Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Το βάρβαρο σύστημα εισαγωγής και η πιο βάρβαρη εναλλακτική του


Αυτή η ανιαρά επαναλαμβανόμενη ιστορία έχει καταλήξει πιο κουραστική κι από την ίδια την κόπωση. Κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα. Τρελαμένοι γονείς, καταπιεσμένοι μαθητές, ανεπαρκείς εκπαιδευτικοί να καταδικάζουν το ψυχοφθόρο, το εξοντωτικό, το παπαγαλίστικο σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Το σύστημα που «δεν αφήνει τον κάθε μπούλη/α να το διασκεδάσει, να το ρίξει έξω, να ξεσαλώσει, να ζήσει τις χαρές της ηλικίας του…». 
Για να αποφύγω όσα καταδικάζω, θα προσεγγίσω την πραγματικότητα με λίγα λόγια και σταράτα. Μάλιστα, τα λόγια αυτά δε θα τα μασήσω, που σημαίνει ότι δε θα επιδείξω το παραμικρό έλεος και σεβασμό, οπότε κάποιοι πρέπει να εγκαταλείψουν την ανάγνωση κάπου εδώ! Τι επίδειξη καλότητας!
Έχουμε και γράφουμε. Πράγματι το δεδομένο σύστημα είναι ψυχοφθόρο και εξοντωτικό και θεοποιεί την παπαγαλία και δε δίνει στους υποψηφίους, που φτάνουν να το αντιμετωπίσουν, την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το σύνολο των ταλέντων(;) τους και να αναδείξουν την πολύπλευρη κουλτούρα που έχουν συσσωρεύσει μέχρι τη δεδομένη στιγμή. 
Ε ναι, το σύστημα εισαγωγής είναι όλα αυτά και ακόμα χειρότερα. Αλλά για ποιους είναι; Είναι για εκείνους που συμμετέχουν κάθε χρόνο σε αυτό και μαζεύουν δεκαεφτά και δεκαοχτώ και δεκαεννιά χιλιάδες μόρια; Μάλλον όχι. Για ποιους είναι λοιπόν; Ε, είναι για εκείνους που ενώ αναίτια πίστευαν στην αρχή της σχολικής χρονιάς ότι είναι για πολλές χιλιάδες μόρια, τελικά διαψεύδονται, πιάνοντας κάτι άλλο. 
Γι αυτούς καλά κάνει και είναι εξοντωτικό και άδικο και βλαμμένο και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο κάθε πικραμένος. Κάθε χρόνο διαγωνίζονται με αυτό το βλαμμένο, ανυπόφορο και άδικο σύστημα περίπου ογδόντα χιλιάδες υποψήφιοι. Αν κάποιος πιστεύει ότι όλοι αυτοί είναι ικανοί, έχουν τη γνώση και διαθέτουν τα ψυχικά εφόδια για να συμμετέχουν στις Πανελλαδικές, είναι πιο βλαμμένος και από το βλαμμένο σύστημα. 
Κάθε χρόνο φτάνουν στην Τρίτη Λυκείου άτομα αναλφάβητα -όχι μόνο λειτουργικά αλλά συχνά και οργανικά. Φτάνουν άτομα που αγνοούν τι ακριβώς σημαίνει μελέτη, προγραμματισμός, στόχος. Άτομα που αγνοούν τη γνώση που προηγήθηκε στις προηγούμενες τάξεις. Φτάνουν, τέλος, άτομα που τρέμουν την ιδέα της εξέτασης, της αξιολόγησης, της επιλογής. 
Τελικά, μπορεί και να μη φταίει τόσο πολύ το σύστημα. Σίγουρα φταίει. Εκείνο που φταίει περισσότερο, όμως, είναι το γεγονός ότι οι υποψήφιοι δεν έχουν αξιολογηθεί αντικειμενικά σε κανένα προηγούμενο στάδιο εκπαίδευσης. Φτάνουν στις εισαγωγικές εξετάσεις χωρίς φιλτράρισμα, χωρίς κανείς να τους έχει καταστήσει σαφές τι αξίζουν, πού μπορούν να φτάσουν. Εξωφρενικά μεγάλοι βαθμοί χωρίς κόπο, ντάντεμα και προδέρμ τους συνοδεύουν μέχρι τις Πανελλαδικές. Είναι απολύτως δικαιολογημένο αυτοί και κυρίως οι γονείς τους να βλέπουν τα πράγματα σκούρα. 
Και τι πρέπει να κάνουμε; Μήπως να προσαρμόσουμε το σύστημα πάνω στον κάθε τεμπέλη, μέτριο, ανίκανο και αναλφάβητο; Μα αυτό κάναμε μέχρι τώρα ως κοινωνία σε κάθε τομέα και πιάσαμε πάτο. Πιθανώς δε χρειαζόμαστε ανάλογη συνέχεια. Ε λοιπόν, εκείνος που ξημεροβραδιάζεται στο Facebook ή σε τηλεοπτικές μπούρδες, εκείνος που προτιμάει τα ξενύχτια στα μπουζουξίδικα από εκείνα για μελέτη, εκείνος που διαβάζει επιλεκτικά κι όχι σφαιρικά, εκείνος που έχει μετατραπεί από τους γονείς του σε μπουλομπούλη, χωρίς αυτοπεποίθηση και πρωτοβουλία, δεν έχει θέση στο σύστημα, γιατί θα δεινοπαθήσει με πενιχρά, συνήθως, αποτελέσματα. Έχει θέση αλλού και καλά θα κάνει να τη διεκδικήσει. Αυτογνωσία λέγεται. 
Το παιδί που λιποθυμάει, επειδή δεν έπεσε το SOS, πρέπει να γίνει γιατρός; Τι θα κάνει μπροστά σε ένα επείγον περιστατικό; Θα λιποθυμάει κι εκεί και μετά θα θέλουμε γιατρό για το γιατρό; Ε; Εκείνη που πάει στις εξετάσεις και δε γράφει καλά, επειδή το θέμα που της δόθηκε είχε ξαναδοθεί πριν λίγα χρόνια και δεν το περίμενε, έχει λογική στο κεφάλι της; Μάλλον, έχει οτιδήποτε στο κεφάλι της; Δηλαδή, τι είναι τα θέματα, κούκλα μου; Επισκέπτες που δεν τους περίμενες, καλή μου; Μήπως, αγάπη μου, το θέμα έπρεπε να σε ειδοποιήσει μέσω Facebook, πριν να… πέσει; «Γεια, είμαι το τάδε θέμα και θα πέσω» κι εσύ θα του κάνεις like και βλακώδη σχόλια; Κι άντε αυτή να περάσει και να γίνει καθηγήτρια. Τι θα λέει αύριο στους μαθητές της; «Αυτό μην το διαβάσετε, γιατί έπεσε πρόσφατα» θα λέει; Μήπως εκείνος που δεν έχει ξαναδιαβάσει στη ζωή του, έχει θέση στο σύστημα; Τι να πρωτοπρολάβει ο κακόμοιρος; Να μάθει να διαβάζει ή να μάθει τις γνώσεις που απαιτούν οι εξετάσεις; 
Μήπως η πολλή αφασία έχει καταλήξει γραφική; Τα δεδομένα γύρω μας αλλάζουν με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς. Και η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια φάση «διόρθωσης» -όχι κρίσης- η οποία δεν είναι καθόλου παροδική. Λύσεις υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, απλώς δε θα είναι οι εύκολες λύσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Και το σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινο αλλά αγνοώ πόσο επιθυμητό θα ήταν κάτι τέτοιο από όλους εκείνους που καταδικάζουν τη βαρβαρότητά του. Η αντικειμενική και αυστηρή αξιολόγηση των μαθητών από τις πρώτες βαθμίδες εκπαίδευσης με ανάλογο εκσυγχρονισμό των υποδομών θα ήταν μια τέτοια λύση. Όσοι, λοιπόν, βιάζονται να μιλήσουν για τη βαρβαρότητα του συστήματος, ας σκεφτούν την εναλλακτική. Πιστεύω, όμως, ότι θα τη βρουν λίγο πιο βάρβαρη. 


Ο κ. Ζάχος γνωρίζει πόσο αγαπητός θα γινόταν, 
αν τόνιζε τη βαρβαρότητα του συστήματος, 
αλλά απεχθάνεται το λαϊκισμό

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

«Πάθη»... Live

                  Προειδοποίηση: 
Αν είστε λάτρεις της τηλεόρασης, 
μην το διαβάσετε για κανέναν λόγο!!! 

«Καλέ, αλήθεια είναι. Το είδα και στην τηλεόραση»! Με τη συγκεκριμένη φράση, κάποιοι επιχειρηματολογούσαν, την εποχή που η ιδιωτική τηλεόραση επιχειρούσε εισβολή στη ζωή μας και κατάφερνε να συντρίψει κάθε ίχνος λογικής, δημιουργώντας αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως «τηλεοπτικό κοινό». 
Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια. Η απήχηση και η δύναμη της τηλεόρασης αυξήθηκε αντιστρόφως ανάλογα σε σχέση με το νοητικό επίπεδο του κοινού της. Πλέον είναι σαφές ότι το κοινό της αποτελούν άτομα με εξαιρετικά χαμηλό δείκτη ευφυΐας, ώστε να δέχονται με ευχαρίστηση όλο το κιτσαριό και το σκουπιδαριό που προβάλλεται κατά κόρον. Η τηλεόραση διαμόρφωσε το κοινό της, συνεχίζει να το καθοδηγεί και το τρέφει με όλο και χαμηλότερης ποιότητας προγράμματα και επιλογές, ώστε να το κρατάει δέσμιο στην προσπάθεια τόνωσης των διαφημιστικών κερδών. 
Όλα αυτά τα γνώριζα πολύ καλά. Απλώς επιβεβαιώθηκαν, για μια ακόμα φορά τη Μεγάλη Εβδομάδα, όταν σκέφτηκα -ατυχής σκέψη- να παρακολουθήσω ειδήσεις σοβαρού (όπως φημολογείται) καναλιού. Το δελτίο έπλεε σε πελάγη δράματος, λαϊκισμού και παραπληροφόρησης. Αυτά, δηλαδή, που εντυπωσιάζουν το κοινό της. Η πρώτη είδηση με άφησε ανεπηρέαστο, αφού έκανε λόγο για την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας. Σιγά το καινούριο! Η τηλεόραση οδηγεί τη χώρα σε χρεοκοπία πιο συχνά και από τον Τσίπρα. Η δεύτερη με έκανε να σκεφτώ -επίσης ατυχής σκέψη- ότι οι εγχώριοι τηλεοπτικοί σταθμοί απόκτησαν χιούμορ, αφού έκανε λόγο για την απόλυση μερικών χιλιάδων δημόσιων υπαλλήλων. Το επικείμενο γεγονός παρουσιαζόταν με έντονα τραγικό τρόπο. Αναφορές για το Δημόσιο που διαλύεται, το Δημόσιο που θα αποκτήσει κενά και δε θα μπορεί να εξυπηρετήσει πλέον τους πολίτες, δημιουργούσαν μια εξαιρετικά ανησυχητική κατάσταση. Γέλασα με την καρδιά μου. Μα είναι δυνατόν να διαλυθεί το Δημόσιο; Κάτι διαλυμένο, μπορεί να διαλυθεί; Είναι δυνατόν να ανησυχεί κάποιος για την εξυπηρέτηση των πολιτών σε μια χώρα που η «εξυπηρέτηση του πολίτη» θεωρείται κορυφαίο ανέκδοτο; Τι γέλιο; Να είναι καλά οι άνθρωποι, σκεφτόμουν. 
Αυτά με έφαγαν. Γιατί ο σοφός λαός το λέει: «μη γελάς πολύ, ξινά θα σου βγουν»! Το σοφό λαό, όμως, συχνά τον υποτιμάμε και αδιαφορούμε για τις σοφίες που λέει και που κάνει και οι οποίες μας έφτασαν εδώ που είμαστε. Να μην τα πολυλογώ, κάπως έτσι, μεταξύ δακρύων από τα γέλια και μιας κράμπας στο στομάχι από την ίδια αιτία, έφτασε η ώρα της τρίτης είδησης. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν καθόλου συγκεντρωμένος, οπότε δεν κατάλαβα πώς η ιδιαίτερα σοβαρή εκφωνήτρια πέρασε στο θέμα της Μεγάλης Εβδομάδας, της εβδομάδας των Παθών. Κι εκεί που κάτι έλεγε για κατάνυξη και άλλα τέτοια, η εκφωνήτρια εξαφανίζεται από την οθόνη και τη θέση της παίρνουν σκηνές του Θείου Δράματος. Αλήθεια! Ο Χριστός να ευλογεί τους μαθητές, άλλος Χριστός -πιο μελαχρινός αυτός- να κουβαλάει το σταυρό του μαρτυρίου, ένας άλλος Χριστός να σταυρώνεται κι ένας άλλος, που μάλλον ήταν ο πρώτος, να κατεβαίνει από το σταυρό. Σοκ! 
Τα γέλια κόπηκαν μαχαίρι. Πάγωσα. Το υπέροχο ροδαλό χρώμα μου πρέπει να εξαφανίστηκε από τις παριές μου δίνοντας τη θέση του σε ένα εκρού του νεκρού. Μη χειρότερα! Σε ποιους αναφέρονται; Δηλαδή, ο μέσος τηλεθεατής αδυνατεί να κατανοήσει ακόμα και το πιο απλό που του λένε και χρειάζεται τη βοήθεια της εικόνας; Μέχρι τώρα είχαμε τα δελτία καιρού. Ο μετεωρολόγος λέει ότι θα χιονίσει, θα βρέξει, θα έχει ισχυρούς βοριάδες, θα έχει καλοκαιρία και την ίδια στιγμή η οθόνη προβάλλει εικόνες με τα αντίστοιχα καιρικά φαινόμενα, ώστε ο κάθε ηλίθιος που παρακολουθεί να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Σκέφτομαι ότι αν συμβεί κάποιο λάθος, θα γελάσει κάθε πικραμένος. Τι θα γινόταν άραγε στην περίπτωση που ο μετεωρολόγος ενημέρωνε για επερχόμενο καύσωνα αλλά την ίδια στιγμή, από λάθος, η εικόνα έδειχνε χιονιά; 
Και καλά να δείχνουν πλάνα αρχείου και για τον καιρό και για φόνους και για σεισμούς και για λιμούς και για καταποντισμούς και για τον κακό τους το φλάρο, αλλά και για το Θείο Δράμα; Μα δεν έχουν το Θεό τους οι αθεόφοβοι; Όλους αυτούς τους πανηλίθιους που τους παρακολουθούν δεν τους σκέφτονται; Να βγαίνουν την άλλη μέρα και να λένε ότι είδαν τη Σταύρωση ή την Ανάσταση live στο αγαπημένο κανάλι τους; Κι άντε στο τηλεοπτικό κοινό να μη δείχνουν κανέναν σεβασμό, επειδή η βλακεία, στο κάτω κάτω, δε χρειάζεται τον παραμικρό σεβασμό, αλλά πουθενά σεβασμό; Τουλάχιστον, ας έγραφαν μια προειδοποίηση του στιλ «πλάνα από την κινηματογραφική ταινία του τάδε ή του δείνα», να μην αφήνουν τη φαντασία του κάθε βλαμμένου να τρέχει ασυλλόγιστα. Γιατί ο κάθε βλαμμένος που παρακολουθεί τηλεόραση είναι πολύ πιθανό να έχει και την απορία: «μα καλά, χάθηκε ο κόσμος να μας δείξουν και μια συνεντευξούλα του Πόντιου Πιλάτου;» ή «μα καλά, αυτός ο Αυτιάς δεν την πήρε είδηση την αδικία, να καλέσει τον Άννα και τον Καϊάφα και να τους ξετινάξει στις ερωτήσεις;». 
Από την άλλη, είναι απολύτως λογικό μέσα στον απόλυτο παραλογισμό. Η τηλεόραση μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε μέσο απόλυτης γελοιότητας, χυδαιότητας και ακραίου λαϊκισμού. Πόσοι από εκείνους που παρακολουθούν και άρα αντέχουν την αθλιότητα, την ασχήμια, τις κραυγές τουρκικών σειρών, «ενημερωτικών» εκπομπών της πρωινής ή μεσημεριανής ζώνης, τις ανοησίες του κάθε «επώνυμου», έχουν την πνευματική δυνατότητα να αντιληφθούν κάτι άλλο, πέρα από εικόνες; Πόσοι από αυτούς μπορούν να αντιληφθούν το Θείο Δράμα ως κάτι πνευματικό, ως κάτι διαφορετικό από ένα πλάνο ταινίας; 
Ε λοιπόν, η τηλεόραση είναι γι αυτούς και καλά κάνει και τους υποτιμά σε τέτοιο βαθμό. Και δε μου φαίνεται καθόλου παράξενο σε συζητήσεις βλαμμένων τηλεθεατών ανάμεσα σε σχόλια για το Σουλεϊμάν, τον Αυτιά, το Λάκη και την Αννίτα, να ακούγεται πλέον κι αυτό: «Καλέ, σου λέω αλήθεια είναι! Αναστήθηκε! Το είδα και στην τηλεόραση»!!! 

 Ο κ. Ζάχος δεν αισθάνεται την παραμικρή συμπόνια 
για τους τηλεθεατές και φροντίζει να το δείχνει.