Η κυκλοφορία του καινούριου μου βιβλίου "Μάθε, Παιδί Μου, Γράμματα επέβαλε ορισμένες ανακατατάξεις και μικροαλλαγές στο blog. Αφού το καινούριο απόκτησε δική του ανάρτηση, δε θα μπορούσε το παλιό να υστερήσει σ' αυτό. Μερικά από τα πολλά αγαπημένα μου αποσπάσματα του "Εγχειριδίου" ακολουθούν.
...«Φαντάσου» του είπα «ότι κάποιος γεννιέται σε μια κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι κυκλοφορούν γυμνοί αλλά έχουν καλυμμένα τα αφτιά τους. Οι πρώτες του εικόνες είναι γιατροί και νοσοκόμες γυμνοί αλλά με καλυμμένα τα αφτιά τους. Στην πρώτη αυτή εικόνα έρχονται να προστεθούν εκείνες των γονιών, των συγγενών, των φίλων που κυκλοφορούν γυμνοί αλλά με πολύ καλά καλυμμένα τα αφτιά τους. Εννοείται ότι και η δική του αμφίεση απαρτίζεται αποκλειστικά από πανέμορφες, χαριτωμένες παιδικές καλύπτρες αφτιών. Το παιδάκι αποδέχεται, χωρίς την παραμικρή σκέψη, την “περίεργη” γύμνια ως κάτι απολύτως φυσιολογικό. Λίγο αργότερα έρχεται η στιγμή της πρώτης βόλτας του με τους γονείς. Τίποτα περίεργο, αφού όλοι γύρω του κυκλοφορούν με τον ίδιο τρόπο έχοντας καλυμμένα μόνο τα αφτιά τους, μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται μια νεαρή καλλονή ολόγυμνη -κανένα πρόβλημα- αλλά με μικροσκοπικές καλύπτρες που αφήνουν να φαίνεται μέρος των αφτιών της. Πανικός! Οι γονείς τού κλείνουν τα μάτια για να μη δει το αίσχος ενώ τα σχόλια περί ανηθικότητας της νεαρής δίνουν και παίρνουν. Ήδη το παιδάκι έχει σχηματίσει την πρώτη του αντίληψη ως προς τα όρια της ηθικής. Είναι θεμιτό να είμαστε γυμνοί αλλά σε καμιά περίπτωση η συγκεκριμένη γύμνια δεν πρέπει να περιλαμβάνει τα αφτιά, η επίδειξη των οποίων θεωρείται ... αμαρτία»!
...Στην παρέα των παιδιών δεν άργησαν να προστεθούν ακόμη δύο. Ήταν ο Κάρλο κι ο Γιώργος. Ο Κάρλο -«παιδί της Γενετικής» τον αποκαλούσαν καλοπροαίρετα και ο ίδιος, μάλλον, χαιρόταν αυτή την ιδιαιτερότητά του- ζούσε με τους γονείς του, την Υβέτ και την Κλόντια. Και οι δυο γονείς θεωρούνταν ανερχόμενα αστέρια στο χώρο της διαφήμισης, αφού η εταιρία τους εξελισσόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Ο Κάρλο αισθανόταν πολύ υπερήφανος και για τις δυο τους και χαιρόταν ιδιαίτερα που η σύγχρονη τεχνολογία είχε βοηθήσει να έρθει στον κόσμο ο ίδιος.
...Το λάθος της γιαγιάς ήταν ότι δεν προχώρησε στη διευκρίνιση και το διαχωρισμό μεταξύ συνθηκών του παρελθόντος και του παρόντος. Χάθηκε, έτσι, μια σημαντική ευκαιρία να πειστεί ένας εκπρόσωπος της νέας γενιάς ότι ο Κολοκοτρώνης υπήρξε πράγματι ήρωας και θετικό πρότυπο μα όχι γιατί έσφαζε τα «Τουρκάκια» αλλά γιατί αγωνίστηκε για όσα πίστευε και για όσα αποτελούσαν αξίες του! (…) Κρίμα, γιατί ο Κολοκοτρώνης θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα και πρότυπο πίστης, τιμής, δυναμισμού, θάρρους, αυταπάρνησης, αγωνιστικότητας για το γιο μου αλλά και για ολόκληρη τη γενιά του κι όχι αφορμή για διαιώνιση της εθνικιστικής ανοησίας!
...«Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ» έπαιζε στο βίντεο. Ήταν απόγευμα Σαββάτου και παρακολουθούσα την ταινία, όταν ο Παναγιώτης έκανε την εμφάνισή του και ήρθε να κουρνιάσει δίπλα μου στον καναπέ. Για λίγα λεπτά προσπάθησε να μου δώσει την αίσθηση ότι παρακολουθεί με το ίδιο ενδιαφέρον που το έκανα κι εγώ. Την ηρεμία μου διέκοψε η τσιριχτή κραυγή έκπληξης και ταυτόχρονα απόγνωσης του μικρού! «Καλά!!! Τόσο παλιά είναι αυτή η ταινία; Με γραφομηχανή γράφει αυτός;»! Φυσικά, ελάχιστη σημασία έδωσα στην υπόλοιπη ταινία! Ο Παναγιώτης θεωρούσε πολύ παλιά μια ταινία, εξαιτίας του ότι ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιούσε γραφομηχανή! Του φάνηκε τόσο ξένο για την εποχή του! Αν μάθαινε ότι στο ξεκίνημά μου χρησιμοποιούσα γραφομηχανή για τις σημειώσεις μου, ίσως να με είχε στείλει σε μουσείο!
...Στην παρέα των παιδιών δεν άργησαν να προστεθούν ακόμη δύο. Ήταν ο Κάρλο κι ο Γιώργος. Ο Κάρλο -«παιδί της Γενετικής» τον αποκαλούσαν καλοπροαίρετα και ο ίδιος, μάλλον, χαιρόταν αυτή την ιδιαιτερότητά του- ζούσε με τους γονείς του, την Υβέτ και την Κλόντια. Και οι δυο γονείς θεωρούνταν ανερχόμενα αστέρια στο χώρο της διαφήμισης, αφού η εταιρία τους εξελισσόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Ο Κάρλο αισθανόταν πολύ υπερήφανος και για τις δυο τους και χαιρόταν ιδιαίτερα που η σύγχρονη τεχνολογία είχε βοηθήσει να έρθει στον κόσμο ο ίδιος.
...Το λάθος της γιαγιάς ήταν ότι δεν προχώρησε στη διευκρίνιση και το διαχωρισμό μεταξύ συνθηκών του παρελθόντος και του παρόντος. Χάθηκε, έτσι, μια σημαντική ευκαιρία να πειστεί ένας εκπρόσωπος της νέας γενιάς ότι ο Κολοκοτρώνης υπήρξε πράγματι ήρωας και θετικό πρότυπο μα όχι γιατί έσφαζε τα «Τουρκάκια» αλλά γιατί αγωνίστηκε για όσα πίστευε και για όσα αποτελούσαν αξίες του! (…) Κρίμα, γιατί ο Κολοκοτρώνης θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα και πρότυπο πίστης, τιμής, δυναμισμού, θάρρους, αυταπάρνησης, αγωνιστικότητας για το γιο μου αλλά και για ολόκληρη τη γενιά του κι όχι αφορμή για διαιώνιση της εθνικιστικής ανοησίας!
...«Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ» έπαιζε στο βίντεο. Ήταν απόγευμα Σαββάτου και παρακολουθούσα την ταινία, όταν ο Παναγιώτης έκανε την εμφάνισή του και ήρθε να κουρνιάσει δίπλα μου στον καναπέ. Για λίγα λεπτά προσπάθησε να μου δώσει την αίσθηση ότι παρακολουθεί με το ίδιο ενδιαφέρον που το έκανα κι εγώ. Την ηρεμία μου διέκοψε η τσιριχτή κραυγή έκπληξης και ταυτόχρονα απόγνωσης του μικρού! «Καλά!!! Τόσο παλιά είναι αυτή η ταινία; Με γραφομηχανή γράφει αυτός;»! Φυσικά, ελάχιστη σημασία έδωσα στην υπόλοιπη ταινία! Ο Παναγιώτης θεωρούσε πολύ παλιά μια ταινία, εξαιτίας του ότι ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιούσε γραφομηχανή! Του φάνηκε τόσο ξένο για την εποχή του! Αν μάθαινε ότι στο ξεκίνημά μου χρησιμοποιούσα γραφομηχανή για τις σημειώσεις μου, ίσως να με είχε στείλει σε μουσείο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου