Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

DNA με ημερομηνία λήξης!


Για το DNA των Ελλήνων φαντάζομαι ότι έχετε ακούσει πολλά! Μάλλον, υπερβολικά πολλά! «Είμαστε γεννημένοι για να είμαστε πρώτοι», «οι Έλληνες έχουν τις νίκες γραμμένες στο DNA τους» και άλλα τέτοια περισπούδαστα, βαθυστόχαστα, δηλωτικά της μοναδικής ευφυΐας μας και... φυσικά, απολύτως επιστημονικά τεκμηριωμένα. Οι αποδείξεις πολλές! Μάλλον υπερβολικά πολλές κι αυτές. Ποιος άλλος λαός έχτισε Παρθενώνα; Ε; Ποιος έγραψε έπη στο Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στις Θερμοπύλες, στο Σούλι, στο Μεσολόγγι, στο Χάνι της Γραβιάς, στο Γοργοπόταμο, στη Eurovision..., για να θυμηθώ ορισμένες μόνο από τις λαμπρές σελίδες της ιστορικής πορείας του έθνους; Ε; Ποιος; 
Για να μη σας βάζω τώρα σε νοητικές περιπέτειες -τις οποίες αρκετοί καθόλου ανέχεστε-, η απάντηση είναι μία και μοναδική και δεν είναι παρά ένα βροντερό και... ηχηρό ΟΧΙ! Οι «άλλοι» (υποτιμητικό) δεν έγραψαν τέτοιες εποποιίες. «Αυτοί» (υποτιμητικό) κάτι κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, κάτι... κοντές πυραμίδες, κάτι ξυλάγγουρους πύργους του Άιφελ, κάτι πύργους της Πίζας που φοβάσαι να περάσεις από κάτω, επειδή γέρνουν επικίνδυνα, κάτι μαγευτικά σαχλές όπερες, κάτι βρομοπαλάτια στιλ Λούβρου και άλλα βρομομνημεία διάσπαρτα σε όλη την οικουμένη, κάτι παλιοεξελίξεις και ψιλοεφευρέσεις σε θέματα Γενετικής, Πληροφορικής, Φυσικής, Χημείας, κάτι χαζοεπιτεύγματα σε θέματα Οικονομίας και γενικά... χάλια μαύρα και παντελώς ανάξια λόγου και προσοχής. Με απλά λόγια, απλώς μικροπράγματα «αυτοί» οι «άλλοι» (και τα δυο με υποτιμητικό τρόπο). 
Λοιπόν, νομίζω ότι τα τεκμήρια της γενετικής ανωτερότητάς μας είναι αδιάσειστα και μόνο άνθρωποι τυφλοί -νοητικά- και κακεντρεχείς και με υψηλό πυρετό που δεν τους αφήνει να ηρεμήσουν, αρνούνται ή αδυνατούν να τα δουν και να τα αποδεχτούν. Όλα αυτά, εμένα που ανήκω στο συγκεκριμένο έθνος και στην Παιδεία του, με κάνουν εξαιρετικά υπερήφανο και χαρούμενο και γενικά μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο κάθε που σκέφτομαι την τιμή που μου έλαχε. Κάποτε είχα περάσει μια περίοδο προβληματισμού και σκεφτόμουν μήπως δεν έπρεπε να «παίρνω και τόσο ψηλά τον αμανέ» και να «καβαλάω το καλάμι», επειδή είναι λίγο... τυχαίο το ότι ανήκω στο ελληνικό έθνος και δεν ανήκω σε ένα άλλο διπλανό. Είχα κοντέψει, όμως, να πάθω κατάθλιψη και πολύ γρήγορα εγκατέλειψα τέτοιους προβληματισμούς. Στο κάτω κάτω, σκέφτηκα ότι εξίσου ή και (αμαρτία που το γράφω τώρα) περισσότερο χαρούμενος θα ένιωθα κι αν κέρδιζα ένα βαρβάτο τζόκερ. Κι αυτό τυχαίο θα ήταν αλλά καθόλου θα μετρίαζε τη χαρά μου. 
Την κατάθλιψη μπορεί τότε να τη γλύτωσα παραμερίζοντας απλώς κάποιους προβληματισμούς. Έβαλα το «μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα» σε πράξη και ησύχασα. Νέες παλιοσκέψεις, όμως, εμφανίζονται διαρκώς στον ορίζοντα απειλώντας να διαταράξουν τη μακαριότητά μου. Από τη μια, τα οικονομικά. Πώς εμείς, ο πιο προικισμένος λαός φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; Πώς γίνεται η πληρωμή των μισθών, των συντάξεων, των επιδομάτων μας να εξαρτάται από την κάθε Γερμανία, την κάθε τρόϊκα, τρίλιζα, φιδάκι, γκρινιάρη και δε συμμαζεύεται; Έθνη και λαοί, που ακόμα θα ζούσαν στα δέντρα και στις σπηλιές και θα έτρωγαν ο ένας τον άλλον, αν δεν ήμασταν εμείς να τους κατεβάσουμε από τα δέντρα και να τους βγάλουμε από τις σπηλιές και να τους μάθουμε να τρώνε βλίτα και κουτόχορτο, ώστε να μην τρώνε ο ένας τον άλλον, γίνεται να επεμβαίνουν τώρα και να ρυθμίζουν καθοριστικά τα εσωτερικά μας; 
Κι άντε, τα οικονομικά. Σκέφτομαι ότι εμείς ήμασταν ανέκαθεν πολύ λάρτζ λαός και ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με τέτοια πεζά και μίζερα και μπακαλίστικα θέματα. Είχαμε πάντα στο μυαλό μας ότι ό,τι μας έδιναν οι «ξένοι» (υποτιμητικά) ήταν από υποχρέωση, επειδή παλιότερα εμείς τους κατεβάσαμε από τα δέντρα και τους βγάλαμε από τις σπηλιές και τους μάθαμε να τρώνε βλίτα και κουτόχορτο, ώστε να μην τρώνε ο ένας τον άλλον. Τέλος πάντων. Έρχονται τώρα και μας τα ζητάνε πίσω ενώ παράλληλα μας έχουν ψεκάσει με κάτι περίεργες ουσίες, ώστε να μην πολυαντιδρούμε. Όλα αυτά δε θα ήταν ικανά να μου χαλάσουν την ψυχολογία. Είχα στο μυαλό μου τους ολυμπιακούς. Πεδίο δόξας λαμπρό για ένα έθνος που έχει τις νίκες χαραγμένες στο DNA του. Με αυτή τη σκέψη και με ανάλογη εκδικητική προς τους ξένους διάθεση περίμενα ανυπόμονα το μεγάλο γεγονός, στο οποίο το έθνος μας, για μια ακόμα φορά, θα έδειχνε τι αξίζουμε. Περίμενα... Περίμενα... Περίμενα... Και μάλλον θα περιμένω πολύ τη δικαίωση. Μάλλον δε θα έχω τη χαρά να δω τη γαλανόλευκη να κυματίζει και να ακούσω τον εθνικό ύμνο μας να παιανίζει προς τιμήν των νικητών αθλητών μας. Αυτό, όμως, δεν το χωράει ο νους μου. Και πιστεύω ότι κανενός ο νους δεν το χωράει εκτός κι αν είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Μαύρες σκέψεις με έχουν ζώσει. Τι έγινε το πασίγνωστο και νικηφόρο DNA μας; Πού είναι οι νίκες που είναι γραμμένες στο γενετικό υλικό μας αλλά δεν τις είδαμε γραμμένες στους φωτεινούς πίνακες των βρετανικών ολυμπιακών σταδίων; Πού πήγε και χάθηκε; Μετακόμισε στην Κίνα, στις ΗΠΑ, στη Βρετανία, στην Τζαμάικα και σε άλλες χώρες που σαρώνουν τα μετάλλια; Ή μήπως το DNA μας είχε ημερομηνία λήξης κι αυτή έφτασε; Είναι, όμως, δυνατόν κάτι τέτοιο; Τι είναι το DNA και λήγει; Γάλα είναι; Γιατί κι αυτό έχει ημερομηνία λήξης αλλά η μάνα μου επιμένει: «άντε, παιδάκι μου, και μια και δυο μέρες μετά να το πιείς, δεν παθαίνεις τίποτα»!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τον προγονο σου αναζητας
για να σε σωσει,
μα δεν εχεις καταλαβει πως τα σκατ* σ εχουν ζωσει!
Γιατι ομως ειμαι εδω θα με ρωτισεις,
επειδη στο DNA των προγονων σου εψαχνες απαντησεις.

Με εκτιμιση Βουτσελας

Dimitris Chlorokostas είπε...

Κύριε, κάτι συντακτικό: Παρατήρησα ότι μετά το "καθόλου" δε βάζετε άρνηση (δεν). Είναι το νέο "απλά-απλώς" για τους μαθητές σας;

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Ακριβώς Δημήτρη!!! Δυο αρνήσεις σε μια πρόταση είναι λάθος αλλά δε θα αντικαταστήσει την παρατήρηση για το "απλώς - απλά"! Πολύ δυνόητο για κάποιους...