Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Check in

Μεγάλη ανακάλυψη αυτό το facebook. Εντάξει, εφεύρεση είναι αλλά στο χωριό μου όλα ως ανακαλύψεις λογίζονται. Το αυτοκίνητο, o freddo cappuccino, το κινητό τηλέφωνο, το εμβόλιο για την ιλαρά, το espressάκι... όλα τα επιτεύγματα. Λες και ο Θεός (μάλλον αυτός) κάπου τα έχει κρυμμένα όλα αυτά και το ανθρώπινο γένος απλώς τα ξετρυπώνει σταδιακά. Διαόλου κάλτσα αυτό το ανθρώπινο γένος. Ανακάλυψη ή εφεύρεση καμιά σημασία έχει, γιατί το facebook είναι μεγάλο πράγμα, έτσι κι αλλιώς. 
Και νομίζω ότι ελάχιστοι θα διαφωνήσουν με την άποψη. Μέχρι εδώ όλα καλά. Θεωρώ το fb μεγαλειώδη «ανακάλυψη», επειδή δίνει εύκολα ταυτότητα στο χρήστη του. Πλέον, δεν είναι αναγκαίο να παρατηρούμε κάποιον για μεγάλο διάστημα σε στιγμές χαράς, θλίψης, πίεσης, ανεμελιάς, για να αντιληφθούμε την ποιότητά του. Αυτό ανήκει στο παρελθόν. Στη μετά fb εποχή κάτι τέτοιο απαιτεί δυο πράγματα: ελάχιστο χρόνο και... πρόσβαση στο internet. Μια γρήγορη περιήγηση στο fb ενός ατόμου δίνει όλες τις απαντήσεις. Το fb είναι ο καθρέφτης του χρήστη του. Για κάποιους είναι το ξεμπρόστιασμά τους. 
Η αίσθηση ότι το fb αποτελεί κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο, απελευθερώνει(;) το χρήστη του. Ναι αλλά το ημερολόγιο του παρελθόντος διέθετε κλειδαριά και συνήθως ήταν καταχωνιασμένο κάπου, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Το fb είναι συνήθως πιο... δημόσιο. Φωτογραφίες, check in, σχόλια και άλλες αναρτήσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για λάθος εκτιμήσεις. Η αισθητική του καθενός σε κοινή θέα. Και δυστυχώς, επειδή ζούμε ακόμα τη φάση προσαρμογής στη νέα ψηφιακή πραγματικότητα, το fb γίνεται παγίδα για αρκετούς. Πιτσιρικάδες, έφηβοι αλλά -πόσο γραφικό- και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας χάνουν κάθε μέτρο. 
Προσωπικές φωτογραφίες από την πρωινή, τη μεσημεριανή ή τη βραδινή έξοδο, από την παραλία, από το πάρτι, από την εκκλησία, από την εκδρομή, από τη συναγωγή... κατακλύζουν το ψηφιακό σύμπαν. Ό,τι, στο παρελθόν, έκανε το κάθε τηλεοπτικό σαχλοκούδουνο στα περιοδικά, τώρα μπορεί να γίνεται από τον καθένα. Δυστυχώς. Φωτογραφίες αποκαλυπτικές, ερωτιάρικες, ρομαντικές, με πόζες όλο νάζι (αυτές με το πόδι σηκωμένο σαν σκυλί, με το πόδι λυγισμένο με χάρη κτλ). 
Και βέβαια τα σχόλια! Αχ και βαχ! «Κούκλααααα!», «κορμάρα μουουου!», «αγάπη μου!», «αγορίνα μου!», «καλέ τι παιδί είναι αυτοοό!». Σχόλια πιο βλαμμένα και από τις βλαμμένες φωτογραφίες, τις οποίες... σχολιάζουν. Πιστεύω ότι ακόμα και αν, με κάποιο τρόπο, ο Κουασιμόδος ο ίδιος αναρτούσε φωτογραφία του ή έκανε «check in» από το κωδωνοστάσιο της Παναγίας των Παρισίων, θα μάζευε το χαμό από «like» και σχόλια του στιλ «τι λεβέντης και καραμπουζουκλής είναι αυτός καλεεεεέ» και «Παναγιά μου, τι κορμοστασιά είναι αυτηηηή». Καταντάει γελοίο. Κι επειδή οι περισσότεροι διαθέτουν έναν κάποιο ναρκισσισμό σε συνδυασμό με ανοησία σε μεγάλες δόσεις, παρασύρονται εύκολα από κάθε κολακευτικό σχόλιο, όσο γελοίο κι αν είναι αυτό. Κάθε επόμενη ανάρτηση, λοιπόν, είναι και πιο... Πώς να το πω τώρα; Απομακρύνεται από το μέτρο και την αισθητική. Κάποιοι μάλιστα έχοντας χάσει κάθε όριο κάνουν και το άλλο. «Ανεβάζουν» μια προσωπική φωτογραφία ή κάνουν «check in» από κάπου και πατάνε «like» μόνοι τους σε αυτό που ανάρτησαν. Πολύ σοφό! Δηλαδή, τι λένε μ’ αυτό; «Καλέ, πόσο μου αρέσω» λένε; 
Κι αυτά τα «check in» τι εφεύρεση; Σε τι εξυπηρετούν; Τι ανάγκες καλύπτουν; Τι φοβούνται όλοι αυτοί; Φοβούνται μη και θεωρηθούν αγνοούμενοι; Μη χειρότερα. Άντε και θεωρηθούν. Χάθηκε ο Ερυθρός Σταυρός, χάθηκε το silver alert; Άμα λείψουν σε κάποιον, δε θα ψάξει να τους βρει; Αλλά αυτό φοβούνται. Ότι σε κανέναν δεν πρόκειται να λείψουν. Μα μπορεί να διασκεδάζει κάποιος, να του κόβεται η ανάσα από ένα τοπίο, να βρίσκεται δίπλα σε γοητευτικούς ανθρώπους και το μόνο που επιθυμεί εκείνη τη στιγμή είναι να κάνει... «check in»; Πόσο ζωντόβολο πρέπει να είναι κανείς για να διακόπτει μια στιγμή ευχαρίστησης για τέτοιες μπούρδες; Και η προσωπική ζωή βρε παιδιά; Καμιά ανάγκη για οτιδήποτε αποκλειστικό; Φτάνω σε σημείο να σκέφτομαι ότι τα συγκεκριμένα άτομα ακόμα και μπροστά σε κάμερες ασφαλείας τραπεζών, πολυκαταστημάτων, οδών, ποζάρουν και χαμογελούν βλακωδώς, μπας και μαζέψουν κανένα «like». 
Στέλεχος της Google, πριν λίγα χρόνια, δήλωνε ότι αρκετοί νέοι, στο άμεσο μέλλον, θα αναγκαστούν να αλλάξουν ταυτότητα για να απαλλαγούν από το κακό ψηφιακό παρελθόν τους. Ήδη υπάρχουν εταιρείες που αναλαμβάνουν, έναντι υψηλής αμοιβής, να σβήσουν το ψηφιακό παρελθόν των πελατών τους. Μια βλαμμένη φωτογραφία στο fb, ένα βλακώδες σχόλιο, μια ηλίθια ανάρτηση έχουν γίνει ήδη αιτίες απόρριψης ανθρώπων από μια καλοπληρωμένη θέση. Πλέον η ψηφιακή ζωή ενός ατόμου αποτελεί το βιογραφικό του. 
Η νέα γενιά πρέπει να καταλάβει κάτι απλό: εκείνος που πράγματι διασκεδάζει, γοητεύεται από κάτι, ζει συγκλονιστικές εμπειρίες, δε νιώθει την ανάγκη και δε σπαταλάει χρόνο για «check in». Απλώς απολαμβάνει τη στιγμή. Το «check in» είναι χάσιμο χρόνου.  

Ο κ. Ζάχος θα ήθελε να σχολιάζει κάθε check in και φωτογραφία που 
βλέπει στο fb αλλά κάποιοι του είπαν ότι τα σχόλιά του είναι 
πολύ ρεαλιστικά για να γίνονται αποδεκτά




Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

«Στο ΤΕΙ Λογιστικής Λάρισας με 18600+ μόρια;»

Η έκφραση του προσώπου του τα έλεγε όλα. Η προσπάθεια να αναπνεύσει επιβεβαίωνε την κατάσταση. Οι σταγόνες ιδρώτα που κυλούσαν στο μέτωπό του πρόσθεταν κάποιες ακόμα πινελιές στο δράμα. Τα ορθάνοιχτα μάτια του επιβεβαίωναν τον τρόμο που ζούσε. Ο τελειόφοιτος που είχα απέναντί μου ικέτευε με το ύφος του (λέξεις δεν έβγαιναν, παρά την προσπάθειά του) να τον σώσω από την απειλή και να τον απαλλάξω από τον τρόμο που τον είχε κυριεύσει... Είχα την αίσθηση ότι τον καταδίωκαν ο Μανιακός Δολοφόνος με το πριόνι ένα, τρία και δώδεκα μαζί, έχοντας τη συνδρομή του Τζακ του Αντεροβγάλτη και του "Ποιμένα", τον οποίο πρόσφατα διάβασα κατατάσσοντάς το στα χειρότερα αστυνομικά αναγνώσματα που γράφτηκαν ποτέ...
Ήταν ελάχιστα μόνο λεπτά πριν το κλείσιμο του φροντιστηρίου για τις θερινές διακοπές. Λίγο πριν είχαμε ξεμπερδέψει με τα τελευταία ραντεβού με γονείς που ήθελαν να ενημερωθούν και μαθητές που οριστικοποιούσαν το μηχανογραφικό τους. Η Άντα (το συνεταιράκι) κι εγώ, παραδόξως, είχαμε καταληφθεί από αυτό που περιγράφεται ως κατάσταση «ένθεης μανίας και έξαλλου ενθουσιασμού». «Παραδόξως» γιατί κανονικά(;;;) θα έπρεπε να είμαστε θλιμμένοι. Για αρκετό καιρό δεν θα έχουμε την... ευχαρίστηση που προσφέρει απλόχερα η καθημερινή επαφή με τους μαθητές. Για υπολογίσιμο διάστημα θα βρισκόμαστε μακριά από την γκρίνια, το άγχος, την ανοησία, την αδιαβασιά, την έλλειψη στόχων και άλλα εξαίσια πράγματα που πηγάζουν από το ανθρώπινο είδος που επιστημονικά αποκαλείται «μαθητής».
 
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, βέβαια, τέτοια συναισθήματα μας καταλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία απομάκρυνσης από αυτό που λατρεύουμε(!) να κάνουμε: Να συγχρωτιζόμαστε με μαθητές. Περίεργο πράγμα αλλά έτσι είναι. Θυμάμαι κάποια στιγμή που η ΔΕΗ κατέβασε τους διακόπτες πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα δημιουργούσε πίεση στην κυβέρνηση. Είχαμε μάθημα και το σκοτάδι είχε ήδη απλώσει τα μαύρα φτερά του (πω πωωω, τι ωραία που γράφω!!!). Τα πάντα κυλούσαν ομαλά μέχρις ότου το σκοτάδι και τα φτερά του καλύψουν και τις αίθουσες, εξαιτίας της διαμαρτυρίας των υπαλλήλων της ΔΕΗ. Τα επόμενα δευτερόλεπτα έμοιαζαν με αγώνα ταχύτητας μεταξύ μαθητών και καθηγητών με στόχο την άμεση εγκατάλειψη του κτηρίου, αφού το μάθημα ήταν αδύνατον να συνεχιστεί. Εννοείται ότι στον συγκεκριμένο αγώνα νικητές αναδείχτηκαν οι... καθηγητές. Με διαφορά. Μάλλον διαθέταμε πιο ισχυρά κίνητρα από τους «αντιπάλους». 

Τέλος πάντων, δεν είναι ώρα να θυμάμαι τέτοιες ευτυχισμένες στιγμές. Επανέρχομαι στο θέμα. Αν τώρα εσείς δεν θυμάστε το θέμα, πρέπει να ξαναδιαβάσετε την πρώτη παράγραφο.
 
Την ώρα, λοιπόν, που όλο χαρά μαζεύαμε τα μπογαλάκια μας, συνέβη αυτό που δεν θέλαμε επουδενί να συμβεί. Η κεντρική πόρτα άνοιξε και δυστυχώς γι αυτό δεν έφταιγε ο αέρας. Υπεύθυνος ήταν ο μαθητής που τον καταδίωκαν τα τρία ή και περισσότερα κακά της μοίρας του. Μετά από κάποιο χρόνο και προσπάθειες να τον ηρεμήσουμε, μας εξομολογήθηκε τον λόγο της επίσκεψής του. Τα πράγματα ήταν χειρότερα από ό,τι είχα φανταστεί. Το παιδί ήθελε να οριστικοποιήσει το μηχανογραφικό του. Το γράφω και, ακόμα, ανατριχιάζω! 
Όταν τον ρώτησα αν χρειαζόταν κάποιες διευκρινίσεις για σχολές, έλαβα αρνητική απάντηση. Μου είπε ότι το «πρόχειρο» μηχανογραφικό ήταν ήδη έτοιμο με τη βοήθεια μάλιστα ειδικού σε θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού και ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν κάποιος να πιέσει το εικονίδιο «οριστικοποίηση». Τον κοίταξα με το στοργικό ύφος που με διακρίνει, όταν απέναντί μου έχω έναν μαθητή που αντιμετωπίζει οποιοδήποτε βλαμμένο πρόβλημα. 
Τον είχα του χεριού μου. Του είπα ότι φυσικά και θα γινόταν άρθρο. Του περιέγραψα με φρικιαστικές λεπτομέρειες το συγκεκριμένο άρθρο. Τον προειδοποίησα ότι το άρθρο δεν θα αποτελούσε... ύμνο για τον ίδιο. Δεν τον ενοχλούσε τίποτα από αυτά. Το μόνο που ήθελε, διακαώς, ήταν να με έχει δίπλα του τη στιγμή της οριστικοποίησης, ώστε «να μην κάνει καμιά βλακεία σε μια τόσο σημαντική στιγμή και επιλογή της ζωής του». 
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μια ακόμα γενιά που γεννήθηκε ενώ ήδη οι υπολογιστές είχαν κυριαρχήσει, δεν έχει ξεφύγει από το άγχος της χρήσης αυτού του εκπληκτικού εργαλείου. Μετά από ώρες απέναντι από μια ή και περισσότερες οθόνες, πάνω από ένα πληκτρολόγιο, η πλειονότητα των εκπροσώπων αυτής της γενιάς χρειάζεται την καθοδήγηση, τη σιγουριά, την ασφάλεια που μπορεί να της δώσει μια γενιά, η οποία από τους μαθητές χαρακτηρίζεται -και σε μεγάλο βαθμό είναι- ως ψηφιακά αναλφάβητη. Η αλήθεια είναι ότι λατρεύω αυτό που γίνεται. Είναι η «εκδίκηση» της γενιάς μου. Είναι η απάντηση στις λοιδορίες της. Είναι, όμως, πάνω από όλα κάτι που πραγματικά με γοητεύει και αγαπάω. Είναι μια από εκείνες τις στιγμές που μια προηγούμενη γενιά έρχεται πολύ κοντά με μια (κατά πολύ) επόμενη. Είναι η επιβεβαίωση του ότι αυτό που ξεκινήσαμε μαζί (εγώ και οι μαθητές μου), όσο κι αν δεν πίστευαν σε αυτό το «μαζί», έπρεπε και να το τελειώσουμε μαζί. Έστω κι αν η συμβολή μου ήταν απλώς μερικές λέξεις: «Πάτα το εικονίδιο “οριστικοποίηση” και μη φοβάσαι. Απλώς σου ανοίγει μια υπέροχη νέα φάση ζωής». 

ΥΣ Κάποιοι θα αναρωτηθούν τι σχέση έχει ο τίτλος με το κείμενο. Έχει και παραέχει, γιατί κάθε παιχνίδι που κάνω με τους μαθητές μου πρώτα το δοκιμάζω στο αγαπημένο πειραματόζωό μου. Τον γιο μου! Όταν, λοιπόν, και μετά την ανακοίνωση των βαθμών, τον προέτρεψα να συμπληρώσει το μηχανογραφικό του, με κοίταξε με μια δόση ταραχής στο βλέμμα του. Βέβαια, αδυνατούσε να ομολογήσει τον φόβο του. Είναι ιδιαίτερα ευφυής για να καταλάβει ότι η προοπτική των «Ηλεκτρολόγων Μηχανικών», της σχολής που επιθυμεί, δεν ταίριαζε με το άγχος που ένιωθε απέναντι στη διαδικασία. Με αργές και μελετημένες κινήσεις άνοιξε την ηλεκτρονική σελίδα του Μηχανογραφικού. Έριξε μια ματιά στα πρώτα βήματα και με αποφασιστικότητα πάτησε το εικονίδιο της... «Ακύρωσης» ξεφυσώντας με ανακούφιση. Απλώς με κοίταξε και μου είπε: «Θα το συμπληρώσω με την Ιωάννα (υπεύθυνη προσανατολισμού του φροντιστηρίου). Τι θέλεις τώρα; Να κάνω κανένα λάθος και με 18600+ μόρια να βρεθώ στο ΤΕΙ Λογιστικής Λάρισας!!! Και δεν με νοιάζει να γίνω ένα ακόμα άρθρο!». Μου γύρισε την πλάτη και ήρεμος συνέχισε ένα παιχνίδι με τέρατα στον υπολογιστή του!