior είναι! Δηλαδή, θέλει αυτό (το παιδάκι πάλι) να πάω εγώ στο σπίτι του ένα χάραμα και να του τραγουδώ το «ο χάρος βγήκε παγανιά»; Αμ δε θέλει! Χώρια που θα με έσερνε στα δικαστήρια για καταπάτηση των δικαιωμάτων του παιδιού.
Και να ήταν μόνο αυτά; Υπάρχει κι άλλο. Και τι άλλο! Νηστεία! Να νηστεύεις και στο σπίτι να γίνεται χαμός από συνταγές, μυρωδιές, ψησίματα, παραγγελίες υλικών, συκωταριών και αμνοεριφίων!!! Αυτό δεν ήταν σπίτι, κολαστήριο ήταν. Τέτοια μαρτύρια ούτε οι Τούρκοι δεν είχαν σκαρφιστεί για την εξόντωση του ξεσηκωμένου ελληνισμού, γιατί αν τα είχαν σκαρφιστεί, ακόμα Οθωμανική Αυτοκρατορία θα είμασταν. Εγώ να πεθαίνω από την πείνα (χωρίς να καταλαβαίνω και το γιατί) και οι άλλοι να ετοιμάζουν κόκκινα αυγά, κίτρινα κουλουράκια, σκατουλί αντεράκια και δε συμμαζεύεται. Κι όλα αυτά αντί να παραμένουν κρυμμένα στα πιο απόκρυφα μέρη, οι βασανιστές μου τα τοποθετούσαν πρώτη μούρη. Να βλέπεις το κόκκινο αυγό και να το λιμπίζεσαι, να μυρίζεις και να βλέπεις το απαγορευμένο κουλουράκι και να φτάνεις σε σημείο να συγχωρείς την Εύα που έφαγε το μήλο (κι αυτή σε περίοδο νηστείας θα το έκανε το ατόπημα).
Νομίζω ότι εξαιτίας όλων αυτών η Μεγάλη Εβδομάδα ονομάστηκε Μεγάλη. Τι Μεγάλη, ατελείωτη έπρεπε να την ονομάσουν και πάλι λίγο θα ήταν! Τέλος πάντων, κάποια στιγμή το βάσανο έφτανε στο τέλος ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Το βράδυ του Σαββάτου προς Κυριακή δινόταν το τελικό και πιο ύπουλο χτύπημα στον ήδη εξαντλημένο οργανισμό μου. Εκκλησία και πάλι! Πρώτα όμως ξεκινούσαν οι προετοιμασίες του γιορτινού δείπνου. Μαγειρίτσες, τζατζίκια, αυγά, τυριά, τηγανιές και ό,τι άλλο απαγορευμένο απλώνονταν στο τραπέζι περιμένοντας την επιστροφή μας από την εκκλησία και την Αναστάσιμη λειτουργία. Αυτό ήταν! Θυμάμαι πάντα ότι η επιστροφή γινόταν σε ρυθμούς Φλας Γκόρντον και τώρα που το καλοσκέφτομαι τα μπαμ και μπουμ που συνόδευαν το «Χριστός Ανέστη» δεν πρέπει να ήταν από βεγγαλικά. Απλώς οι πεινασμένοι ήταν που έσπαγαν το φράγμα του ήχου για να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα στο τραπέζι και να ριχτούν με τα μούτρα στο φαΐ. Κι εκεί άλλο μαρτύριο. Γιατί ο οργανισμός έχοντας ξεχάσει τι σημαίνει φαγητό, ένιωθε μάλλον άβολα με όλες αυτές τις καθόλου μα καθόλου ελαφρές γεύσεις και λιχουδιές που δεχόταν με ρυθμό καταιγιστικό και αρνούνταν πεισματικά να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να χωνέψει. Και να οι πονόκοιλοι και να οι σόδες και να το φούσκωμα και να οι αναστεναγμοί και να οι όρκοι ότι δε θα το ξανακάνω!
Κάπως έτσι ξημέρωνε η μεγάλη, χαρμόσυνη και γιορτινή μέρα της Κυριακής του Πάσχα. Ξημέρωνε, τρόπος του λέγειν, γιατί απ’ ό,τι θυμάμαι το πανηγύρι ξεκινούσε από το χάραμα. Τόσο χάραμα που τρόμαζαν και τα κοκόρια απ’ την κίνηση που έβλεπαν και σκέφτονταν ότι χάλασε το βιολογικό ρολόι τους και ξέχασαν να μας ξυπνήσουν! Τι εφιάλτης; Σκοτάδι ακόμη και να οι ψησταριές και η τσίκνα και η καπνίλα και να τα δημοτικά τραγούδια και να οι χοροί και τα βλακώδη πειράγματα και τα τσίπουρα με την τσίμπλα στο μάτι και να η ίδια πάντα συζήτηση για το ποιος έχει το καλύτερο αμνοερίφιο (λες και μόνοι τους το μεγάλωσαν) και να όλο το συγγενολόι που ένιωθε την ιερή υποχρέωση να σου δείξει την αγάπη του και το ενδιαφέρον του.
Έβλεπα θεια να με πλησιάζει και με έκοβε κρύος ιδρώτας. Εγκλωβισμός! Να γνωρίζεις τι θα ακολουθήσει και να μην μπορείς να κάνεις το παραμικρό για να το αποφύγεις, γιατί κάτι τέτοιο δεν ήταν «καθώς πρέπει» και θα σε χαρακτήριζαν αντικοινωνικό.
Κίνηση πρώτη: Τσίμπημα μάγουλου -με χέρια λιγδωμένα που βρομούσαν σκόρδο, κρεμμύδι, ρίγανη και άλλα που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω και να εντοπίσω- ικανό να σε ξετσιαουλιάσει, να σε κάνει να χρειάζεσαι λίφτινγκ από τα δέκα. Πόνος αφόρητος. Κίνηση δεύτερη: Φιλί ρουφηχτό, ικανό να σου αφήσει σημάδι, να σε εξαφανίσει σαν μαύρη τρύπα που ρουφάει το διάστημα. Και βέβαια, αίσθηση τρίχας, γιατί η θεια δε γνώριζε τι θα πει αποτρίχωση και η κρεατοελιά της είχε τόση τρίχα όση δεν είχαν τα μουστάκια του Κολοκοτρώνη και του Κιουταχή και του Βελουχιώτη μαζί! Κίνηση τρίτη: Επίδειξη ενδιαφέροντος με ερωτήσεις του τύπου «είσαι καλός μαθητής βρε»; Και τι να της πεις τώρα; Να σκέφτεσαι μήπως είναι ερώτηση παγίδα; Μήπως ξέρει για το διαγώνισμα Φυσικής ιστορίας που πήρα κάτω από τη βάση; Δηλαδή, θα ήμουν αγενής αν της απαντούσα: «Και τι σε νοιάζει εσένα που είσαι κι αναλφάβητη; Δηλαδή, αν δεν είμαι καλός μαθητής τι θα κάνεις; Θα έρθεις να μου κρατάς το βιβλίο της Φυσικής ιστορίας για να τη λέω απέξω»; Μη χειρότερα! Κίνηση τέταρτη: Αποχώρηση της χοντροκώλας θειας που άφηνε πίσω της ένα συντρίμμι (δηλαδή εμένα) έτοιμο να υποστεί τα ίδια και χειρότερα από την επόμενη θεια, κουμπάρα, γειτόνισσα και κάθε άσχετη που θα ανακάλυπτε την παρουσία μου!
Κι όλα αυτά ενώ ο ένας μετά τον άλλο άρχιζαν να αναστενάζουν από το φούσκωμα, να πέφτουν τριγύρω από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Τι αντιαισθητική κραιπάλη; Δε θέλω ούτε να τις θυμάμαι τέτοιες μέρες αγάπης!

(Όχι ιδιαίτερα αναγκαίος επίλογος)
Τελειώνω το κείμενο (επιτέλους) και με έχει κόψει κρύος ιδρώτας. Νομίζω ότι ο εφιάλτης με κάποιο τρόπο, με κάποια αφορμή θα ξαναζωντανέψει. Έχουν περάσει περίπου δυο δεκαετίες από τον τελευταίο παρόμοιο πασχαλινό εφιάλτη που έζησα αλλά οι μνήμες του με καταδιώκουν ακόμη!
Η φωτο της Νήσου του Πάσχα (καμιά σχέση με το θέμα)
από το the world in photos