Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου

ΑΥΓΗ στον Αγιόκαμπο
Λατρεύω να διαβάζω την ΑΥΓΗ. Δηλαδή, δε λατρεύω το πολύ πρωινό διάβασμα. Το βρίσκω τρομακτικό. Το μόνο που λατρεύω το πρωί είναι ο ύπνος και το χουζούρι. Εννοώ ότι μου αρέσει να διαβάζω την πιο σατιρική εφημερίδα που υπήρξε ποτέ και απλώς τυχαίνει να λέγεται «Η ΑΥΓΗ». Το λατρεύω όσο παλιά λάτρευα τα Μίκυ Μάους και λίγο αργότερα τον Αστερίξ, το MAD… Μου προκαλεί χαρά και πολύ συχνά γέλιο αφόρητο. Γέλιο που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε νευρικό κλονισμό. Αν μάλιστα διέθετα περισσότερο χρόνο, θα μπορούσα να γράφω καθημερινά μια ολόκληρη εφημερίδα με εύθυμα σχόλια για το περιεχόμενό της. 
Πολύ συχνά βρίσκω διαμαντάκια στην «ΑΥΓΗ». Νομίζω ότι δεν ήταν πάντα έτσι. Θυμάμαι ότι τα πολύ παλιά χρόνια τη θεωρούσαν πολύ σοβαρή εφημερίδα και την αντιμετώπιζαν ως την εφημερίδα της διανόησης. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις με μαύρο δάκρυ και σπαρακτικούς λυγμούς. Έχω την αίσθηση ότι η απόλυτη κατρακύλα άρχισε με την αναρρίχηση στην εξουσία της ΠφΑ. Κάπου εκεί νομίζω ότι χάθηκε η μπάλα. Η εφημερίδα κλήθηκε να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική μιας παράταξης που ισχυριζόταν -και όχι μόνο ισχυριζόταν- ότι εκπροσωπούσε την Αριστερά. Φέξε μου και γλίστρησα, δηλαδή. 
Διαβάζω στο σημερινό φύλο: «Μήπως ήρθε, επιτέλους, η ώρα; Να «επιστρέψει» ο ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές του;» αναρωτιέται η πιο σατιρική εφημερίδα όλων των εποχών. 
Δείχνει σοβαρός προβληματισμός αλλά δεν είναι, και ένας έμπειρος αναγνώστης (της), όπως εγώ, δεν την πατάει εύκολα. Κάπως έτσι γίνεται πάντα και ο έμπειρος αναγνώστης (δηλαδή εγώ) κρατάει πλέον μικρό καλάθι. Αποφεύγει τα κοφίνια, γιατί έχει καταλάβει ότι αυτοκριτική και Αριστερά δε συναντιούνται ποτέ. Οπότε απλώς συνεχίζει την ανάγνωση και δεν αργεί να το διαπιστώσει για μια ακόμη φορά. 
Συνεχίζει η καλή εφημερίδα: «Όχι ότι απομακρύνθηκε δηλαδή ή ότι τις λησμόνησε. Απλώς κάποια από τα ζητήματα που απορρέουν απ’ αυτές τις αρχές, τις πάγιες, τις ιδρυτικές, τα «παραμέρισε». Για λόγους τακτικής, εκτιμώντας ενδεχομένως τους όχι και τόσο ευμενείς συσχετισμούς, τα άφησε στην άκρη. Προσωρινά.». 
Η αντίφαση των αντιφάσεων. Αν κάποια στιγμή διοργανώνονταν καλλιστεία αντιφάσεων, η συγκεκριμένη, με χαρακτηριστική άνεση, θα καταλάμβανε την πρώτη θέση. Μiss Univerce, και βάλε.
Δηλαδή, ρε μάστορα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απομακρύνθηκε από τις αρχές του και δεν τις λησμόνησε, γιατί να πρέπει να επιστρέψει σε αυτές; Α ναι, πρέπει να επιστρέψει, γιατί τις «παραμέρισε». Και τι σημαίνει αυτό βρε λαοπλάνε; Σε μια ανθρώπινη και κυρίως ελληνική γλώσσα σημαίνει ότι τις άφησε στην άκρη, τις προσπέρασε, τις παραγκώνισε, τις υποσκέλισε, τις περιθωριοποίησε και άρα συνέχισε τον δρόμο του χωρίς αυτές. Κι όταν συνεχίζεις τον δρόμο σου έχοντας αφήσει κάτι στην άκρη, δεν απομακρύνεσαι από αυτό; Τι κάνεις; Το έχεις εκπαιδεύσει να σε ακολουθεί από απόσταση; Τι είναι οι αρχές; Σκύλος είναι, να σου είναι πιστές για πάντα; Μα τότε δε θα λέγαμε ότι «ο σκύλος είναι ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου». Θα λέγαμε ότι «οι αρχές είναι ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου» αλλά δεν το λέμε κι έχουμε λόγους που δεν το λέμε έτσι το ρημάδι. 
Οι αρχές δεν ακολουθούν τον άνθρωπο. Ούτε κανέναν άλλον ακολουθούν. Και φυσικά, δεν μπορεί να ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο μπορεί να συμβαίνει. Ένας άνθρωπος, ένα κόμμα, μια οργάνωση, μια κυβέρνηση, ένας θεσμός, μια κοινωνία μπορεί να ακολουθούν κάποιες αρχές. Καλές ή κακές, πάντα και σε οτιδήποτε σκεφτόμαστε, επιλέγουμε, πράττουμε, υφίστανται αρχές. Και αυτές δεν είναι δεδομένες. Σήμερα έχουμε τις τάδε αρχές και αύριο έχουμε κάποιες άλλες. Κάποτε αυτό είναι θετικό ενώ άλλοτε είναι τόσο βδελυρό, επαχθές, απεχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο, όσο και το χρέος, το οποίο, όπως μας υποσχέθηκαν κάποιοι, θα έσβηνε μονοκοντυλιά. Κι αυτό έχει να κάνει με την πορεία, με το περιβάλλον, τους εκάστοτε στόχους και φυσικά- και πάνω από όλα- με τα συμφέροντα. Κυρίως αυτά καθορίζουν την ποιότητα των αρχών σε κάθε επίπεδο. 
Οπότε δεν θέλει και μεγάλο προβληματισμό. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεταιρίστηκε (χωρίς κανένα εισαγωγικό) με τους ΑΝΕΛ, οι παλιές αρχές και του ενός και του άλλου κόμματος πήγαν περίπατο. Το συμφέρον της στιγμής οδήγησε σε μια συνεργασία, η οποία και για τη μια και για την άλλη πλευρά, ακόμη και λίγες εβδομάδες πριν το βράδυ των εκλογών, θα λογιζόταν ως έκτρωμα και θα αποτελούσε αφορμή ξεσηκωμού των πιστών οπαδών και ψηφοφόρων τους. Όταν συνέβη, απλώς τα πράγματα είχαν αλλάξει. Το κοινό συμφέρον -αναρρίχηση στην εξουσία- οδήγησε σε αγκαλιές, φιλιά και υιοθέτηση κοινών αρχών δυο ανθρώπους και πολιτικούς χώρους που μέχρι τότε ισχυρίζονταν ότι ανήκουν σε διαφορετικά αξιακά στρατόπεδα. Με απλά λόγια, οι αρχές υπάρχουν για να εγκαταλείπονται και αυτό συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις. Εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά είναι λίγες. 
Η Αριστερά δεν ξέφυγε από τον κανόνα και, βέβαια, αυτή, ιστορικά, δεν ήταν η πρώτη φορά. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι διαψεύστηκαν και διαψεύστηκαν οικτρά, όμως, και αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά. Για τους συγκεκριμένους η Αριστερά έχει πάψει να είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Τέτοιος παραμένει ο σκύλος.



1 σχόλιο:

Georgios Voutselas είπε...

Magnifico as always!!

Ξεκάθαρη η κατεύθυνση που λαμβάνεται πλέον, με την τάση προς την originale "ελπίδα", το μοίρασμα επιδομάτων και λοιπών "φιλεύσπλαχνων" οικονομικών ενισχύσεων.
Τις ταυτότητες μας να ετοιμάζουμε για τέλη Φλεβάρη...

Έως τότε, καλές γιορτές και καλό κουράγιο !!