Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Το βιογραφικό των 50.000 €

Το βιογραφικό είναι πολύ σημαντικό πράγμα! Μάλιστα σήμερα, οι περισσότεροι επενδύουν γι αυτό μεγάλα ποσά σε φροντιστήρια προετοιμασίας, ξένες γλώσσες, υπολογιστές, σπουδές και εξειδίκευση σε όλο και ανώτερο επίπεδο. Πρόχειροι υπολογισμοί (γίνονται σε ένα πρόχειρο κομπιουτεράκι ή φύλλο ή τετράδιο) λένε ότι μόνο οι προπτυχιακές σπουδές ενός παιδιού -χωρίς, δηλαδή, να συνυπολογίζονται μαιευτήρια, παιδίατροι, φροντιστήρια κ.τλ.- κοστίζουν περίπου 50.000 €! «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη»! Ιδίως σε εποχές κρίσης. Αν βέβαια, το συγκεκριμένο ποσό συμβάλλει στη δημιουργία ενός αξιοπρεπούς βιογραφικού, «ας πάει και το παλιάμπελο»! Τι γίνεται, όμως, αν μετά από τόσα έξοδα, χρόνο και κόπο(;) το βιογραφικό είναι ένας τζίφος και μισός; Μα, θα αναρωτηθεί κανείς, είναι δυνατόν τόσα χρήματα, χρόνια και κόπος να οδηγούν σε 1½ τζίφο; Κι όμως, είναι! Μάλιστα, αυτό είναι το σύνηθες. 
Βιογραφικά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μάθημα σε κάθε σχολή με τίτλο: «βιογραφικά που δε θα καταθέτατε π ο τ έ», φτάνουν συχνά στα χεράκια μου! Βιογραφικά με χαμηλό βαθμό πτυχίου (δε θα τον πρόσεχα, αν υπήρχε κάτι αξιόλογο), με οργάνωση πιο τραγική και από αρχαία τραγωδία, προσόντα τόσο φτωχά όσο και η πλειονότητα των Ελλήνων πλέον, με διαστήματα πιο αραιά και από ουρανοξύστες στη Σαχάρα, ώστε τα ελάχιστα προσόντα να καταλαμβάνουν μεγάλο χώρο και βέβαια, με λάθη. 
Πρόσφατα, υποψήφια για εργασία στο φροντιστήριο ανάφερε ότι διαθέτει «δίπλωμα οδήσησης»! Ναι, «οδήσησης»! Δηλαδή, τι να το κάνει το φροντιστήριο το δίπλωμα ως προσόν; Delivery μαθητών θα κάνει; Θα μας παίρνουν τηλέφωνο και θα μας ζητάνε «έναν μαθητή μέτριο ή έναν δυνατό με πλούσιο αφρόγαλα, ζάχαρη και κανέλα»; Και άντε αυτό. Μα δεν της βγήκε το μάτι από την κατακόκκινη επισήμανση του word; Τζάμπα το ECDL; 
Βιογραφικό νέας εσοδείας έκλεινε -προσπάθεια περιγραφής της προσωπικότητας της υποψήφιας- ως εξής: «Είμαι άτομο συνεργάσιμο, επίμονο στο να πετυχαίνω τους στόχους μου, συνεργάσιμη, […]. Επέλεξα να σπουδάσω αυτό το επάγγελμα, διότι αγαπώ τα παιδιά και μου αρέσει να τους παρέχω με τον πιο απλό τρόπο οποιαδήποτε δυσκολία συναντούν στα μαθήματα που σχετίζονται με την κατάρτισή μου.» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου). Σκέφτομαι: «Η μάνα της το ξέρει»; Τόσα λάθη σε τρεις γραμμές; Πού πας, κούκλα μου, απόφοιτη Φιλολογίας του ΑΠΘ, με τέτοιο Curriculum Vitae; Μα δε φτάνουν στα παιδάκια οι δυσκολίες που έχουν από μόνα τους, χρειάζονται και κάποιον ειδικό να τους παρέχει τέτοιες και μάλιστα «με τον πιο απλό τρόπο»; 
Χρειαζόταν άραγε κάποιοι γονείς να ξοδέψουν 50.000 €, τουλάχιστον, για να καταφέρει το μπουμπούκι τους το συγκεκριμένο χάλι; Τόσα λεφτά για να αδυνατεί το μπουμπούκι να γράψει πέντε αράδες χωρίς λάθος; Κι όμως, τέτοιου επιπέδου βιογραφικά πληθαίνουν, επειδή πληθαίνουν οι «λειτουργικά αναλφάβητοι». Έχουμε δημιουργήσει πολλούς τέτοιους. Άτομα με πτυχία, από τα οποία, όμως, λείπουν βασικές δεξιότητες. Γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση αλλά αδυνατούν να επεξεργαστούν και ένα απλό κείμενο, ακόμα και δικό τους. Αδυνατούν να συντάξουν σωστά το πιο απλό νόημα. Άτομα που αγνοούν ότι το πτυχίο δεν είναι αρκετό για την αποκατάστασή τους, γιατί αδυνατούν να κατανοήσουν τις εξελίξεις. Αγνοούν ότι τα χρόνια σπουδών δεν αποτελούν πια χρόνια καλοπέρασης και κραιπάλης αλλά περίοδο ωρίμανσης, απόκτησης εφοδίων που θα βρουν θέση στο βιογραφικό καθιστώντας το καλύτερο από των υπολοίπων. Το σημερινό αξιόλογο βιογραφικό είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο που θα μπορούσε να καταθέσει κάποιος τριάντα χρόνια πριν.
Δυστυχώς, δημιουργήσαμε γενιές πνιγμένες στην ουτοπία της εύκολης λύσης. «Ας μπει σε μια σχολή και μετά, έχει ο Θεός» λένε πολλοί γονείς. Και μπαίνουν. Στο Μαθηματικό, έχοντας γράψει Μαθηματικά κάτω από τη βάση. Στη Φιλοσοφική, ενώ αδυνατούν να αρθρώσουν το πιο απλό νόημα σωστά. Σε κάθε Σχολή, ενώ δεν μπορούν να συνδυάσουν ακόμα και απλοϊκά δεδομένα. Πλέον ο Θεός έχει πάψει «να έχει» γι αυτούς οτιδήποτε. 
Παρασύραμε μάζες παιδιών σε σπουδές, τις οποίες είναι ανίκανα να αξιοποιήσουν. Σπουδάζουν, επειδή αυτό επιβάλλει η πίεση του κοινωνικού περίγυρου, επειδή αυτό είναι -όχι δικό τους- όνειρο των γονιών. Θύματα του λαϊκισμού των πολιτικών, οι οποίοι, για πρόσκαιρα οφέλη, δημιούργησαν σχολές ακόμα και για αναλφάβητους. Θύματα του εκπαιδευτικού λαϊκισμού που μοιράζει απλόχερα μεγάλους βαθμούς δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι ο καθένας είναι ικανός για περισσότερα από όσα αξίζει ή μπορεί. Θύματα μιας κοινωνίας που επένδυσε στο «φαίνεσθαι» κι όχι στο «είναι» μιας ισχυρής προσωπικότητας. 
Τι να πει κανείς; Εγώ πάντως έχω να πω στη μανούλα της υποψήφιας που δηλώνει στο βιογραφικό «...διότι αγαπώ τα παιδιά και μου αρέσει να τους παρέχω με τον πιο απλό τρόπο οποιαδήποτε δυσκολία συναντούν...», να κλαίει με μαύρο δάκρυ τα πενήντα χιλιάρικα και στην ίδια ότι, αν πράγματι αγαπάει τα παιδιά, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να μην ασχοληθεί ποτέ μαζί τους!