Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Ούτε ιερό αλλά ούτε και όσιο

Λοιπόν, αυτός ο εφιάλτης που λέγεται ελληνικό κράτος, έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα. Και δε μου τη δίνει η κατάσταση που επικρατεί, δε μου τη δίνει καν η στασιμότητα που θα έπρεπε να διδάσκεται στη Γεωγραφία ως εθνικό προϊόν πια. Με εκνευρίζει, όμως, αφάνταστα η έλλειψη κριτηρίου. Με σκάει το ταλέντο μας να χάνουμε ευκαιρίες και να αφήνουμε ανεκμετάλλευτο το τεράστιο δυναμικό του λαού μας. Δε με αφήνει σε ησυχία η απαξίωση ανθρώπων που έχουν την ικανότητα να αλλάξουν τη μοίρα και την πορεία αυτού του τόπου. Με πληγώνει η αδιαφορία μας για άτομα επιτυχημένα. Για άτομα που έχουν δώσει εξετάσεις στη ζωή, έχουν πετύχει κι έχουν αποδείξει ότι μπορούν και πρέπει να αποτελούν πρότυπο για όλους μας.
Για μια ακόμα φορά βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία για το λαό και τη χώρα μας. Κι όμως, οι ανεύθυνα υπεύθυνοι κάνουν τα πάντα για να την αφήσουν να πάει χαμένη. Χωρίς ίχνος λογικής έχουν βαλθεί λυτοί και δεμένοι (αυτοί, οι δεύτεροι, βέβαια, πιο δύσκολα) να μας αποδείξουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμα σκάνδαλο. Όλοι μα όλοι, κυβερνητικοί, αντικυβερνητικοί, αντιπολιτευτικοί, παρακρατικοί, αντικρατικοί, διακρατικοί παράγοντες έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι κάτι κακό συνέβη με επίκεντρο την Ι. Μ. Βατοπαιδίου. Φωτιά θα πέσει και θα σας κάψει βρε άπιστοι και αμαρτωλοί και κολασμένοι! Με αυτά που λένε πολιτικοί και δημοσιογράφοι και μέρος του λαού, έχουν εξασφαλίσει εισιτήριο πρώτης θέσης για το βασίλειο του Βεελζεβούλ (που είναι ο διάβολος στο πιο χαριτωμένο).
Όλοι αυτοί βουτηγμένοι στη μιζέρια και το φθόνο ψάχνουν να βρουν παρατυπίες και αποδείξεις για παρανομίες. Και τελείως κακοπροαίρετα αναρωτιούνται: «Πού τα βρήκαν τόσα λεφτά και τόση περιουσία οι καλόγεροι»; Άσε ρε μεγάλε! Με θαύμα τα βρήκαν. Γιατί άμα δε γίνονται θαύματα στα μοναστήρια, πού θα γίνονται; Στα καφέ του Κολωνακίου θα γίνονται, όπου ξημεροβραδιάζονται οι πολιτικοί ή στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου επίσης ξημεροβραδιάζονται οι πολιτικοί; Τα κέρδισαν με την αντίσταση που προέβαλαν επί Τουρκοκρατίας. Γιατί οι Τούρκοι έτσι μεγαλόψυχα σκέφτονταν και λειτουργούσαν! «Μας πας κόντρα Εκκλησία; Ε πάρε το Χρυσόβουλό σου για να μάθεις να κάθεσαι στα αβγά σου»! Μη χειρότερα! Ο σημερινός κόσμος βαδίζει από το κακό στο χειρότερο. Αυτή η αμφισβήτηση θα τον φάει. Αντί δημοσιογράφοι και πολιτικοί να προσπαθήσουν να διδαχτούν πέντε ή και έξι πράγματα από την όλη υπόθεση, χάνουν το χρόνο τους σε ανοησίες και λόγια του αέρα. Και μετά θα κλαίγονται για την οικονομική κρίση, για την υποχρηματοδότηση της Παιδείας και της Υγείας, για τα ελλείμματα των ταμείων και δε συμμαζεύεται.
Κάθονται και κατηγορούν τον ηγούμενο Εφραίμ, τον Αρσένιο και τον Παχούμιο και δεν ξέρω ποιον άλλον (που δε γνωρίζω τι αξιώματα έχουν) αντί να τους προτείνουν υπουργεία ή έστω θέσεις μόνιμων συμβούλων. Δηλαδή, μας πειράζει να κυκλοφορούμε όλοι με ελικόπτερα, να κονομήσουμε κανένα οικοπεδάκι φιλέτο, χαρτοφυλάκιο βαρβάτο, καταθέσεις εντός και εκτός και offshore εταιρείες. Μωρέ τζάμπα το ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους οι μοναχοί. Χαμένο θα πάει, όπως και καθετί αξιόλογο στη χώρα αυτή. Και καλά όλοι οι άλλοι αλλά και η κυβέρνηση που βλέπει τα ποσοστά της να πέφτουν πιο γρήγορα κι από το μήλο που έφαγε κατακέφαλα ο Νεύτων, επιτρέπεται να επιδεικνύει τέτοια αδράνεια; Κάνε χρυσή μου (κυβέρνηση) τον ανασχηματισμό σου. Κλείσε τον Αλογοσκούφη σε μοναστήρι να συχωρεθούν και οι αμαρτίες του και κάνε τη μονή Βατοπαιδίου Υπουργείο Οικονομικών μπας και δούμε κι εμείς μια άσπρη και κυρίως πλούσια μέρα.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για χοντροκομμένα και συντηρητικά μυαλά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχονται και οι άλλοι, οι προοδευτικοί της Αριστεράς και το χοντραίνουν το πράγμα και απαιτούν την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών από τα σχολεία. Δεν πάνε καλά οι άνθρωποι! Δηλαδή, αυτοί τώρα είναι σοβαροί; Κι άμα καταργηθούν τα Θρησκευτικά, τι θα μείνει στην εκπαίδευση; Τα Μαθηματικά και η Γλώσσα θα μείνουν; Ή μήπως θα μείνουν το ΑΟΘ, το ΑΟΔΕ, η ΕΥΔΑΠ και το Δίκαιο και Θεσμοί (που δεν είναι δύο αλλά ένα μάθημα). Ωραία προκοπή θα κάνουμε με τέτοια μαθήματα! Κάτω τα χέρια και τα πόδια από τα Θρησκευτικά, τα οποία μάλιστα χρειάζονται ενίσχυση σε ώρες και διδακτικό προσωπικό.
Θέλουμε ή δε θέλουμε τα παιδιά μας να ενταχθούν δυναμικά στη σύγχρονη πραγματικότητα; Αυτή είναι ρητορική ερώτηση, οπότε μη σκέφτεστε την απάντηση. Θέλουμε και παραθέλουμε (αυτή είναι η δεδομένη απάντηση στη ρητορική ερώτηση που διατυπώθηκε πριν). Ε λοιπόν, αν θέλουμε και παραθέλουμε, τότε πρέπει να στηριχτούμε στο μάθημα των Θρησκευτικών, όπου Θεολόγοι μετεκπαιδευμένοι σε ταχύρυθμα σεμινάρια που θα διοργανωθούν από το «Μονή Βατοπαιδίου college», θα διδάσκουν στα παιδιά τη γλώσσα της οικονομίας, τις αρχές του σύγχρονου management, τους κανόνες του επιτυχημένου real estate, αλλά και διεθνείς σχέσεις. Τα παιδιά αυτά στο μέλλον είτε ως ηγούμενοι και ηγουμένες είτε ως golden boys ή και girls στην ελεύθερη αγορά και τις επιχειρήσεις θα μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση και τη φώτισή τους και στους άλλους οδηγώντας το ελληνικό κράτος στην παγκόσμια οικονομική πρωτοκαθεδρία. Αυτά τα παιδιά αύριο θα καταφέρουν να πάρουν από τους Τούρκους την Πόλη και μάλιστα με Χρυσόβουλο κι όχι με πόλεμο.
Αυτές είναι κινήσεις ρεαλιστικές. Αλλά δυστυχώς αυτές χρειάζονται και τολμηρούς ανθρώπους. Χρειάζονται ηγέτες που να βλέπουν μακριά κι όχι ανθρώπους που δε βλέπουν ούτε τη μύτη τους (αυτή είναι μια μεταφορά και δεν εννοεί ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μικρή μύτη). Σ’ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Μετατρέψαμε το Βατοπαίδι σε τροχοπέδη και τον βλέπω τον Εφραίμ να πηγαίνει σαν το σκυλί στο αμπέλι.
*Στη φωτο το σχέδιο της πρότασης του Εφραίμ
για την ανακαίνιση της Ι.Μ. Βατοπαιδίου

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Έχω μια κρίση...

Η χαρά που ένιωσα, όταν πρωτάκουσα για την κρίση που χαρακτηρίζει την παγκόσμια κοινότητα, δεν περιγράφεται. «Έχουμε κρίση»! Όπου κι αν έστρεφα την προσοχή μου, όπου κι αν πήγαινα, από όποιον κι αν συναντούσα, άκουγα και διάβαζα το ίδιο πράγμα. «Έχουμε κρίση»! Και ένα μόνο δεν μπορούσα ο δύσμοιρος να καταλάβω. Την γκρίνια, τη στενοχώρια, την απαισιοδοξία όλων για ένα γεγονός που εμένα μου φαινόταν εκπληκτικά καλό.
«Τι ωραία» σκεφτόμουν, «η ανθρωπότητα απόκτησε κρίση! Κι όχι το ένα τέταρτο της ανθρωπότητας (δηλαδή το ¼ ή αλλιώς 25%) ή το μισό (δηλαδή το ½ ή αλλιώς το 50%) αλλά ολόκληρη (δηλαδή το 100%)»! Μοιάζει με θαύμα αλλά εγώ πιστεύω στα θαύματα. Θεωρώ ότι για να πετύχεις κάτι δε χρειάζεται πολύ δουλειά. Το μόνο που χρειάζεται είναι τύχη. Αν είναι να έρθει, θα έρθει! Μετά τη μικρή παρέκβαση, συνεχίζω. Μα υπάρχει κάτι πιο τέλειο από αυτό; Να έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους με κρίση, με άτομα που μπορούν να επεξεργάζονται σωστά τα δεδομένα, να τα κρίνουν και να τα εκτιμούν ορθά, να διαμορφώνουν λογική άποψη γι αυτά. Τι εκπληκτικό! Το τέλος των ηλιθίων. Τέλος οι βλακώδεις συζητήσεις για τον καιρό, για τις οικιακές ασχολίες, για τα τηλεοπτικά σκουπίδια και τις τρίχες (εννοώ τα χτενισμένα ή αχτένιστα μαλλιά). Η επικοινωνία με τους άλλους θα αποκτήσει άλλο ενδιαφέρον. Λιγότερο μαλλιαρό (με αυτή την έκφραση, που είναι μεταφορική*, εννοώ λιγότερο βαρετό). Ενδιαφέρον ικανό να σε κάνει να εκτιμήσεις, να λατρέψεις και να σέβεσαι τους άλλους. Ένας άλλος κόσμος, ένας κόσμος με κρίση θα ήταν η πιο μεγαλειώδης επανάσταση της ιστορίας. Μπροστά της η αμερικανική, η γαλλική και η ελληνική επανάσταση μαζί θα ωχριούσαν. Η ιστορία ξαναγράφεται και το κάνει με κρίση.
Ο φίλος(;) που καθόταν απέναντί μου, μου τσιατάλιασε το παραμύθι λέγοντάς μου: «η κρίση που έχουμε δεν έχει καμιά σχέση με πνευματικές βάσεις και χαρακτηριστικά. Η κρίση που έχουμε είναι κάτι άλλο». Εντάξει! Αλλά ούτε κι αυτό με χαλάει πολύ. Είχα ήδη τις εφεδρείες μου και μπορούσα να παραμείνω αισιόδοξος. Σκέφτηκα ότι η «κρίση που έχουμε» έχει να κάνει με το σύστημα. Τι καλά! Ήρθε η ώρα της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης των δομών και των αξιών ενός συστήματος που μας τραβάει στον πάτο. Πολιτική, θρησκεία, διεθνείς σχέσεις, οικογένεια, εκπαίδευση τρέμετε. Έφτασε η πολυπόθητη στιγμή της κρίσης σας. Λογικό είναι. Όταν κάποιοι θεσμοί φτάνουν στα όριά τους, πλήττονται από το συντηρητισμό, είναι δεδομένο ότι χαρακτηρίζονται από κρίση και τότε δέχονται την κρίση του κοινωνικού συνόλου, ώστε να εκσυγχρονιστούν και να μπορέσουν να μας στηρίξουν στα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί. Υγιές μου φαίνεται. Καμιά στενοχώρια, λοιπόν, δε δικαιολογείται και πάλι, εκτός κι αν κάποιος διαθέτει τόσο σύγχρονη σκέψη όσο και το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης (που είναι πολύ παλιό).
Τα καλά, όμως, δε διαρκούν πολύ. Ο φίλος(;) μου χρειάστηκε ελάχιστα δευτερόλεπτα για να διαλύσει κι αυτό το όνειρο. Εκνευρισμένος -καθόλου το καταλαβαίνω αυτό- μου δήλωνε ότι «η κρίση που έχουμε, δεν έχει ούτε κοινωνικό περιεχόμενο»! Κι εγώ τότε του δήλωσα ότι ούτε κι αυτό με χαλάει. Το μυαλό μου πήγε στην τελική Κρίση. Και η μεταφυσική αναζήτηση δε με χαλάει επίσης. Ένας κόσμος που θα λειτουργεί με γνώμονα τη στιγμή της τελικής δικαίωσης ή τιμωρίας, δε θα ήταν άσχημος! Ένας κόσμος που περιέρχεται σε συνειδησιακή κρίση γίνεται πιο ηθικός, πιο δίκαιος, πιο καρτερικός, γεμάτος καλότητα και ανθρωπιά. Κι όταν φτάσει η ώρα, εμείς οι καλοί θα πάμε στον παράδεισο και θα το ρίξουμε στη διασκέδαση και το χαβαλέ ενώ οι άλλοι, οι κακοί, θα πάνε στην κόλαση και θα περάσουν όσα βασανιστήρια μπορεί ή δεν μπορεί να φανταστεί κάποιος. Και πάλι βέβαια, η στενοχώρια της ανθρωπότητας δεν είχε εξήγηση για μένα. Δηλαδή, δε θέλουμε έναν κόσμο ηθικό αλλά έναν κόσμο ανήθικο; Τι σου είναι ρε παιδί μου όλοι αυτοί; Αυτοί δεν είναι άνθρωποι, ο ορισμός του μαζοχισμού είναι!
Ο φίλος(;) μου παράγγειλε το τρίτο ή τέταρτο, όση ώρα του παράθετα την καινούρια άποψή μου περί κρίσης που έχουμε και δείχνοντάς μου ότι η υπομονή του εξαντλείται, με ύφος πιο σκληρό κι από του Ράμπο VII (που αν υπάρχει, θα είναι πολύ σκληρός) μου είπε: «Λοιπόν, άκου! Η κρίση που έχουμε ούτε μεταφυσικό περιεχόμενο έχει! Η κρίση που έχουμε παγκοσμίως είναι κρίση οικονομική, γι αυτό στενοχωριούνται οι άνθρωποι κι αυτό τους προκαλεί νευρική κρίση και κάθε άλλου είδους κρίσεις κακές και απάνθρωπες! Εντάξει; Τίποτε καλό δεν υπάρχει σ’ αυτήν την κρίση που απειλεί τα θεμέλια της κοινωνίας, της οικονομίας, του πολιτισμού και του σύμπαντος (το οποίο προήλθε από μια πολύ μεγάλη έκρηξη γνωστή και ως big bang) ολόκληρου»!!!
Ο κακόμοιρος πίστεψε ότι με όσα μου είπε, θα με έβαζε κι εμένα στο λούκι των αρνητικών σκέψεων. Άρα εκείνη τη στιγμή έπρεπε να σκεφτώ: «Πω πωωω! Αυτό είναι πολύ κακό για την ανθρωπότητα και τη συμπαντότητα ολόκληρη». Όμως, η αισιοδοξία αποτελεί για μένα κάτι έμφυτο. Μόνο θετικές σκέψεις μου προκάλεσε κι αυτή η εκδοχή για το περιεχόμενο της κρίσης που έχουμε.
Μια τόσο μεγάλη οικονομική κρίση μπορεί να επιφέρει άμεσα αρνητικά αποτελέσματα σε πολλούς αλλά μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει θετικά! Ιστορικά να το δούμε, αντιλαμβανόμαστε ότι οι επαναστάσεις, οι ριζοσπαστικές αλλαγές, η εξυγίανση μιας κοινωνίας και τα σημαντικά βήματα προόδου δε γεννήθηκαν από την ευημερία. Μέσα σε κρίσεις του συστήματος γεννήθηκαν μεγάλες ιδέες και μέσα από κρίσεις εκδηλώθηκαν ανατρεπτικές συμπεριφορές. Η αλλοίωση του συστήματος κι όχι η υγιής πορεία του θα οδηγήσει σε προσπάθεια μεταβολής του. Όταν μάλιστα αυτή η σαπίλα γίνει αντιληπτή ακόμη και από τον πιο ηλίθιο, τότε μπορεί να περιμένουμε κινητικότητα και έξοδο από τα προβλήματα.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση μπορεί να είναι καλό πράγμα. Μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε κρίση και να σκεφτούμε λίγο πιο λογικά ελέγχοντας λίγο πιο ώριμα τις επιλογές μας, να μας οδηγήσει σε κρίση των δομών και των αρχών του πολιτικού, κοινωνικού, οικονομικού κατεστημένου, να μας προκαλέσει τελικά κρίση συνείδησης ως προς τους στόχους μας. Κακή θα είναι αν την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη, γιατί τότε είναι βέβαιο (το έχω το κληρονομικό χάρισμα) ότι θα την ξαναβρούμε σύντομα μπροστά μας ακόμα πιο τρομαχτική και τότε δύσκολα θα αποφύγουμε τις απανωτές νευρικές κρίσεις!
*Μια λέξη δε λέγεται μεταφορική, επειδή εκτελεί μεταφορές.
Αυτό το κάνουν ειδικοί άνθρωποι που λέγονται μεταφορείς
ή εταιρείες που λέγονται μεταφορικές.
Οι λέξεις, όπως γνωρίζω, δεν εκτελούν μεταφορές, ακόμα κι αν λέγονται μεταφορικές.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Back to Black!

Πανηγύρι τρελό από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δικαιολογημένο. Χαρά και αισιοδοξία, εξαιτίας της νίκης και της αναρρίχησης ενός μαύρου στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, συνεπήραν μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και φτωχούς, λευκούς και μαύρους και κιτρινωπούς και κόκκινους (και δεν εννοώ τους «γαύρους»). «Έχουμε μαύρο πρόεδρο, έχουμε έναν δικό μας στην εξουσία». Αλλά κι από την εδώ πλευρά τα ίδια και χειρότερα. Αδικαιολόγητο. «Έχουν μαύρο πρόεδρο κι εμείς έχουμε μαύρο πλανητάρχη»!
Τι καλά! Εντάξει ρε παιδιά, κι εμείς έχουμε ιμάμ μπαϊλντί σήμερα αλλά δεν το κάνουμε θέμα. Βέβαια, από τις επιλογές του δικού τους Obama, πολλοί εκτιμούν ότι θα εξαρτηθούν πολλά. Από τη γεύση του δικού μας ιμάμ μπαϊλντί θα εξαρτηθούν λίγα. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουν οι πολλοί και άσχετοι. Οι λίγοι και σχετικοί, όμως, που γνωρίζουν και πέντε (δηλαδή 5) πράγματα για τη θεωρία του χάους, ξέρουν ότι και τα δυο (δηλαδή 2) γεγονότα μπορεί να αποδειχτούν εξίσου καταλυτικά για τις εξελίξεις.
Τάσσομαι ανεπιφύλακτα με τους δεύτερους. Άρα τάσσομαι με τους λίγους και σχετικούς. Η πολυκοσμία αποτελούσε για μένα, ανέκαθεν, κάτι δυσβάσταχτο. Και ξέρω και πέντε πράγματα για τη θεωρία του χάους.
Ο Obama είναι σαν τα Σάββατα. Τα Σάββατα είναι η καλύτερη μέρα. Όλοι νιώθουν χαλαροί, αφού ακολουθεί η αργία της Κυριακής. Προσδοκούν ξεκούραση, τεμπελιά, ασχολία με προσωπικά ενδιαφέροντα μακριά από υποχρεώσεις, επαφή με αγαπημένα πρόσωπα. Σχέδια, χαρά, ηρεμία μας χαρακτηρίζουν τα Σάββατα. Και μετά; Μετά έρχεται η Κυριακή. Πάντα το κάνει! Και φέρνει μαζί τη συνείδηση ότι οι προσδοκίες υπήρξαν υπερβολικές και άρα ανέφικτες. Τότε οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι χρειάζονται λίγη ακόμα ξεκούραση. Καταλαβαίνουν ότι δε γίνεται να βρεθούν με όλους εκείνους που είχαν προγραμματίσει, ότι δε γίνεται να πάνε και στο γήπεδο και στον κινηματογράφο και στο εστιατόριο και βόλτα στο χωριό και να διαβάσουν το βιβλίο που εδώ και μήνες μένει ανέγγιχτο στο κομοδίνο. Χάλι μαύρο! Πιο μαύρο κι από τον Obama. Και μένει η ελπίδα. Αυτή πεθαίνει τελευταία. Αλλά πεθαίνει. Μετατίθεται για το επόμενο Σάββατο για να διαψευστεί από την επόμενη Κυριακή που ακολουθεί.
Κάπως έτσι θα καταλήξει και η υπόθεση Obama, αν δεν εκτιμηθεί σωστά. Η Obamania που έχει καταλάβει τους πάντες, είναι εύκολο να καταλήξει σε απογοήτευση και γκρίνια. Οι μεγάλες προσδοκίες συχνά έχουν ένα μεγάλο κακό. Διαψεύδονται! Ο καθένας κάτι περιμένει από τον Obama. Οι Αμερικανοί να τους βγάλει από το τέλμα που τους έριξε ο κακός και άσχετος Μπους, να τους οδηγήσει και πάλι στην πρωτοκαθεδρία και αποδοχή, να τους δώσει πίσω τη χαμένη αίγλη και την οικονομική ευρωστία. Οι μαύροι, οι γυναίκες, οι μειονότητες περιμένουν βελτίωση των συνθηκών ζωής τους και σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Οι υπόλοιποι λαοί κι αυτοί κάτι περιμένουν, άλλος λίγα κι άλλος πολλά. Και τα περιμένουν άμεσα.
Απλώς αδύνατον! Δηλαδή, αν τα καταφέρει το παλικάρι, δε θα μιλάμε για το αποτέλεσμα μιας εκλογικής αναμέτρησης αλλά για τη Δευτέρα Παρουσία. Και θα επιβεβαιωθούν και οι μαύροι που ισχυρίζονταν ότι ο Θεός είναι μαύρος. Άλλωστε στην ανάγκη μιας πίστης στήριξε την προεκλογική εκστρατεία του και ο Obama. «Σας ζητώ να πιστέψετε. Όχι στη δική μου ικανότητα να φέρω την αλλαγή, αλλά στη δική σας». Θεϊκό! Αλλά ελάχιστοι το κατάλαβαν κι ακόμα ελαχιστότεροι θα κάνουν το παραμικρό. Ο Obama είναι γι αυτούς ο νέος Μεσσίας. Τον χρειάζονταν, οι Αμερικανοί, ο πλανήτης, το σύμπαν ολόκληρο. Ο Obama είναι το καλό που επικράτησε στη μάχη με το κακό. Είναι ο επίγειος παράδεισος που έρχεται να μας απαλλάξει από την κόλαση του Μπους. Ίσως το μόνο που θα αντιμετωπίσει πρόβλημα είναι το ΚΚΕ. Αυτό ως γνωστόν χρειάζεται βαρβάρους. Άρα χρειάζεται τον Μπους ή κάποιον παρόμοιο. Όχι τον Obama.
Όλο αυτό είναι υπερβολικά πολύ ακόμα και για τον πιο χαρισματικό άνθρωπο. Εντάξει, ένας μαύρος (όχι από τους πιο μαύρους πάντως) κατάφερε να γίνει πλανητάρχης. Αυτό δε σημαίνει ότι κι όλοι οι υπόλοιποι μαύροι θα καταφέρουν να ξεφύγουν από τις συνθήκες στις οποίες ζουν μέχρι σήμερα. Αν ένας εργάτης γίνει πλούσιος επιχειρηματίας, δε σημαίνει ότι κι όλοι οι άλλοι εργάτες θα καταφέρουν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Κι ο Λεχ Βαλέσα λιμενεργάτης ήταν κι έγινε πρόεδρος της Πολωνίας αλλά αυτό δε βοήθησε και πολύ τους άλλους λιμενεργάτες. Άλλωστε οι ΗΠΑ έχουν προϊστορία διδακτική σε τέτοια θέματα. Μαύρη γυναίκα είναι και η υπουργός εξωτερικών τους εδώ και χρόνια, χωρίς ουσιαστικό θετικό αντίκτυπο στην εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης, στη βελτίωση της θέσης των υπολοίπων γυναικών ή των μαύρων.
Ο Obama δεν είναι ο Μεσσίας. Μπορεί όμως να είναι ένα εκπληκτικό πρότυπο. Πρότυπο ανθρώπου που κατάφερε να εκπληρώσει το όνειρό του παρά τις αντιξοότητες. Πρότυπο ανθρώπου που δεν περιέφερε την πικρία, τη μιζέρια, τον πληγωμένο εγωισμό του, τις ανασφάλειές του διεκδικώντας τον οίκτο των άλλων. Πρότυπο ανθρώπου που δεν ήρθε για να αντιδράσει, για να καταστρέψει ή να κατηγορήσει το σύστημα για τις αδικίες του. Ήρθε και μπήκε στο σύστημα ακολουθώντας τους κανόνες, όχι για να διαλύσει αλλά για να αλλάξει. Και δε θα αλλάξει τα πάντα μόνος του. Θα αλλάξει όσα μπορεί με τη βοήθεια των άλλων (“I’ m asking you to believe. Not in my ability to bring change. I’ m asking you to believe in yours”).
Το φαινόμενο Obama αξίζει προσοχής για έναν απλό λόγο. Ο Obama έδειξε στον εργάτη, στο μαύρο, στον αδικημένο, στον περιθωριακό, στο μουσουλμάνο, στο μαθητή, στον κάθε καταπιεσμένο, στο κάθε ανίδεο, βλαμμένο ξεχρέτζαλο που το παίζει αντιεξουσιαστής επαναστάτης ότι μπορεί να τα καταφέρει κι αυτός, αρκεί να πιστέψει στο όνειρό του και να αγωνιστεί με όλες τις δυνάμεις του γι αυτό. Έτσι, ίσως αξίζει να επιστρέψουμε στο σύνθημα του παρελθόντος «black is beautiful», γιατί διαφορετικά είναι καλύτερο να παραμείνουμε στο «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά…» χαμένοι στην αδράνεια, παραδομένοι στην παθητικότητα, δούλοι της μετριότητας, δέσμιοι της μοιρολατρίας μας, φυλακισμένοι στο παραμύθι που έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας!

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Το ωραιότερο δώρο των Χριστουγέννων!

MONAHOPOLY...
(γιατί Εκκλησία & Κράτος μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά)


Οι γιορτές πλησιάζουν.
Η αναζήτηση δώρων για παιδιά, φίλους, ανίψια, γονείς, ξαδέρφια, βαφτιστήρια,
μπατζανάκηδες, κουμπάρους ξεκίνησε.
Φέτος το καλύτερο δώρο για τα Χριστούγεννα ή και για την Πρωτοχρονιά
είναι το παιχνίδι «Μοναχόπολη»!!!
Η «Μοναχόπολη» είναι ένα δώρο εξαιρετικό,
ένα δώρο μοναδικό
για μικρούς και μεγάλους!
Η «Μοναχόπολη» δεν είναι απλώς ένα διασκεδαστικό παιχνίδι, όπως όλα τα άλλα. Αγοράζοντας μια «Μοναχόπολη» ή και περισσότερες
εξασφαλίζετε πόντους για τη μετά θάνατον ζωή και τον Παράδεισο,
αφού τα κέρδη θα τα ξεψαχνίσουν άνθρωποι που ο λόγος τους μετράει σε τέτοια θέματα.
Η «Μοναχόπολη» έχει και παιδαγωγική αξία.
Παίζοντας «Μοναχόπολη» τα παιδιά μαθαίνουν τι σημαίνει πολιτικός και πολιτική,
οπότε προετοιμάζονται για τη μελλοντική συμμετοχή τους στα κοινά.
«Μοναχόπολη»,
το ωραιότερο δώρο των Χριστουγέννων ή και της Πρωτοχρονιάς!

Δεχόμαστε παραγγελίες