Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Oι Εφιάλτες της «Άννας»

Αν αυτό είναι το «νέο σχολείο» που είχε ονειρευτεί η υπουργός Άννα, τότε πρέπει να το λυπόμαστε το κορίτσι, γιατί αυτό δεν είναι όνειρο αλλά ο χειρότερος εφιάλτης! Κι αν η υπουργός κατατρύχεται από τέτοιους, τότε είναι λογικό να μένει άυπνη, γεγονός που την οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες, καταστροφικές και άστοχες σκέψεις και επιλογές!
Προσωπικά δε μου καίγεται καρφί που ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών δεν πήρε βιβλία. Το φιλοσόφησα. Σε τι χρειάζονται τα βιβλία; Μα για να τα διαβάζουν οι μαθητές. Ωραία, και που τα είχαν, τα διάβαζαν; Η πλειονότητα όχι! Οπότε τι είχαμε τι χάσαμε. Από την άλλη, εμείς -όλοι- δε λέγαμε ότι κάτι πρέπει να γίνει με την αποστήθιση; Ωραία και πάλι. Χωρίς βιβλία, τι θα αποστηθίσουν οι μαθητές; Το σουσάμι από το κουλούρι που παίρνουν στο διάλειμμα θα αποστηθίσουν; Η υπουργός με δυναμισμό και ταχύτητα Flash Gordon το ξεπέταξε το πρόβλημα.
Έτσι κι αλλιώς, θεωρώ ότι το βιβλίο, όπως το γνωρίσαμε, είναι ξεπερασμένο. Και είναι καιρός να περάσουμε στην ψηφιακή εποχή του. Και από πού θα ξεκινήσει η αλλαγή, αν όχι από τα σχολεία;
Φανταστείτε, λοιπόν, τη χαρά που ένιωσα όταν, πριν λίγες μέρες, ο γιος μου επιστρέφοντας από το σχολείο, άνοιξε την τσάντα του βγάζοντας από μέσα ένα dvd, το οποίο, μου ανακοίνωσε, τους δόθηκε στο σχολείο επιδεικνύοντάς το όλος χαρά. «Αμάν», σκέφτηκα γεμάτος δυσπιστία, «το σχολείο άρχισε να μοιράζει τσόντες στους μαθητές, για να περνούν την ώρα τους, μιας και δεν έχουν βιβλία»! Σύντομα, όμως, μου εξήγησε ότι το dvd περιείχε τα βιβλία σε ψηφιακή μορφή. «Επιτέλους», ξανασκέφτηκα, «ένα βήμα εμπρός και μάλιστα με πρωτεργάτη έναν από τους πιο συντηρητικούς θεσμούς της χώρας»!
Η χαρά μου κράτησε πιο λίγο και από όσο κρατάει η επαφή των πολιτικών με την πραγματικότητα. Η επιλογή του υπουργείου έμπαζε από παντού.
Άραγε, σκέφτηκε κανείς από τις σοφές κουκουβάγιες που κατοικοεδρεύουν στο υπουργείο πώς θα αξιοποιηθεί το συγκεκριμένο dvd; Μήπως φρόντισε να εξοπλίσει τις σχολικές μονάδες με υπολογιστές για όλους τους μαθητές; Όχι βέβαια! Οπότε πώς θα αξιοποιηθεί στο μάθημα; Μήπως οι ίδιες κουκουβάγιες έχουν την αίσθηση ότι όλοι οι μαθητές διαθέτουν υπολογιστή και μπορούν να τον μεταφέρουν στο σχολείο; Κι αν πίστεψαν κάτι τέτοιο, για ποιο λόγο χρειαζόταν το dvd, αφού τα βιβλία ήδη υπάρχουν σε ψηφιακή μορφή στο Διαδίκτυο;
Έστω ότι όλες αυτές οι σκέψεις βρίσκονται έξω από τα νοητικά όρια της κουκουβάγιας αλλά υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να το χωνέψει ανθρώπινος νους!
Τα συμπεράσματα μιας προσεκτικής ματιάς στο dvd και σύγκρισης του περιεχομένου του με τα βιβλία, που εδώ και μέρες έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του «ψηφιακού σχολείου», μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλικό ακόμα και σε μακάρια χελώνα. Φτάνοντας κανείς στο βιβλίο της Άλγεβρας της Α΄ Λυκείου ανακαλύπτει ότι το dvd περιέχει την παλιά και όχι την καινούρια έκδοση, η οποία υπάρχει στην ιστοσελίδα του «ψηφιακού σχολείου»!!! Μάλιστα! Αυτό κατάφερε το υπουργείο. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι κάνουν πλάκα αλλά αυτό δεν ισχύει. Μάλλον οι υπεύθυνες «κουκουβάγιες» έχουν βαλθεί να αφήσουν τους μαθητές τελείως αγράμματους προκαλώντας τους μόνιμη πνευματική παράλυση!
Εδώ βέβαια θα υπάρξουν αντιρρήσεις και κάποιοι -κι εγώ μαζί- θα ισχυριστούν ότι το υπουργείο σοφά (ίδιον της κουκουβάγιας) έδρασε, αφού από τη συγκεκριμένη επιλογή προκύπτουν πολλαπλά οφέλη...
Πρώτα απ’ όλα, η «Άννα και Σία» σκέφτηκε (έστω το πάλεψε) ότι κάποιοι μαθητές ήδη είχαν βρει από μεγαλυτέρους τους τα παλιά βιβλία, οπότε αυτό θα αποτελούσε κατάφωρη αδικία γι αυτούς. Έτσι, διάλεξαν εκούσια την παλιά έκδοση και για το dvd με γνώμονα την ισότιμη αντιμετώπιση των μαθητών. Έτσι, τα νέα κεφάλαια θα λείπουν από όλους και άρα δε θα υπάρχουν ανισότητες.
Δεύτερον απ’ όλα, το υπουργείο οδηγήθηκε στη συγκεκριμένη επιλογή για να ενισχύσει το πρωτοποριακό project που προωθείται στο «νέο σχολείο». Πλέον ο εντοπισμός των διαφορών μεταξύ του βιβλίου που υπάρχει στο Διαδίκτυο και εκείνου που υπάρχει στο dvd μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αυτών των πρωτοποριακών προγραμμάτων! Νομίζω ότι όποιος υποτιμήσει την ιδέα απλώς δείχνει τη ζήλια και τη μικροπρέπεια που τον κατατρώει.
Σε κάποιους θα φαντάζει αδιανόητο αλλά ας σκεφτούν ότι από το συγκεκριμένο υπουργείο -κι όχι μόνο- πρέπει να τα περιμένουμε όλα. Κι αναρωτιέμαι: Γιατί έπρεπε να γίνουν -και πάλι- τόσο βιαστικά όλα, από τη στιγμή που τίποτα δεν ήταν έτοιμο; Γιατί, σε μια εποχή που το κράτος πληρώνει τους υπαλλήλους του με δανεικά, έπρεπε να ξοδευτούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για μια ακόμα φούσκα; Γιατί επιτέλους ανεχόμαστε όλη αυτή την αθλιότητα, την προχειρότητα, την ξιπασιά, τη σπατάλη, την ανικανότητα μέτριων και κομπλεξικών ανθρώπων; Και μετά έρχονται να μας ζητήσουν έκτακτες εισφορές; Και μετά έχουν άδικο όσοι κυκλοφορούν με αβγά, γιαούρτια και ντομάτες περιμένοντας το συναπάντημα με κάποιον πολιτικό; Ως πότε το μέλλον των παιδιών μας και της χώρας θα εξαρτώνται από τους εφιάλτες της κάθε ανεύθυνης «Άννας» οποιασδήποτε κομματικής παράταξης; Δεν είναι αδικία για όσους πράγματι παλεύουν;

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Το χρήσιμο σχολείο

Μπορεί να δει κανείς με χιούμορ ένα τόσο σοβαρό θέμα όσο το σχολείο; Όχι! Σε τόσο σοβαρά θέματα δε χωράει πλάκα! Με εξαιρέσεις βέβαια. Μάλλον μπορείς να κάνεις πλάκα ή να παίρνεις το σχολείο στην πλάκα αν είσαι η υπουργός Παιδείας Άννα, η υφυπουργός «δεν ξέρω πως τη λένε», αν είσαι γ.γ. του ίδιου υπουργείου, σύμβουλος ή έστω ένας απλός εκπαιδευτικός. Το ζήτημα είναι να μην μπλεκόμαστε στην πλάκα εμείς οι απ’ έξω και ιδίως εμείς οι βδελυροί, υποχθόνιοι, τρισάθλιοι που υπηρετούμε την παραπαιδεία.
Το πρόβλημα είναι ότι εκεί που έφτασε το πράγμα έχει δημιουργηθεί μια μικρή παρανόηση και ορισμένοι διαδίδουν ότι τάχα το σχολείο δεν προσφέρει τίποτα. Μα πώς κατάληξαν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα κρίνοντας από λεπτομέρειες; Δηλαδή, επειδή τα σχολεία φέτος δεν έχουν βιβλία, εκπαιδευτικούς, χρήματα για νερό, ρεύμα και θέρμανση, σημαίνει ότι δεν προσφέρουν τίποτα;
Μπα σε καλό μας! Μήπως το «κρυφό σχολειό» -για το οποίο τόσο υπερήφανοι αισθανόμαστε- τα είχε όλα αυτά και γι αυτό πρόσφερε; Είχε βιβλία, φως, θέρμανση ή μήπως είχε διαδραστικούς πίνακες; Μήπως οι παπάδες-δάσκαλοι ήταν καταρτισμένοι και επιμορφωμένοι σε σύγχρονες, για την εποχή, μεθόδους διδασκαλίας; Μπορεί να ήταν εξπέρ στο καριοφίλι και στο γιαταγάνι αλλά κατά τα άλλα... μαύρα μεσάνυχτα. Εδώ που τα λέμε, ούτε διεύθυνση καλά καλά δεν είχε και γι αυτό άλλωστε το έλεγαν «κρυφό».
Από αυτήν την άποψη τουλάχιστον τα σημερινά σχολεία μια διεύθυνση την έχουν κι έτσι ακόμα και μαθητές των οποίων η ευφυΐα έχει παραβιάσει τα όρια της βλακείας μπορούν να τα εντοπίζουν σχεδόν καθημερινά ενώ τότε το σχολείο το έβρισκαν μόνο όσοι, από κληρονομικό χάρισμα, διέθεταν GPS.
Ας φανούμε κάποια στιγμή ρεαλιστές κι ας αντιμετωπίσουμε την κατάσταση ως έχει. Είναι άλλωστε φανερό ότι ορισμένες... αστοχίες της υπουργού Άννας προκάλεσαν κάποια προβληματάκια. Ορισμένα, πώς να το πω, κενά. Κενά σε βιβλία, εκπαιδευτικούς, κονδύλια. Αλλά τι μ’ αυτό; Δηλαδή, μέχρι πέρυσι που τα σχολεία είχαν βιβλία και ενίοτε εκπαιδευτικούς τι έλεγαν οι φαρμακόγλωσσοι και κακεντρεχείς; Τους άκουσε κάποιος να λένε: «τι ωραία και μεγάλη προσφορά έχει το σχολείο»; Σιγά και μην! Μωρέ και το τέλειο σχολείο να τους φτιάξεις αυτούς, τα ίδια και χειρότερα θα λένε. Και θα βρουν και επιχειρήματα του στιλ: «Όλα δίνονται έτοιμα στους μαθητές και στους εκπαιδευτικούς κι έτσι μαθαίνουν στο εύκολο και δεν υπάρχουν περιθώρια αυτενέργειας και όλοι γίνονται μαλθακοί και καθόλου εφευρετικοί και, και...»!
Παρόλα αυτά η δημιουργία ενός χρήσιμου σχολείου είναι εφικτή, αρκεί κάποιος να αξιοποιήσει τα δεδομένα. Σκεφτείτε, στόχος του σχολείου είναι να προετοιμάσει τα παιδιά για τη μελλοντική ζωή τους, να τους δώσει εφόδια, ώστε να γίνουν χρήσιμοι και παραγωγικοί πολίτες, να αντιμετωπίζουν προβλήματα, να καινοτομούν και με απλά λόγια να αποκτήσουν σφαιρικά καλλιεργημένες προσωπικότητες. Κι όλα αυτά φέρνοντας τα παιδιά σε επαφή με πλήθος γνωστικών αντικειμένων, ώστε να μάθουν να χειρίζονται σωστά το λόγο, να σκέφτονται πρακτικά, να αγαπούν τη μαθηματική λογική, να αναζητούν την επαφή με την τέχνη, να κατανοούν τα φυσικά φαινόμενα, να συνειδητοποιούν την ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, να αποκτούν πρότυπα, να θέτουν στόχους, να θέλουν να αγωνίζονται στο πλαίσιο του συνόλου. Πράγματι πολυσχιδής ο ρόλος του σχολείου!
Και τι γίνεται μέχρι σήμερα; Θα αποφύγω τη μονολεκτική απάντηση, γιατί είναι παλιοκουβέντα, οπότε θα το διατυπώσω περιφραστικά.
Λοιπόν, το σχολείο καταφέρνει τα τελείως αντίθετα από όσα επιδιώκει. Η γλωσσική παιδεία αρκετών νέων συναγωνίζεται εκείνη του ανθρώπου Νεάντερνταλ, η αγάπη τους για την τέχνη συνορεύει με την τάση για εμετό, η μαθηματική λογική τους ταυτίζεται με του Γκούφυ, οι φιλοδοξίες τους δε διαφέρουν από εκείνες μιας βλαμμένης χήνας ενώ η εικόνα που έχουν για τον κόσμο είναι πιο θαμπή κι από παρμπρίζ αυτοκινήτου ένα παγερό πρωινό.
Εδώ βρίσκεται η λύση όλων των προβλημάτων. Αφού το σχολείο έχει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, γιατί δεν το αξιοποιούμε διαφορετικά;
Σκεφτείτε ένα σχολείο που θα αναγκάζει τους μαθητές του να διαβάζουν διαρκώς φυλλάδες με κουτσομπολιά ή με προβλέψεις για το στοίχημα ή τα ζώδια, να παρακολουθούν τηλεοπτικά προγράμματα όλο το πρωί και το μεσημέρι και μετά να τους εξετάζει προφορικά ή γραπτά σε ανάλογα θέματα. Φανταστείτε το σχολείο να επιβάλλει στους μαθητές πολυήμερη και χωρίς διάλειμμα ενασχόληση με το Facebook ή παιχνίδια στον υπολογιστή και να απαιτεί τη λεπτομερή αποστήθιση των κινήσεων ή συζητήσεών τους. Φέρτε στο μυαλό σας ένα σχολείο με ημερίδες βιαιοπραγιών μεταξύ μαθητών ή με διαγωνισμούς χρονομέτρησης της απραξίας τους... Σκεφτείτε ένα σχολείο που θα προωθεί την απλοϊκή γλώσσα των sms και του οποίου τα προγράμματα θα υιοθετούν οτιδήποτε προβληματικό.
Αν όλα αυτά συνοδεύονταν από εξοβελισμό των παραδοσιακών μαθημάτων από τα σχολικά προγράμματα ποιο νομίζετε ότι θα ήταν το αποτέλεσμα; Ολοφάνερο! Οι μαθητές αντιδρώντας θα έστρεφαν την προσοχή τους σε ουσιαστικές ενασχολήσεις, θα επιζητούσαν την επαφή με την τέχνη, θα χρησιμοποιούσαν σωστά τη γλώσσα για να «τη σπάσουν» στους συντηρητικούς, θα περιόριζαν τη χρήση του υπολογιστή και της τηλεόρασης, θα..., θα...
Έχει κανείς αντίρρηση ότι αυτό θα ήταν ένα χρήσιμο σχολείο; Ακόμα κι αν έχει, δε χρειάζεται να ανησυχεί. Γιατί ακόμα κι αν ένα σχολείο μπάχαλο δε φέρει τα «επιθυμητά» αποτελέσματα, θα έχει καταφέρει να προετοιμάσει τους μαθητές του για την ένταξή τους σε μια κοινωνία μπάχαλο. Για μια τέτοια κοινωνία, όπως η ελληνική, δεν προετοιμάζεται κανείς σε ιδανικά οργανωμένα σχολεία. Και φαίνεται ότι η υπουργός Άννα ήταν από τους πρώτους που το κατάλαβαν και γι αυτό κάποιοι τη φθονούν.