Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

treloglykoulini@...gr (τρελογλυκουλίνι παπάκι τελείες τζι αρ)


Η παροχή βοήθειας σε μαθητές μου για τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού τους καταλήγει σε έκρηξη ανάμεικτων, γλυκόπικρων συναισθημάτων. Μου προκαλεί..., πώς να το πω τώρα; Χαρμολύπη!!! Αυτό μου προκαλεί. Από τη μια, συνήθως νιώθω απίστευτη βαρεμάρα και λύπη, εξαιτίας της άγνοιας που χαρακτηρίζει τους περισσοτέρους, των συντηρητικών ή τελείως αταίριαστων στην προσωπικότητα των υποψηφίων επιλογών, των αβάσταχτα απλοϊκών έως ανόητων ερωτήσεων που δέχομαι και της αναποφασιστικότητάς τους. Από την άλλη, η όλη διαδικασία έχει και τα καλά της για μένα. Όχι, όμως, και για τους μαθητές. Γι αυτούς, τα «καλά για μένα», καταλήγουν, στις περισσότερες περιπτώσεις, αφορμές για εκτός ορίων ειρωνεία, απάνθρωπο σαρκασμό και δημόσιο εξευτελισμό. Ευτυχώς η σχέση μου με τους μαθητές μου επιτρέπει κάτι τέτοιο κι εκείνοι το επιθυμούν και το περιμένουν από μέρους μου τόσο όσο και ο μέσος Έλληνας το διορισμό του στο Δημόσιο. 
Τα τελευταία δυο χρόνια η συμπλήρωση των μηχανογραφικών γίνεται ηλεκτρονικά. Η συγκεκριμένη διαδικασία απαιτεί γνωστοποίηση και της διεύθυνσης του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του υποψηφίου. Αρχικά, λοιπόν, μου έκανε εντύπωση ότι, όταν έφταναν στο συγκεκριμένο σημείο, αρκετοί μαθητές, με προειδοποιούσαν να μη γελάσω ενώ κάποτε μου ζητούσαν να μη δω την ηλεκτρονική διεύθυνση που δήλωναν! Οι αντιδράσεις αυτές αρχικά μου προκάλεσαν έκπληξη, αμέσως μετά με προβλημάτισαν και τελικά οδήγησαν την περιέργειά μου στα ύψη. Έφτασα σε σημείο να τους εκλιπαρώ να με αφήσουν να ρίξω μια ματιά, να τους υπόσχομαι ανταλλάγματα αν με άφηναν να κοιτάξω λίγο. Δεν έπιανε τίποτα! Και τότε αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω τα μεγάλα μέσα. Αναγκάστηκα να τους απειλώ ότι θα τους παρατήσω στα κρύα του λουτρού, να συμπληρώσουν μόνοι το μηχανογραφικό. Αυτό έπιασε. Είμαι πολύ καλός στις απειλές! 
Το τι είδα τότε δεν περιγράφεται αλλά επειδή -εκτός από τις απειλές- είμαι πολύ καλός και στις περιγραφές, θα προσπαθήσω να σας το μεταφέρω. Είδα, λοιπόν, μαθητή με διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου «batman@...gr», είδα διεύθυνση μαθήτριας όπου είχε σμπαραλιάσει το βαφτιστικό της σε κάτι του στιλ «evitakoulinaki@...com», είδα υποψήφια με ναρκισσιστικές μάλλον διαθέσεις να αυτοαποκαλείται «kouklaki@...gr», είδα υποψήφιο να δηλώνει «daglaras@...gr», είδα και έφριξα «treloagori@...com», είδα κι έπαθα πλάκα «bouloukaki@...gr», είδα και ανατρίχιασα και δεν πίστευα στα ματάκια μου «rozoulini@...gr». Με το τελευταίο ανατρίχιασα και δεν πίστευα στα ματάκια μου, επειδή η διεύθυνση δεν ανήκε σε κάποια -όπως θα περίμενε κανείς- ροζ μαθήτρια του στιλ «σας αγαπώ όλους και στέλνω ξετσίπωτα φιλάκια με τα σαρκώδη χείλη μου στον οποιονδήποτε» αλλά σε μαθητή με 1,80 ύψος, περίπου 90 κιλά και μπράτσα ικανά να συνθλίψουν ακόμα και τα Βραχώδη όρη! 
Αυτή είναι η γενιά της ψηφιακής τεχνολογίας. Ή τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι της. Αυτά τα παιδιά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην ψηφιακή εποχή. Αυτά τα πλάσματα βίωσαν τον υπολογιστή, το Διαδίκτυο, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το Facebook, το amazon και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο όπως προηγούμενες βίωσαν την ξυλόσομπα, το μαγκανοπήγαδο, τη σφεντόνα ή την τουλούμπα. Οι προηγούμενες γενιές μάθαιναν να αξιοποιούν τα πρωτόγονα για εμάς, σύγχρονα για τότε μέσα που διέθεταν. Οι σημερινές τι έχουν πάθει και κάνουν τα ανείπωτα για να στρέψουν εναντίον τους όσα απλόχερα τους προσφέρονται; Η απάντηση είναι απλή. Οι προηγούμενες γενιές μάθαιναν μέσα από την εμπειρία των μεγαλυτέρων. Από τα πρώτα χρόνια τους τούς παρακολουθούσαν να βγάζουν νερό από την τουλούμπα, να κυνηγούν πουλιά με τη σφεντόνα, να ανάβουν το μαγκάλι… Με απλά λόγια, σε προηγούμενες εποχές οι γονείς και οι παππούδες είχαν τη δυνατότητα να μεταβιβάσουν την εμπειρία τους στους νέους, αφού οι εξελίξεις ακολουθούσαν βραδείς ρυθμούς. Σήμερα, τα πράγματα έχουν ριζικά μεταβληθεί. Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες που οι προηγούμενες γενιές συχνά τις αγνοούν. Οι νέοι βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν κατακλυσμό τεχνολογικών επιτευγμάτων, τον οποίο καλούνται να κατανοήσουν και να μάθουν να αξιοποιούν με ελάχιστη ή και καμιά βοήθεια και εμπειρία. 
Αυτό βέβαια, μπορεί για κάποιους νέους να καταλήγει ακόμα και μοιραίο, χωρίς αυτή τη στιγμή να μπορούν να το αντιληφτούν. Ήδη συμβαίνει όμως. Σκεφτείτε ότι εκείνοι που σήμερα δηλώνουν τη γλυκούτσικη μεν αλλά παντελώς ηλίθια και δηλωτική της απύθμενης βλακείας τους ηλεκτρονική διεύθυνσή τους στο μηχανογραφικό χωρίς εμφανείς επιπτώσεις, πολύ σύντομα θα αναγκαστούν να τη γνωστοποιήσουν στο βιογραφικό και άρα στον πιθανό εργοδότη τους ή στον καθηγητή που θα τους αξιολογήσει για ένα μελλοντικό μεταπτυχιακό. Το ίδιο θα συμβεί και με το Facebook τους. Ήδη αρκετές εταιρείες, πριν αποφασίσουν την πρόσληψη κάποιου, «ξεκοκαλίζουν» το ψηφιακό παρελθόν και παρόν του. Οι αναρτήσεις ή η συμμετοχή σε συζητήσεις κάποιου blog, οι κινήσεις, οι επιλογές, οι αναφορές ή οι φωτογραφίες στο Facebook αποτελούν ήδη στοιχεία αξιολόγησης. 
Φανταστείτε, λοιπόν, τι μπορεί, στο άμεσο μέλλον, να σκεφτούν οι υπεύθυνοι μιας εταιρείας για ένα άτομο με σημαντικά τυπικά προσόντα -πτυχία, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες- που όμως αυτοχαρακτηρίζεται «rozoulini», «daglaras» ή «kouklaki». Σκεφτείτε τι εμπιστοσύνη μπορεί να δείξει κανείς σε ένα άτομο, όταν στο Facebook που διαχειρίζεται οι αναρτήσεις κινούνται μεταξύ αθλιότητας και λαϊκισμού ή όταν οι φωτογραφίες του προφίλ του θυμίζουν αποτυχημένα φωτομόντελα και τραγουδιάρες της σειράς. Γιατί, όσο κι αν το παλεύω ο άμοιρος, όσο ανοιχτόμυαλος κι αν θέλω να δείξω ο δύστυχος, μου φαίνεται εξαιρετικά απίθανο κάποια στιγμή να νιώσω την επιθυμία να συνεργαστώ με άτομο που δηλώνει ως διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου «treloglykoulini@...gr», όσο σοβαρό κι αν δείχνει κατά τα άλλα! 


ΥΣ: Ίσως το πρόσφατο πάθημα της κας Παρασκευής Παπαχρήστου (αθλήτρια που αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, εξαιτίας ρατσιστικού σχολίου στο Διαδίκτυο) αποτελέσει μάθημα για αρκετούς.

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

2η Έκδοση!!!


Στις διακοπές συνειδητοποιώ ένα πράγμα! 
Μην ανησυχείτε! Δε θα αρχίσω τώρα τις ρομαντικές αρλούμπες του στιλ: «στις διακοπές ξεφεύγεις από την καθημερινότητα» ή «γεμίζεις τις μπαταρίες» ή «έχεις χρόνο για σένα, για τους φίλους, για τραγούδι, για χορό, για μανικιούρ, για αποτρίχωση …» και βάλε και λογάριασε. Όλα αυτά είναι γνωστά από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, έστω κι αν τότε δεν υπήρχε ακόμα συνείδηση του ελεύθερου χρόνου και άρα των διακοπών. Άσε που τότε δεν πρέπει να υπήρχαν υπηρεσίες μανικιούρ και λέιζερ αποτρίχωσης για τον απλό λαό. Τέλος πάντων, αφήνω τα «γλυκούλια» για άλλους. Τα αφήνω για εκείνους που τα λένε, επειδή περνούν πολύ χάλια στις διακοπές τους. Εμένα δε με εκφράζουν καθόλου. Αν με εξέφραζαν άλλωστε θα κρατούσα ημερολόγιο, όταν ήμουν μικρός, από εκείνα τα κιτς με κλειδαριά, με χαρωπά ροζ και φούξια ζωάκια, ανθρωπάκια, πολύχρωμα λουλούδια και καρδούλες στο εξώφυλλο. 
Εγώ, λοιπόν, άλλο πράγμα συνειδητοποιώ στις διακοπές. Συνειδητοποιώ ότι η καθημερινότητα είναι οδοστρωτήρας! Οδοστρωτήρας που με τις τεράστιες, βαριές μεταλλικές ρόδες του λιώνει τα πάντα αφήνοντας πίσω του ένα απέραντο ίσιωμα χωρίς το παραμικρό εξόγκωμα. Οτιδήποτε διαφορετικό δεν έχει θέση σ’ αυτό. Ο οδοστρωτήρας το πατάει και το εξαφανίζει σε μια εικόνα βγαλμένη από καρτούν. 
Κάπως έτσι, όταν ο εκδοτικός οίκος μού γνωστοποίησε ότι το βιβλίο μου «Μάθε, παιδί μου, γράμματα» βρισκόταν ήδη στη 2η έκδοση -η οποία παρεμπιπτόντως προχωρούσε εξίσου καλά- εγώ … έτρεχα. Έκανα μάθημα, συζητούσα με τους μαθητές για την πορεία τους, ενημέρωνα γονείς για την πορεία των μαθητών, διόρθωνα ατελείωτα γραπτά και γενικά ένιωθα κάπως σαν: «Σήκω γομάρι, μην κάθεσαι και χαζοπαζαρεύεις»! Πού καιρός και διάθεση για χαρές και πανηγύρια. 
Ένα γεγονός εξαιρετικής (για μένα) σημασίας πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Δεν το χάρηκα όσο του άξιζε, δεν το συζήτησα όσο θα ήθελα, δεν το σχολίασα όσο το είχα ανάγκη. Δεν είναι μικρό πράγμα. Μια 2η έκδοση είναι μια 2η έκδοση και δεν ξαναγίνεται. Ένα βιβλίο μια φορά μπορεί να κάνει 2η έκδοση. Αν κάνει άλλη, αυτή δε θα είναι η 2η έκδοση. Αυτή θα είναι η 3η. Ούτε η επόμενη ούτε η μεθεπόμενη θα είναι 2η έκδοση. Θα είναι η 4η, η 5η … και τελικά ελπίζω ότι καταλάβατε τι θέλω να πω για να μη μακρηγορώ. Με απλά λόγια, κάθε έκδοση είναι μία και μοναδική, οπότε πρέπει κανείς (στη συγκεκριμένη περίπτωση εγώ) να τη χαίρεται ως τέτοια. 
Τώρα που σκέφτομαι ήρεμα τα πράγματα νιώθω εξαιρετική χαρά. Χαρά που τρέχει από τα μπατζάκια. Νιώθω τόσο χαρούμενος όσο κι ένα παγάκι σε ποτήρι με coca cola (για να θυμηθώ κι ένα από τα πολλά και βαθυστόχαστα ρητά που αναφέρονται στο συγκεκριμένο βιβλίο). Νιώθω και υπερήφανος που το βιβλίο μου βρίσκει ανταπόκριση σε ένα κοινό. Σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν το ατελείωτο χιούμορ, που κατανοούν τον έντονο σαρκασμό, που δέχονται αλήθειες που δεν εκφράζονται με τρόπο ήπιο αλλά με τρόπο αιχμηρό και χωρίς υπονοούμενα. 
Είναι συγκλονιστικό! Το «Μάθε, παιδί μου, γράμματα» ξεκίνησε σαν μια τρέλα, σαν ένα παιχνίδι μιας απερίγραπτα εκπληκτικής και εκπληκτικά μικρής παρέας και τώρα το βλέπω να εξελίσσεται, να γίνεται η αφορμή για τη δημιουργία μιας πολύ μεγαλύτερης παρέας. Άτομα που δε γνωρίζω προσωπικά και δε με γνωρίζουν κι αυτά διάβασαν το βιβλίο μου. Κάποια διασκέδασαν με αυτό, κάποια προβληματίστηκαν και κάποια σίγουρα τσατίστηκαν με αυτό. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένα τόσο δα βιβλιαράκι με χαριτωμένο εξώφυλλο μπορούσε να διαδραματίσει τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Και τώρα αρχίζω να το συνειδητοποιώ. 
Τελικά, στις διακοπές δε συνειδητοποιώ μόνο ένα πράγμα! Συνειδητοποιώ πολλά και κάποια με κάνουν πολύ χαρούμενο!