Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Και τώρα, τι θα πούμε στα παιδιά;

Η μετανάστευση είναι τραγικό πράγμα για το λαό μας. Έγινε ποίημα, τραγούδι και ασπρόμαυρες δραματικές ταινίες. Έχει ποτιστεί με δάκρυ, έχει ντυθεί στα μαύρα, έχει συνδεθεί με αναφιλητά και ασπασμούς και πόνο. Λογικά όλα αυτά στο παρελθόν. Τότε που ακόμα και η εσωτερική μετανάστευση από το χωριό στη μεγαλούπολη συνδεόταν με απόσταση, χρονοβόρες μετακινήσεις, δυσκολίες οποιασδήποτε επικοινωνίας.
Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μετανάστευση δε σημαίνει κι αποχωρισμός. Οι ευκολίες στην επικοινωνία και τη μετακίνηση, θα μπορούσαν να την έχουν απαλλάξει από οποιαδήποτε τραγικότητα. Ναι, αλλά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει εδώ. Ο Έλληνας θέλει τον πόνο του και η μετανάστευση αποτελεί μια ακόμη πηγή γι αυτόν.
Ένας λαός που τρέφεται από τη μιζέρια είναι λογικό να πονάει κάθε φορά που ένας ακόμη νέος αποφασίζει να πάρει των ομματιών του και να την κάνει για τα ξένα. Αδυνατώ, όμως, να καταλάβω την αδράνεια του συγκεκριμένου λαού απέναντι στη μετανάστευση. Αν πράγματι όλοι αυτοί που τόσο πολύ πόνο νιώθουν εξαιτίας της φυγής των νέων προς άλλες πατρίδες, γιατί δεν κάνουν κάτι γι αυτό; Πιθανότατα η απάντηση συνδέεται με τις διανοητικές ικανότητές τους. Δυσκολία απέναντι σε οποιαδήποτε σκέψη και αδυναμία εξαγωγής ορθών συμπερασμάτων.
Κι όμως, τα πράγματα είναι απλά. Αρκεί μια λογική σειρά σκέψεων. Τι φταίει, λοιπόν, για τη μετανάστευση των νέων; Τι οδηγεί όλο και περισσότερους και καλύτερους στην αναζήτηση τύχης σε άλλη γη, σε άλλα μέρη; Μα φυσικά, φταίει η έλλειψη προοπτικής. Δουλειές με προοπτική δεν υπάρχουν και δε φαίνονται ούτε καν με το κιάλι στο μακρινό ορίζοντα. Έκλεισε κι αυτό το έρμο το Δημόσιο, όπου κάθε πικραμένος μπορούσε να βολευτεί σε βάρος των υπολοίπων. Βασικός αλλά όχι ο μόνος λόγος. Φταίει επίσης, η αναξιοκρατία, η αίσθηση αδικίας, η δημοκρατία της μετριότητας που έχει μπαστακωθεί και δε λέει να ξεκουνηθεί. Φταίει η έλλειψη αισθητικής που κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας, η έλλειψη σεβασμού, ποιότητας, διάθεσης για ανανέωση, για οποιαδήποτε κίνηση προς τα εμπρός.
Και ποιος φταίει για όλα τα παραπάνω; Οι πολιτικοί. Εκείνοι που μας κυβέρνησαν, που μας κυβερνούν και που πρόκειται -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- να μας κυβερνήσουν. Κι αυτοί οι πολιτικοί φυτρώνουν από μόνοι τους; Τους φέρνει ο πελαργός; Τους στέλνει κάποιος θεός; Τίποτα από τα παραπάνω; Ορίστε και η ερώτηση πολλαπλής επιλογής. Σωστή απάντηση: «Τίποτα από τα παραπάνω». Και ποιος... φέρνει τους πολιτικούς που μας έχουν ρημάξει; Φυσικά εμείς. Τους φέρνουμε, τους ανεχόμαστε, τους αφήνουμε να ασκούν μια πολιτική που ευνοεί τη φυγή των πιο άξιων τέκνων της πατρίδας μας.
Εδώ όμως, έρχεται η δική μου αδυναμία να καταλάβω. Κι αφού εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τους πολιτικούς, γιατί δεν κάναμε το παραμικρό για να τους αλλάξουμε στις τελευταίες δημοτικοπεριφερειακοευρωεκλογές; Στηρίξαμε όσους μας έδωσαν υποσχέσεις, όσους στηρίζουν την έλλειψη αξιολόγησης, εκείνους που θα επαναφέρουν τους μισθούς που παίρναμε, αυτούς που δεν τολμούν να ομολογήσουν τον αριθμό υπαλλήλων που πρέπει να εκδιωχθούν από το δημόσιο κ.τ.λ. Για μια ακόμη φορά στρέψαμε τα οπίσθιά μας σε εκείνους που προσπάθησαν να μας πουν την αλήθεια. Οπότε γιατί τώρα ακούω γκρίνιες και ψυχοπαραπονιάρικα για τη μετανάστευση των νέων;
Κι όταν ακούω τα πατριωτικά περί ανάγκης να μείνουν οι νέοι εδώ, να παλέψουν, να κάνουν υπομονή και θα έρθουν καλύτερες μέρες και... προσωπικά πλέον τα ακούω ολίγον βερεσέ. Τι μπορώ να πω στο νέο που θα ζητήσει την άποψή μου; Μπορώ να του πω να μείνει εδώ και να αγωνιστεί; Να αγωνιστεί απέναντι στο τι; Μήπως μπορώ να του πω να μείνει και να γίνει ίδιος με τους υπολοίπους για να επιβιώσει; Μπορώ να επιχειρηματολογήσω περί πατρίδας και άλλα τέτοια όμορφα; Και τι είναι η πατρίδα άλλωστε; Πατρίδα είναι απλώς ο τόπος που ο καθένας μας γεννήθηκε τυχαία; Όχι! Πατρίδα είναι ο τόπος που σου δίνει ευκαιρίες, που αναγνωρίζει την προσπάθειά σου, που περιορίζει τα εμπόδια, που επιδιώκει τη συνεχή αξιολόγηση των πάντων -ακόμη και κυρίως των εκπαιδευτικών της- που σε κάνει, με απλά λόγια, να αισθάνεσαι καλά.
Τι να πω στα παιδιά που θα ζητήσουν την άποψή μου; Ότι βλέπω προοπτική μετά το νέο ανασχηματισμό; Πού να βρω και ένα έστω επιχείρημα; Στα πρόσωπα που στείλαμε στην Ευρωβουλή ή μήπως σε εκείνα που στελεχώνουν την κυβέρνηση πλέον; Μήπως στα πρόσωπα που ελπίζουν να μας κυβερνήσουν μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές; Μπορώ να το κάνω αυτό; Σίγουρα όχι. Οπότε οι καλύτεροι, οι πιο δυναμικοί, οι πιο ευφυείς νέοι θα συνεχίσουν να φεύγουν. Μάλλον είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον, κάτι μπορώ να πω αλλά όχι στη νέα γενιά. Κύριοι Σαμαρά, Τσίπρα, Βενιζέλο, ψεκασμένοι Έλληνες... πιθανώς με το λαϊκισμό σας, με την έλλειψη ποιότητας και αισθητικής των υποσχέσεων και των επιλογών σας να κερδίσατε το πολιτικό μέλλον σας. Όμως, κύριοι, με τις ίδιες αυτές επιλογές σίγουρα χάσατε μια (ακόμα) υπέροχη γενιά. Κι αυτό μπορώ να το ισχυριστώ με τη βεβαιότητα ενός ανθρώπου που την έζησε (και πάλι) από κοντά.


Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Πού θα κινηθούν οι βάσεις;


Στην Ελλάδα της κρίσης, αν κάτι δεν πρόκειται να γνωρίσει ποτέ κρίση είναι οι... εκτιμήσεις. Εκτιμήσεις για την πορεία της οικονομίας, για τα αποτελέσματα των εκλογών, για τον καιρό, για τον τουρισμό... Εκτιμήσεις για όλους και για όλα. Πρόκειται, βέβαια, για εκτιμήσεις που γίνονται απλώς για να... διαψευσθούν. Αμέσως μετά οι «εκτιμητές», αντί να ρίξουν μια ξεγυρισμένη αυτοκτονία από την ντροπή, προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, χωρίς ίχνος από το προαναφερθέν συναίσθημα. Για τη διάψευση των περισπούδαστων εκτιμήσεών τους φταίνε πάντα οι άλλοι και όχι η παντελής άγνοια των ιδίων. Φυσικά. Ο ανάδρομος Ερμής, κάποια -από τις πολλές- συνωμοσία, πλέον η τρόικα, το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Ιαπωνία, οι ψεκασμοί που δεχόμαστε παντοιοτρόπως και κυρίως ο ανθρώπινος παράγοντας που λειτούργησε αγνοώντας τις εκτιμήσεις των ειδημόνων.
Συμπέρασμα: Μην αναλώνεστε σε μελέτη εκτιμήσεων, παρά μόνο αφού αυτές διαψευστούν παταγωδώς.
Σοφή συμβουλή ιδίως για τους μαθητές που πρόσφατα συμμετείχαν στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Γιατί ανάμεσα στις εκτιμήσεις, τη συγκεκριμένη περίοδο, κυριαρχούν εκείνες για την κίνηση των βάσεων εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι πια θεσμός. Κάτι σαν τις καταλήψεις των σχολείων ή ακόμα καλύτερα σαν τη μέρα της μαρμότας. Πρόκειται για θέμα που τραβάει σαν μαγνήτης. Οπότε κάθε σχετικός(;), κυρίως, όμως, άσχετος πετάει μια εκτίμηση με μόνο στόχο την προσέλκυση της προσοχής ενός πολυπληθούς κοινού.
Άγχος και πανικός. Δε μας φτάνει που κάθε πρωί πρέπει να μελετάμε τις αστρολογικές προβλέψεις, πρέπει να ασχολούμαστε και με τη μελέτη των... «βασιακών» προβλέψεων. Πού χρόνος για όλο αυτό; Τι είμαστε πια οι Έλληνες; Τίποτα τεμπέληδες που δεν έχουν δουλειά να κάνουν είμαστε;
Προσωπικά αδυνατώ να καταλάβω τη χρησιμότητα των συγκεκριμένων εκτιμήσεων. Άντε και μας είπαν οι προφήτες πού θα κινηθούν οι βάσεις. Τι να την κάνει πια ο μαθητής την ενόρασή τους; Μπορεί να πάει και να ζητήσει πίσω το γραπτό που παρέδωσε, ώστε να το βελτιώσει για να ανταποκρίνεται στις εκτιμήσεις; Ωραία θα ήταν αλλά ανέφικτο. Αν, λοιπόν, ένας μαθητής δεν τα πήγε καλά -με βάση τις εκτιμήσεις πάντα- τι μπορεί να κάνει; Να πάρει τα βουνά για να γλιτώσει την κατακραυγή; Να φύγει για τα ξένα μπας και αποφύγει τις μπούφλες των γονιών; Να αυτοκτονήσει ρίχνοντας μούντζα στη ματαιότητα του κόσμου; Ε; Σε τι άραγε ωφελούν όλες αυτές οι εκτιμήσεις; Να γίνονταν νωρίτερα, ίσως πριν τις Πανελλαδικές ή με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, να πω ότι σε κάτι θα χρησίμευαν!!!
Και εκείνοι που τις δημοσιεύουν, άντε και ικανοποιούν το ναρκισσισμό τους. Ναρκισσισμό και σαδισμό μαζί. Εκρηκτικό μείγμα! Αμ εκείνοι που κάθονται και τις μελετούν; Τι να πει κανείς μ’ αυτούς; Τι φοβερός μαζοχισμός! Δηλαδή τι επιδιώκουν; Ανοίγουν τα μάτια το πρωί και σκέφτονται «πώς θα κάνω τα νεύρα μου τσιάταλο;». Άλλο σκοπό δεν έχουν από το να φτάνουν την πίεσή τους στα ύψη; Μπορεί ο θάνατος από εγκεφαλικό να αποτελεί όνειρο κάποιου ανθρώπου και δη μαθητή; Μη χειρότερα.
Να σοβαρευτώ. Εννοώ να σοβαρευτώ περαιτέρω. Εννοώ με τα κριτήρια του... «μέσου» ανθρώπου, δηλαδή εκείνου που δε διαθέτει ίχνος χιούμορ. Οι βάσεις καθορίζονται από πολλούς παράγοντες. Κάποιοι είναι μετρήσιμοι και δεδομένοι. Σε λίγες μέρες, για παράδειγμα, θα γνωρίζουμε τι έγραψε ο κάθε μαθητής σε κάθε μάθημα και θα το γνωρίζουμε με ακρίβεια. Ωραία. Αυτό, λοιπόν, είναι μέγεθος μετρήσιμο. Μπορούμε, επίσης, να εικάσουμε τις επιθυμίες αρκετών μαθητών -σίγουρα όχι όλων. Δεν επιθυμούν όλοι να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, ιχθυοκαλλιεργητές ή κοινωνικοί εργάτες. Μπορεί να το επιθυμούν οι γονείς τους αλλά όχι οι ίδιοι. Ή και το αντίθετο. Και πλέον νέες παράμετροι κάνουν την εμφάνισή τους δυναμικά ανατρέποντας τους κανόνες του παιχνιδιού. Η οικονομική κρίση, για (δεύτερο) παράδειγμα, διαμόρφωσε νέα δεδομένα. Υπάρχουν μαθητές που κινήθηκαν σε άριστο επίπεδο επιδόσεων. Αυτοί θα μπορούσαν να διεκδικήσουν μια από τις πιο φιρμάτες σχολές αλλά αδυνατούν να το κάνουν. Σκέφτονται πιο πρακτικά. Όλο και λιγότεροι μπορούν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα διαμονής και διαβίωσης μιας μεγαλούπολης. Αρκετοί θα προτιμήσουν μια σχολή της πόλης τους ή κοντά σ’ αυτή, ώστε να αποφύγουν τα έξοδα του ενοικίου, του ψυχολόγου που θα βοηθούσε στην προσαρμογή στο νέο περιβάλλον, της γυναίκας που θα καθάριζε το σπίτι...
Όλα αυτά, όμως, θα επηρεάσουν τις βάσεις και καθιστούν οποιαδήποτε εκτίμηση αβάσιμη. Θα γνωρίζουμε με ακρίβεια «πού θα κινηθούν οι βάσεις», μόνο όταν και ο τελευταίος μαθητής καταθέσει το μηχανογραφικό του. Μέχρι τότε, δυστυχώς, θα συνεχίσει να μας καταδιώκει ο λαϊκισμός των ψευδοπροφητών. Θα δεχόμαστε έναν βομβαρδισμό εκτιμήσεων που, σε μεγάλο βαθμό, απλώς θα διαψευστούν. Οι φετινές βάσεις, όπως κάθε χρονιά, θα εξαρτηθούν από μια πορεία δράσεων που ξεκίνησε από τις εξετάσεις και πρόκειται να ολοκληρωθεί με την επεξεργασία των μηχανογραφικών που θα κατατεθούν οσονούπω.
Μέχρι τότε απλώς ας σεβαστούμε τους μαθητές και τις οικογένειές τους, χωρίς διάθεση εκμετάλλευσής τους. Ας τους δώσουμε χρόνο και χώρο να ανασάνουν, να σκεφτούν, να κάνουν την αυτοκριτική τους, να χαλαρώσουν, να επαναπροσδιορίσουν, να ονειρευτούν και κυρίως να σχεδιάσουν το μέλλον τους. Κι αυτό -το μέλλον- θα είναι λαμπρό για όσους είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν. Όχι αναγκαστικά για όσους θα αριστεύσουν στις Πανελλαδικές.

Ο κ. Ζάχος εύχεται σε όλους τους μαθητές να βρουν το δρόμο που τους ταιριάζει.



Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Από τον Αριστοτέλη στον... Ζαγοράκη

Η σημαία των Μπουρκινοφασιανών
Όταν ο Ι. Πολέμης αναρωτιόταν «Τι είναι η πατρίδα μας;» αδυνατούσε να  φανταστεί ότι περίπου έναν αιώνα μετά, θα είχαμε την απάντηση. Το αιώνιο ερώτημα του Πολέμη έπαψε να είναι αιώνιο. Χρειάστηκαν γι αυτό απλώς οι πρόσφατες δημοτικοπεριφερειακοευρωεκλογές. Τα αποτελέσματα που αντανακλούν τις πολιτικές επιλογές μας, αδιάψευστοι μάρτυρες του «τι είναι η πατρίδα μας».
            Αν με βάση την απλή λογική (το κείμενο δυσκολεύει για κάποιους) σκεφτούμε (το κείμενο απομακρύνεται επικίνδυνα από το επίπεδο του μέσου Έλληνα) ότι πατρίδα είναι ο λαός της, έχουμε την απάντηση. Ισχύει όχι μόνο για την πατρίδα μας αλλά και για την πατρίδα οποιουδήποτε λαού. Το Αζερμπαϊτζάν1 αντανακλά την ποιότητα των Αζέρων2, η Γουαδελούπη3 των Γουαδελουπιανών4, το Βανουάτου5 των Βανουατιανών6, η Μπουρκίνα Φάσο7 των Μπουρκινοφασιανών8 και πάει λέγοντας. Αυτό λέγεται λογικό συμπέρασμα (το κείμενο γίνεται διδακτικό). Αν κάποιος ισχυριζόταν ότι π.χ. το Σάο Τομέ και Πρίνσιπε9 αντανακλά το ποιόν των Ουζμπέκων10 ή ότι το Ναουρού11 έχει κάτι από την κουλτούρα των Μπαγκλαντεσιανών12, δε θα ήταν λογικό συμπέρασμα. Θα ήταν πέραν κάθε αμφιβολίας παράλογο, αφού δε διαθέτει τα αναγκαία τεκμήρια.
            Με κριτήριο τα αποτελέσματα των τριών εκλογικών αναμετρήσεων η πατρίδα μας δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα φασιστών, ψεκασμένων, οπαδών ποδοσφαίρου (ο εθισμός του πιο απαίδευτου νου), λαϊκιστών, απολίτιστων και ανίδεων περί πολιτικής ατόμων. Με απλά λόγια η πατρίδα μας είναι ένα ποτ πουρί ανθρώπων με πρωτόγονη σκέψη, οι οποίοι έχουν καταστήσει την ηλιθιότητα νόημα και τρόπο ζωής επιβάλλοντάς την παντού. Οικονομία, πολιτική, εκπαίδευση, κοινωνία κυριαρχούνται, διαμορφώνονται και καθοδηγούνται από τις επιλογές ενός εκρηκτικού μείγματος υποκουλτούρας, άγνοιας, ατομικισμού, ανευθυνότητας και έλλειψης συνείδησης των αποτελεσμάτων κάθε δράσης.
            Υπήρξαν, βέβαια, ιστορικές περίοδοι κατά τις οποίες τη βλακεία του λαού αντιστάθμιζε ωραιότατα το όραμα για ανάπτυξη, η δυνατότητα για ανανέωση και η ποιότητα σκέψης της εξουσίας του. Στη σημερινή Ελλάδα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Οπότε, μη φάτε... Τα δείγματα γραφής τόσο εκείνων που μας εξουσιάζουν εδώ και δεκαετίες όσο κι εκείνων που επιθυμούν να μας εξουσιάσουν για τις επόμενες δεν αφήνουν ελπίδα καμιά. Άντε να δικαιολογήσει κανείς τις ανόητες επιλογές του αδαή και απαίδευτου λαού στις δημόσιες (πολιτικές επιλογές) αλλά και στις ιδιωτικές (δάνεια που αδυνατεί να ξεπληρώσει) υποθέσεις του. Τι γίνεται όμως με τις ακόμα πιο ανόητες και χυδαίες από άποψη αισθητικής επιλογές της εξουσίας;
            Τι να σκεφτεί κανείς, όταν η χώρα που (ισχυρίζεται ότι) γέννησε τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, το Σωκράτη αναθέτει στον κ. Ζαγοράκη ρόλο στην επιτροπή «Παιδείας και Πολιτισμού» του Ευρωκοινοβουλίου; Τι να πει κανείς όταν ο κ. Ανατολάκης διορίζεται στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων; Δε λέει το παραμικρό. Μούγκα! Μένει άναυδος και άφωνος και άλαλος μαζί από την εκπληκτική έκπληξη που νιώθει κι αν δεν είναι γερή κράση παθαίνει και εγκεφαλικό!
            Και άντε, ιερό και όσιο δεν έχουμε στις εσωτερικές επιλογές μας. Τις κάνουμε και τις λουζόμαστε. Πρέπει πλέον να περιφέρουμε την απεραντοσύνη της βλακείας μας και εκτός συνόρων; Τι θα κερδίσουμε από τη διεθνοποίηση της ηλιθιότητάς μας; Ποιος θα δει τους ευρωβουλευτές που εκλέξαμε και τους παράταιρους ρόλους που τους αναθέτουμε και θα μας πάρει στα σοβαρά; Καλά «παιδιά», δε λέω αλλά τι έπεισε τους αρμοδίους έστω και να σκεφτούν ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα διαθέτουν τα εφόδια για τα αξιώματα που τους ανατέθηκαν; Προσωπικά όσο κι αν έψαξα δεν κατάφερα να εντοπίσω αναφορές για τις σπουδές των συγκεκριμένων κυρίων. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με οποιοδήποτε ρατσισμό. Κάποιος δεν έχει σπουδάσει αλλά μπορεί να πετύχει π.χ. στο ποδόσφαιρο αλλά... Ένας άνθρωπος επειδή διέπρεψε στους αγωνιστικούς χώρους μπορεί να τα καταφέρει εξίσου καλά και στο στίβο του πολιτισμού και της παιδείας και μάλιστα χωρίς ίχνος σπουδών;
            Θα μου πείτε, εδώ διορίσαμε Υφυπουργό Παιδείας ηθοποιό που στο μοναδικό γνωστό ρόλο της είχε υποδυθεί τη «Σελήνη» της τηλεοπτικής «Λάμψης» του Φώσκολου, στον Ανατολάκη θα κολλήσουμε. Στο κάτω κάτω της γραφής πρόκειται για υπουργείο και... «Θρησκευμάτων» και όπως όλοι γνωρίζουμε το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία. Ίσως αυτό σκέφτηκε ο υπουργός και πήρε τη βαθυστόχαστη απόφασή του.
            Όταν ο πολιτισμός μιας χώρας διαμορφώνεται από τα βλακώδη τηλεοπτικά πρότυπά της, περιορίζεται στο πλαίσιο των ποδοσφαιρικών γηπέδων, αντανακλάται στα ευφάνταστης χυδαιότητας συνθήματα των οπαδών, δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά. Και κυρίως δεν μπορούμε να απαιτούμε από τη νέα γενιά να έχει όραμα, να αγωνίζεται, να καινοτομεί, να συμμετέχει δυναμικά στα κοινά, να φέρει τα πάνω κάτω. Δεν μπορούμε να πείσουμε τους νέους να ακολουθήσουν το δρόμο που άνοιξε η σκέψη του Αριστοτέλη, όταν ανεχόμαστε ο πολιτισμός μας να εκπροσωπείται από τη σκέψη που διαμορφώθηκε στα γήπεδα των στημένων αγώνων και στα τηλεοπτικά παράθυρα της απόλυτης μπαρούφας.

1, 3, 5, 7, 9, 11: Χώρες του σύγχρονου κόσμου
2, 4, 6, 10, 12: Λαοί του σύγχρονου κόσμου
8: Σπανιότατο είδος φασιανού αλλά και λαός του σύγχρονου κόσμου


Ο κ. Ζάχος αναρωτιέται: αν ως χώρα διαθέταμε ποδοσφαιριστές επιπέδου Ρονάλντο ή Μέσι, θα τους κάναμε Προέδρους της Δημοκρατίας ή αυτή τη θέση την προορίζουμε για αποτυχημένους πολιτικούς;

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

«Θα καταργήσουμε και τον έρωτα...»

Όπως και να έχει, η αυτοκτονία είναι πράξη τραγική. Για εκείνον που την επιλέγει αλλά και για τους οικείους του. Για όποιον λόγο κι αν συμβαίνει. Όταν μάλιστα σε αυτή καταφεύγει ένα άτομο νεαρής ηλικίας, ένας έφηβος, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Στην περίπτωση αυτή ταιριάζει μόνο η σιωπή… 

Αυτό τουλάχιστον συμβαίνει σε κοινωνίες που διαθέτουν ένα επίπεδο κουλτούρας, μια ποιότητα σκέψης και συναισθήματος. Στην Ελλάδα κάτι τέτοιο απλώς δε συμβαίνει. Στην Ελλάδα της ολοκληρωτικής κρίσης ακόμα και η αυτοκτονία ενός παιδιού αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης στο βωμό του απόλυτου λαϊκισμού και της μετριότητας. Στην Ελλάδα της υποκουλτούρας και της βαρβαρότητας υπάρχει κόμμα ικανό να συλήσει το πτώμα ενός παιδιού, αναζητώντας κάποιες ψήφους στον υπέρ πάντων αγώνα για κατάληψη της εξουσίας. 
Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την ανακοίνωση -λίγο μετά την αυτοκτονία ενός παιδιού- του στιλ: «Εμείς θα καταργήσουμε τις Πανελλαδικές, όταν έλθουμε εν τη βασιλεία μας»! Οι λεξικογράφοι μάλλον έχουν αρκετή δουλειά. Ο ορισμός του «λαϊκισμού» έχει ήδη αλλάξει. Ίσως αυτό είναι και το μόνο που μπορεί να αλλάξει πραγματικά σ’ αυτή τη χώρα. 
Περίπου τριάντα χρόνια πριν κάποιο άλλο κόμμα αναρριχήθηκε στην εξουσία με συνθήματα που καταργούσαν τα πάντα. Καταργούσαν τις «Πανελλήνιες», φυσικά, την ΕΟΚ αλλά και το ΝΑΤΟ, γιατί «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», όπως όλοι έχουμε εμπεδώσει. Βέβαια, εκτός από τις «Πανελλήνιες» που μετονομάστηκαν σε «Πανελλαδικές», οι υπόλοιπες αλλαγές παραπέμφθηκαν στις καλένδες, αφού ούτε της ΕΟΚ ούτε του ΝΑΤΟ τα αφτιά ίδρωσαν. 
Τριάντα χρόνια μετά ένα κόμμα ανασύρει συνθήματα από το «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Tragic! Και ακόμα πιο tragic ότι συνεχίζουν να υπάρχουν εκείνοι που «φτιάχνονται» με αυτά. Και οι του κόμματος τη δουλίτσα τους κάνουν, που δεν είναι άλλη από την κατάληψη της εξουσίας. Οι υπόλοιποι, όμως, πώς ανέχονται την απόλυτη ανοησία, την υποβάθμιση της πολιτικής σε αγώνα κανιβάλων, την έλλειψη πρωτοτυπίας και σεβασμού ακόμα και της πιο τραγικής ανθρώπινης πράξης; Αδιανόητο. 
Αδιανόητο βέβαια και το άλλο. Αφού φτάσαμε στο συγκεκριμένο σημείο και αφού οι πολίτες αυτής της χώρας δείχνουν να έχουν χάσει κάθε ανθρώπινο ανακλαστικό, γιατί να μη δώσουμε στο λαϊκισμό νέες διαστάσεις; Είναι πολύ απλό. Γιατί βρε παιδιά να σταματήσετε στην κατάργηση των Πανελλαδικών; Γιατί, βρε κουτά, δεν κάθεστε να μελετήσετε συνολικά τις αιτίες που οδηγούν συνανθρώπους μας σε αυτοκτονία; Βάλτε τα κάτω και θα δείτε ότι τα ποσοστά αυτοκτονιών που οφείλονται σε διαφορετικούς παράγοντες είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα από εκείνα που οφείλονται στις Πανελλαδικές. 
Και δε χρειάζεται να διαθέτει κάποιος διδακτορικό στη Στατιστική για να καταλάβει. Ξέρετε πόσες αυτοκτονίες προκάλεσε η οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια; «Πολλές», είναι η σωστή απάντηση. Γιατί, λοιπόν, δεν καταργείτε και την κρίση; Κι επειδή η κατάργηση της κρίσης προϋποθέτει μέτρα που δε συνάδουν με το λαϊκισμό στα νερά του οποίου κολυμπάτε όλο χάρη, μπορείτε απλώς να την καταργήσετε από το ελληνικό λεξιλόγιο, όταν κατακτήσετε την εξουσία. Μπορείτε την κρίση να τη λέτε... «ευζωία», για παράδειγμα. Άλλωστε ο Όργουελ τα έχει γράψει όλα αυτά εδώ και χρόνια. Μην τα ξαναλέω τώρα εγώ και γίνομαι κουραστικός. 
Εκεί, όμως, που έχει πολύ ψωμί είναι ο έρωτας. Μάλιστα, ο έρωτας, αυτό το αγνό, δυνατό και πανανθρώπινο συναίσθημα. Ξέρετε πόσες και πόσοι έχουν οδηγηθεί σε αυτοχειρία λόγω έρωτα; Γνωρίζετε πόσα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στο όνομα του έρωτα; Έχετε υπόψη σας τι πόνο έχει προκαλέσει σε μικρούς, μεσήλικες και γέρους; Χαμός μεγάλος. Και δε μιλάμε για θέμα εθνικό. Ολόκληρη η Οικουμένη θα σας ευγνωμονεί. Εκεί, λοιπόν, πρέπει να στρέψετε την προσοχή σας. Τι κάθεστε κι ασχολείστε με τα μικρά; Γιατί σπαταλάτε φαιά ουσία σε κάτι που δεν τους αγγίζει όλους; Το σύνθημα είναι ήδη έτοιμο: «Θα καταργήσουμε και τον έρωτα που τόσο ταλάνισε επί αιώνες την ανθρωπότητα». Το «ταλάνισε» καλύτερα μην το βάλετε, γιατί εκείνοι στους οποίους αναφέρεστε σιγά και μην το καταλάβουν. Αυτό, μάλιστα. Μεγάλη επιτυχία. Εκεί να δείτε ψήφους. Δε θα προλαβαίνετε να μετράτε. Θα έρχονται από παντού, ακόμα κι από το εξωτερικό, μάλλον μαζί με τις επενδύσεις που περιμένουμε. Η εξουσία στο τσεπάκι σας με τη μια. 
Βέβαια, εδώ τίθεται ένα λογικό ερώτημα: «και πώς καταργείται ο έρωτας»; Δύσκολο εγχείρημα! Πιθανώς ακατόρθωτο. Όμως, δε χρειάζεται και να το υλοποιήσετε. Εσείς απλώς θα το υποσχεθείτε. Μην ασχολείστε με τα άλλα, τα λογικά. Δεν πρόκειται να σας ζητηθεί από κανέναν η συνταγή. Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει δυο πράγματα: το ένα είναι ότι οι πολιτικοί μας απλώς επιθυμούν την κατάληψη της εξουσίας και όχι την υλοποίηση μέτρων που θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη. Το άλλο είναι ότι ο περιούσιος λαός μας είναι περιούσιος στα χαρτιά και μόνο. Αρέσκεται στα συνθήματα που του υπόσχονται τον ουρανό με τα άστρα. Αυτά διαμορφώνουν την άποψή του, αυτά τον καθοδηγούν και με αυτά συνεννοείται. Τις λύσεις απεχθάνεται. Ιδίως αν απαιτούν προσπάθεια! 


Ο κ. Ζάχος προτείνει στους πολιτικούς να αφήσουν έξω από τη 
βλακώδη αντιπαράθεσή τους τούς νέους, γιατί αυτοί είναι οι μόνοι ικανοί να δώσουν λύσεις.