Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

Ο Ρομπέν των Δασών δεν ήταν εθελοντής!

Οι περισσότεροι, μικροί και μεγάλοι, είστε γνώστες του θρύλου του Ρομπέν των Δασών του Άγγλου λαϊκού ήρωα της μεσαιωνικής εποχής! Οι περισσότεροι, επίσης, αποτελείτε μάλλον θύματα παραπλάνησης έχοντας δεχτεί μια μόνο από τις πολλές εκδοχές του μύθου του, ο οποίος παρουσιάζει το Ρομπέν και τους φίλους του ως αλτρουιστές υπερασπιστές των αδυνάτων. Η εικόνα που έχετε διαμορφώσει είναι εκείνη που παρουσιάζει μια χαρούμενη παρέα ηρώων που τα βάζει με το κατεστημένο της εποχής (το Σερίφη του Νότιγχαμ), κλέβει τους πλουσίους και μοιράζει τα χρήματα στους φτωχούς. Δε λέω, ωραίο παραμύθι ικανό να διδάξει σε αθώα παιδικά πλάσματα αξίες όπως του ηρωισμού, της δικαιοσύνης, του αλτρουισμού και της … καλότητας!
Εκείνο που οι περισσότεροι αγνοείτε είναι ότι για το Ρομπέν δεν υπάρχει μία αλλά πολλές εκδοχές, οι οποίες διαμορφώθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και βρέθηκαν σε αντιστοιχία με τις αξίες της καθεμιάς. Σε μια από αυτές -μάλλον ακατάλληλη για αθώες παιδικές ψυχές- ο κ. Ρομπέν και οι αξιότιμοι φίλοι του παρουσιάζονται ως ναι μεν «επαναστάτες», οι οποίοι, όμως, κυριαρχούνται από τη χωρίς όριο αλαζονεία και την αυταρχικότητα απολαμβάνοντας σε κάθε μάχη το λουτρό αίματος που προκαλούσαν σφαγιάζοντας τους αντιπάλους τους με απίστευτη σκληρότητα!
Σας θυμίζει κάτι; Σίγουρα ναι! Και σας θυμίζει επειδή ο μύθος του Ρομπέν είναι διαχρονικός και κατάφερε να επιβιώσει σε διάφορες κοινωνίες, όπως και στη δική μας. Στη χώρα μας μάλιστα επιβίωσε όχι με την αρχική, αγνή και αθώα εκδοχή του αλλά με την άλλη που μόλις σας αποκάλυψα, τη βουτηγμένη στο αίμα και την αλαζονεία. Κι όλα αυτά καθόλου μεταφορικά! Ο θρύλος του Ρομπέν προσαρμόστηκε στα δεδομένα της κοινωνίας μας, τις αξίες της και τα ιδανικά της κι αυτά καμιά σχέση με αγνότητα έχουν!
Τις τελευταίες μέρες και εξαιτίας των ροζ, κίτρινων και ρυπαρών εγχώριων εξελίξεων υπήρξαν αρκετοί σοβαροί άνθρωποι που εξέφρασαν την αισιοδοξία τους για όσα πρόκειται να συμβούν στο εξής. Πιστεύουν οι συγκεκριμένοι ότι με όλα αυτά οι μύθοι περί «Ρομπέν της ελληνικής κοινωνίας» θα ξεθωριάσουν, θα ξεχαστούν και θα εγκαταλειφτούν στο περιθώριο απελευθερώνοντας άλλες πιο υγιείς δυνάμεις του τόπου. Οι οπαδοί της συγκεκριμένης αντίληψης θεωρούν ότι οι … ήρωες που εγκατάλειψαν τα δάση του Σέργουντ βρίσκοντας στέγη και πεδίο δράσης λαμπρό σε εγχώρια τηλεοπτικά κανάλια και εκδοτικά μεγαθήρια διεκδικώντας το δίκιο των φτωχών, αδυνάτων και κυρίως αθώων συμπατριωτών μας πήραν αυτό που τους άξιζε εξαρχής: τον απόλυτο εξευτελισμό και το ξεμπρόστιασμα των πραγματικών προθέσεών τους που καμιά σχέση είχαν και έχουν με το μύθο.
Λυπάμαι αλλά θα απογοητεύσω τους σοβαρούς ανθρώπους που ευελπιστούν ότι ήρθε η ώρα η ελληνική κοινωνία να αντιδράσει επιτέλους … σοβαρά. Λυπάμαι αλλά οι εξελίξεις οι ίδιες θα τους διαψεύσουν και υπάρχουν αρκετοί λόγοι που καθιστούν σαφές ότι η ελληνική κοινωνία ούτε είναι έτοιμη ούτε επιθυμεί να εγκαταλείψει τα πρότυπά της!
Η κοινωνία μας δεν είναι καν σε θέση να σκεφτεί κάτι τέτοιο, επειδή δεν έχει εναλλακτικές λύσεις ή τουλάχιστον τις αγνοεί. Η λογική του «όλοι ίδιοι είναι» και «όλοι τα παίρνουν» έχει εμποτίσει κάθε μόριο ύπαρξης του … μέσου Έλληνα έχοντας εισχωρήσει πλέον στο γενετικό κώδικα του λαού μας. Η έννοια του εθελοντισμού, της χωρίς αντίτιμο προσφοράς δεν υφίσταται ούτε καν στο ασυνείδητο της πλειονότητας κι αυτό δείχνει ξεκάθαρα ποια θα είναι η πορεία. Ο Έλληνας χρειάζεται ήρωες, χρειάζεται Ρομπέν αλλά τους αναγνωρίζει το δικαίωμα να αμείβονται και μάλιστα πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες που του προσφέρουν. Του αρκεί να «ξεφωνίζονται» δίκαιοι και άδικοι επιχειρηματίες, πολιτικοί, καλλιτέχνες, επιστήμονες, ώστε να έχει το δικαίωμα να συντηρεί την ψευδαίσθηση ότι είναι προτιμότερο να ζει στη μετριότητα αλλά με «καθαρό κούτελο» παρά να διεκδικήσει την επιτυχία θυσιάζοντας τις … αρχές του! Βέβαια και τις αρχές του θα τις θυσιάσει και τον πρότερο έντιμο βίο του θα βάλει στην άκρη και το καθαρό κούτελό του θα το βρωμίσει αν του «κάτσει η καλή».
Αν σκεφτεί κανείς ποιοι παραμένουν πρωταγωνιστές της ελληνικής επικαιρότητας τη δεδομένη στιγμή, αν σκεφτεί ποιες εφημερίδες έχουν βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αν σκεφτεί ποιες τηλεοπτικές εκπομπές σπάνε τα μηχανάκια μέτρησης τηλεθέασης, είμαι βέβαιος ότι θα καταλήξει στο πιο απαισιόδοξο σενάριο! Τα συγκεκριμένα άτομα μέσω των εκπομπών τους, των εφημερίδων τους και των δημοσιογραφικών φίλων τους διαμορφώνουν και τελικά καθοδηγούν την κοινή γνώμη παραποιώντας γεγονότα, διασπείροντας ψεύδη και εξυφαίνοντας συνωμοσίες που «πηγάζουν από το κατεστημένο και στρέφονται εναντίον των υπερασπιστών του … απλού λαού» που συνεχίζει να ζει τρισευτυχισμένος στη μακαριότητά του.
Από πού, λοιπόν, θα αντλήσει ο μέσος Έλληνας τα μηνύματα που θα τον αφυπνίσουν; Από πού θα δεχτεί τη διαφορετική άποψη, τη φωνή της λογικής; Με ποιο τρόπο θα σκεφτεί ότι υπάρχει και μια άλλη πλευρά, μια άλλη αίσθηση και ποιότητα των πραγμάτων; Από πουθενά! Οι πολλοί θα παραμείνουν έρμαια των λαϊκιστών, εγκλωβισμένοι στον κιτρινορόζ δύσοσμο κόσμο τους, στον κόσμο που έχουν πλάσει γι αυτούς οι ήρωές τους στα τηλεπαράθυρα, στα «λαϊκά» έντυπα, στους τηλεοπτικούς μονολόγους τους κι έτσι οι «Ρομπέν» θα συνεχίσουν να ζουν και να βασιλεύουν ανενόχλητοι παραφουσκώνοντας τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους!
Την ίδια στιγμή μια άλλη πραγματικότητα εξελίσσεται στα παρασκήνια, όπου προωθούνται αλλαγές στο ασφαλιστικό, την εκπαίδευση, την υγεία εν αγνοία των ενδιαφερομένων. Και θέλω να δω τι θα λένε όλοι αυτοί, όταν αντιληφτούν πόσο χάλια είναι τα πράγματα! Τότε μάλλον θα προστρέξουν και πάλι στους ήρωές τους, στους «Ρομπέν» και θα τους ζητήσουν βοήθεια. Αλλά οι «Ρομπέν» -με λυμένα τα δικά τους οικονομικά προβλήματα- μάλλον δε θα δεχτούν να μοιραστούν με τους πικραμένους τα πλούτη και τις ανέσεις τους. Απλώς θα συνεχίσουν να «χαϊδεύουν τα αφτιά» των κατατρεγμένων αλλά ακόμη κι αυτό είναι σίγουρο ότι δε θα το κάνουν εθελοντικά! Ποτέ δεν το έκαναν!
Το σκίτσο από την παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

Σύγχρονη Τεχνολογία ή ... "Γονείς στα κάρβουνα"

Η τηλεόραση αποτελούσε για τη συχωρεμένη τη γιαγιά μου εφιάλτη! Το μαγκάλι όχι! Η γιαγιά είχε μια εκπληκτική άνεση στο χειρισμό του μαγκαλιού. Μπορούσε να το ανάψει μετατρέποντας το σπίτι της σε θάλαμο CO2. Με την τηλεόραση δεν κατάφερε να αποκτήσει ποτέ παρόμοια άνεση! Απ’ τη μια, η γιαγιά πιστεύοντας στον αμφίδρομο χαρακτήρα του μέσου, πριν ανοίξει την τηλεόρασή της, ταχτοποιούσε το σπίτι, φορούσε τα «καλά» της, έφτιαχνε με περίτεχνο τρόπο τα μακριά μαλλιά της, βεβαιωνόταν ότι τα πάντα ήταν σε "τάξη", θεωρώντας ότι οι άνθρωποι του «κουτιού» την έβλεπαν με την άνεση που τους έβλεπε κι εκείνη! Από την άλλη, διακατεχόταν από το φόβο του ολοκαυτώματος, της πιθανής καταστροφής! Το άνοιγμα της τηλεόρασης ισοδυναμούσε για τη γιαγιά με το πιο λεπτό και πολύπλοκο επιστημονικό πείραμα, θεωρώντας ότι η παραμικρή λάθος κίνηση, ως προς το χειρισμό της, ήταν ικανή να προκαλέσει έκρηξη με αποτελέσματα τουλάχιστον παρόμοια μ’ εκείνα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι μαζί! Το δραματικό της υπόθεσης είναι ότι η άγνοια και η απέχθεια της γιαγιάς για τη σύγχρονη τεχνολογία υπήρξαν οι αιτίες του τραγικού θανάτου της!
Τώρα, γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά, ενώ η μάνα μου επιμένει και με θερμοπαρακαλεί να γράψω επιτέλους κάτι «ωραίο και γλαφυρό για το πνεύμα των Χριστουγέννων» που πέρασαν, τι να πω; Ίσως είναι όλος αυτός ο ντόρος που ξεσηκώνεται κάθε λίγο και λιγάκι για τη χρήση των κινητών τηλεφώνων από τα παιδιά, για τους κινδύνους των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του Διαδικτύου, για τα αρνητικά γενικά της τεχνολογίας. Η ιστορία των γιαγιάδων μας φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται με τον ίδιο γραφικό τρόπο.
Βλακείες! Εννοείται ότι όπως δεν έφταιγε η πέτρα, το μαχαίρι, η πλαστική σακούλα, η τσουγκράνα, το αλυσοπρίονο, η τσουκνίδα και ό,τι άλλο έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς ως φονικό όργανο, έτσι δε φταίνε σήμερα τα κινητά, οι υπολογιστές καθώς και τα περισσότερα τεχνολογικά επιτεύγματα που έρχονται να μας διευκολύνουν και να οργανώσουν καλύτερα τη ζωή και το χρόνο μας.
Δηλαδή, μπορεί να φταίει το αυτοκίνητο για όλους αυτούς τους θανάτους που μετράμε καθημερινά στην άσφαλτο και όχι η απεραντοσύνη της ηλιθιότητας εκείνου που το οδηγεί; Τα κινητά τηλέφωνα και οι υπολογιστές είναι υπέροχα και εκπληκτικά επιτεύγματα. Αποδεικνύουν το επίπεδο ευφυΐας και αποτελούν ελάχιστα δείγματα των ορίων της εφευρετικότητας και της καινοτομίας του ανθρώπινου πνεύματος. Κανείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα συγκεκριμένα μέσα κατέστησαν την ενημέρωση, την επικοινωνία και τη διαρκή πρόσβαση στη γνώση υποθέσεις τόσο απλοϊκές όσο και η αναπνοή, η οποία ακόμη και για τον πιο ανόητο είναι ενέργεια δεδομένη και αυτοματοποιημένη. Κανείς, παρά μόνο αν συναγωνίζεται σε ευφυΐα μια τυρόπιτα, ένα γογγύλι ή ένα μπιζέλι, έχει τη δυνατότητα να αμφισβητήσει ότι όλα αυτά τα θαυμαστά επιτεύγματα παρέχουν δυνατότητες εξοικονόμησης χρόνου και άνεσης που ούτε μπορούσαμε να φανταστούμε μια δεκαετία πριν!
Οπότε και για να μη χανόμαστε σε άσκοπες και βασανιστικές σκέψεις, τα καημένα τα μηχανήματα δε φταίνε στο παραμικρό. Εκείνο που φταίει, σε κάθε περίπτωση, είναι η κουλτούρα του χρήστη. Και πού μας οδηγεί αυτό; Μα, είναι απλούστατο! Στη διαπαιδαγώγηση και άρα στις αδυναμίες αρκετών γονιών και εκπαιδευτικών! Τι καλά! Πάλι μπροστά μας η άγνοια, ο συντηρητισμός και το μαύρο σκοτάδι του Μεσαίωνα. Έτσι είναι και δε σηκώνω αντιρρήσεις, γιατί οι αντιρρήσεις χρειάζονται και επιχειρήματα λογικά τεκμηριωμένα κι όχι άναρθρες κραυγές, δάκρυα και σπαραχτικούς λυγμούς για την "αθωότητα που χάθηκε", για την "ανθρωπιά που ποδοπατήθηκε", για την "επικοινωνία που εξοβελίστηκε", για την "ηρεμία του παρελθόντος που μας άφησαν χρόνους και καιρούς".
Με το καλό και τα κόλλυβα, αλλά μέχρι εκεί!
Η ευθύνη για τον τρόπο χρήσης των σύγχρονων τεχνολογιών βαραίνει αποκλειστικά εκείνους που έχουν αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς. Τους γονείς, που όταν αποκτούσαν παιδιά μάλλον αγνοούσαν και τι σημαίνει αυτό και τους εκπαιδευτικούς, που όταν επέλεγαν επάγγελμα είχαν στο μυαλό το άραγμα και τη σιγουριά μιας μόνιμης θέσης κι όχι το βάρος των ευθυνών της θέσης αυτής. Γιατί, όταν ο καλοσυνάτος γονιός που αγοράζει στον κανακάρη ή στην κανακάρα(;) του κινητό ή υπολογιστή ή ό,τι άλλο, επειδή «έχουν και οι άλλοι» και το παιδί θα αισθάνεται μειονεκτικά, χωρίς και να έχει τη δυνατότητα να τους δείξει την αξία, τη χρησιμότητα αλλά και τους πιθανούς κινδύνους των μέσων αυτών, τότε δε μας φταίει η τεχνολογία αλλά η ανοησία του γονιού. Ανοησία που είναι και μεταδοτική! Οπότε, αν κάτι πρέπει, έτσι κι αλλιώς, να ρίξουμε στην πυρά, αυτό ας μην είναι η τεχνολογία και τα επιτεύγματά της αλλά οι συγκεκριμένοι γονείς!
Γιατί, από το να έχω τέτοιους γονείς, θα προτιμούσα να φάω το μαγκάλι με τα αναμμένα κάρβουνα της γιαγιάς. Μικρότερο το κακό! Δηλαδή, το παιδί θα νιώθει μειονεκτικά, εξαιτίας της έλλειψης κινητού αλλά όχι εξαιτίας της βλακείας του, της άγνοιας και της αδυναμίας του να εκφράσει λόγο ολοκληρωμένο και σκέψη λογική; Μα αν καλοί μου άνθρωποι διδάσκετε στα παιδάκια σας από αυτή την ηλικία ότι η αξία τους είναι ταυτισμένη με το τελευταίο μοντέλο κινητού ή υπολογιστή, θα καταφέρετε ποτέ να τα πείσετε να δώσουν βαρύτητα σε πιο σημαντικά ζητήματα; Όχι, γιατί αν υπάρχει κάποιος να το πιστεύει αυτό, δεν πρέπει να λέγεται γονιός ή εκπαιδευτικός! Terminator να λέγεται κι ας γίνει στάχτη και μπούλμπερη! Από κανέναν δε θα λείψει και -όπως λέω πάντα- θα πάψει να σπαταλά και το υπερπολύτιμο για όλους O2!
Αν δεν κατανοήσουμε ότι οι εφιάλτες μας δεν πηγάζουν από την πρόοδο αλλά από την έλλειψη προετοιμασίας γι αυτή, δεν πρόκειται ποτέ να απαλλαγούμε απ’ αυτούς!
*Το σκίτσο από τον ΑΡΚΑ

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

Η Εκκλησία της Παγκοσμιοποίησης

Συγκλονιστική πράγματι η «Προς Χριστιανούς επιστολή» των εφτά ιερέων της περιοχής της Άρτας που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας. Επιστολή που στιγματίζει την καταπίεση, την εξαθλίωση, την απόλυτη εκμετάλλευση που βιώνουν οι μετανάστες, οι «ξένοι» της περιοχής τους από τους Έλληνες, τους «δικούς μας», εργοδότες τους. Συγκλονιστική, όμως, όχι εξαιτίας του περιεχομένου της -το θέμα που θίγουν είναι γνωστό, θεωρείται δεδομένο κι έχει καταντήσει πια αυτονόητο, δυστυχώς- αλλά εξαιτίας της ταυτότητας των συντακτών της και μόνο!
Η εκμετάλλευση όχι μόνο των «ξένων» αλλά και των παιδιών και των γυναικών και των κάθε είδους «αδυνάτων» αποτελεί πραγματικότητα διαχρονικά παγκόσμια κι όχι απλώς ένα γεγονός τοπικής εμβέλειας και σημασίας. Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει προβλήματα -οικονομικά, κοινωνικά, πνευματικά και τελικά συναισθηματικά- ανέκαθεν αποτέλεσε το εύκολο θύμα, ανέκαθεν δέχτηκε την εκμετάλλευση, την υποτίμηση κι αυτό για τους περισσοτέρους θεωρείται δεδομένο, τελείως φυσιολογικό, σχεδόν ηθικά αποδεκτό!
Όχι, η επιστολή των ιερέων δεν πρέπει να μας συγκλονίζει, επειδή εντοπίζει ένα καινούριο πρόβλημα ούτε καν για την ελληνική επικράτεια. Το συγκλονιστικό μ’ αυτήν είναι ότι προέρχεται από ιερείς, από εκπροσώπους, δηλαδή, ενός θεσμού, ο οποίος για αρκετούς λόγους δείχνει να έχει χάσει το νόημά του και το δρόμο του, να έχει ξεχάσει το ρόλο του και το λόγο ύπαρξής του. Ελάχιστοι έχουν ξεχάσει τις «μεγαλειώδεις» λαοσυνάξεις -ίσως με συμμετοχή και των συγκεκριμένων ιερέων- που με προτροπή της «επίσημης» Εκκλησίας απαιτούσαν την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες με ποιο στόχο άραγε; Μήπως το διαχωρισμό του «περιουσίου» από τους «άλλους», τους «ξένους», τους «απίστους»; Μήπως τη διατήρηση «κεκτημένων» εξουσιών της Εκκλησίας και της δυνατότητας παρέμβασης στα πολιτικά πράγματα;
Η «Προς Χριστιανούς επιστολή» είναι συγκλονιστική, επειδή έρχεται -έστω ως μεμονωμένο γεγονός- να μας δείξει ότι η Εκκλησία υπάρχει και μπορεί να δίνει μάχες και να έχει λόγο μεστό, πραγματικά χριστιανικό και δε φοβάται να τον εκφράζει ανοιχτά! Υπάρχει και δραστηριοποιείται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά, δυστυχώς, όχι μέσα στους τοίχους των Επισκοπικών Μεγάρων αλλά σε ναούς απομακρυσμένους και εκφράζεται από τα χείλη όχι των «αστέρων» της που ζουν μέσα στη χλιδή, αλλά απλών ιερέων που δεν έχουν παρασυρθεί από τη ματαιοδοξία των δημόσιων σχέσεων και της ανόητης διεκδίκησης πολιτικής δύναμης!
Η «Προς Χριστιανούς επιστολή» είναι συγκλονιστική, επειδή μας δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι οι αρχές του Χριστιανισμού είναι ζωντανές στις καρδιές κάποιων ανθρώπων που έχουν θέσει ως σκοπό ζωής να τις υπηρετούν χωρίς ανταλλάγματα, μακριά από μεγαλεία και υψηλά αξιώματα. Επειδή έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι ο Χριστιανισμός -όπως και κάθε θρησκεία- δεν υφίστανται για να διαχωρίσουν και να υποτιμήσουν, αλλά για να ενώσουν και να διεκδικήσουν δικαιώματα και ανθρώπινες συνθήκες για τον κάθε Άνθρωπο.
Με τέτοιες ενέργειες είναι πιθανό η Εκκλησία να εντοπίσει το νέο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει στα πλαίσια όχι πλέον του εθνικισμού αλλά της παγκοσμιότητας και των συνθηκών που αυτή έχει επιβάλλει. Οι συγκεκριμένοι ιερείς καθόρισαν με τη στάση τους όσα δεν κατάφεραν εδώ και δεκαετίες να καθορίσουν οι ηγέτες τους και οι Συνοδικές αποφάσεις. Έδειξαν το δρόμο της Αναγέννησης ενός θεσμού που οδεύει στην απαξίωση και τον αφανισμό μέσα από τη στείρα άρνηση των σύγχρονων δεδομένων, μέσω των άναρθρων κραυγών και των συνθημάτων που μόνο στόχο είχαν τον -Μεσαιωνικού τύπου- εκφοβισμό των πιστών απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και τον κίνδυνο να «χαθούν τα ιερά και τα όσια της φυλής και του έθνους». Έδειξαν ότι το μέλλον της Εκκλησίας και του Χριστιανισμού δε βρίσκεται στην άρνηση αλλά στη διάθεση για θετική δράση.
Άλλωστε αυτός είναι ο μόνος δρόμος -είτε μας αρέσει είτε όχι- στο σύγχρονο κόσμο. Η αποδοχή της παγκοσμιοποίησης δεν είναι επιλογή αλλά μονόδρομος. Κάθε διαφορετική στάση αποτελεί ανόητη, γραφική και αδιέξοδη στάση. Το μόνο που μένει είναι αυτό που έδειξαν οι ιερείς: να αγωνιστούμε, δηλαδή, για μια πιο «ανθρώπινη» παγκοσμιοποίηση, στα πλαίσια της οποίας και ανάμεσα σε πολλά άλλα το «διαφορετικό» δε θα αντιμετωπίζεται με φόβο και απέχθεια, αλλά θα γίνεται αποδεκτό και θα θεωρείται αυτό που ακριβώς είναι, δηλαδή, φυσιολογικό και καθημερινό!
Μένει απλώς η ενέργεια των κληρικών να βρει μιμητές. Μιμητές και στους κόλπους και κυρίως την ηγεσία της Εκκλησίας αλλά και μεταξύ των πολιτών και ιδίως εκείνων των … «πιστών» που κάποια στιγμή κατέβαιναν στους δρόμους διεκδικώντας ένα κράτος «καθαρό», εθνικό, απαλλαγμένο από «ξένους» που μας απειλούν.
Αρχίζει να γίνεται φανερό ότι ο ανθρωπισμός δε γνωρίζει σύνορα και ταυτότητες ούτε θρησκευτικές ούτε εθνικές. Και δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει με την κακία και τη διάθεση εκμετάλλευσης, στοιχεία που μπορεί να είναι τελικά ακόμη και … ελληνικά!