Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Χαμένες βεβαιότητες (iv. Αυλαία)


iv. Αυλαία
Ο κύριος μπαίνει στο γραφείο για να εξοφλήσει τα δίδακτρα του παιδιού του. Είναι χαμογελαστός και ευγενής, δείχνει εξαιρετικά ήρεμος. Η εντύπωση που μου προκαλεί μετατρέπεται σε απορία ως προς το... ασυμβίβαστο της κατάστασης. Μου εξηγεί με απόλυτη φυσικότητα: «Φέτος το καλοκαίρι δεν πήγαμε διακοπές. Περιοριστήκαμε σε κάποιες σποραδικές εκδρομές. Αποφύγαμε έξοδα τριών - τεσσάρων χιλιάδων ευρώ. Είναι τα δίδακτρα για το φροντιστήριο του παιδιού αλλά και για κάποιες άλλες σημαντικές ανάγκες». Ο κύριος, ως γονιός, έκανε το απολύτως λογικό. Ό,τι θα έκανε οποιοσδήποτε κουβαλάει έστω κι ένα δράμι μυαλού. Κέρδισε το σεβασμό και την εμπιστοσύνη του παιδιού του, τη δική μου εκτίμηση και κυρίως την αυτοεκτίμηση και αξιοπρέπειά του.
Αρκετοί άνθρωποι κατάφεραν γρήγορα να προσαρμοστούν στα δεδομένα της κρίσης. Κατάλαβαν, προγραμμάτισαν, είναι συνεπείς και ήρεμοι. Αυτοί αποτελούν ωραία πρότυπα για τους νέους, οι οποίοι -ίσως άδικο μεν, δεδομένο δε- θα κληθούν να ζήσουν στη συγκεκριμένη πραγματικότητα. Και βέβαια, να την αλλάξουν. Βασικό εργαλείο στην προσπάθειά τους, η αμφισβήτηση. Η κατανόηση και αποδοχή της ιδέας ότι οι μεγαλύτεροι δεν είναι πάντα(;) και σοφότεροι, είναι προϋπόθεση για την απελευθέρωση της νέας γενιάς και της διεκδίκησης από μέρους της πρωταγωνιστικού ρόλου.
Η πραγματικότητα τροφοδοτεί τους νέους, ώστε να καταλάβουν ότι οι φορείς του συντηρητισμού δεν αποτελούν αυθεντίες. Πολύ πιο συχνά αποτελούν ένα μεγαλειώδες... λάθος. Λάθος εξέλιξης, λάθος διαπαιδαγώγησης, λάθος σε όλα τους και μάλιστα τραγικό. Για την ανέχεια, τα μεγάλα χρέη -ατομικά και εθνικά, την ανεργία, τη στασιμότητα, τη μιζέρια που ζούμε ευθύνονται οι επιλογές των μεγαλυτέρων. Και οι νέοι πρέπει να κατανοήσουν ότι πρόκειται για τελείως βλαμμένες, ηλίθιες και τελικά λαθεμένες επιλογές. Και ποιος παίρνει τελείως βλαμμένες, ηλίθιες και τελικά λαθεμένες αποφάσεις; Μα φυσικά ο βλαμμένος, ηλίθιος και γεμάτος άγνοια γονιός, πολιτικός, επιχειρηματίας και πάει λέγοντας. Η αμφισβήτηση, από τους νέους, ανθρώπων με τέτοια χαρακτηριστικά θεωρώ ότι είναι εύκολη υπόθεση, λογική και κυρίως αναγκαία. 
Ο γονιός που προτίμησε να δανειστεί για να αγοράσει το σπίτι, που σπατάλησε για τις θερινές διακοπές, που χρεώθηκε για να κυκλοφορεί με το αυτοκίνητο των -δικών του κι όχι των παιδιών του- ονείρων υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών του είναι εξ ορισμού ανόητος, απόλυτα ανεύθυνος και εξαιρετικά επικίνδυνος γονιός. Εξαιτίας των ηλίθιων και ματαιόδοξων επιλογών του, αδυνατεί να στηρίξει την προετοιμασία ή τις σπουδές των παιδιών του, τα έχει εγκλωβίσει, περιορίζοντας το εύρος των επιλογών τους. Αυτός έχει αποτύχει ως γονιός. Η αμφισβήτησή του είναι ιερή υποχρέωση των παιδιών, για να γίνουν καλύτερά του. 
Το ίδιο πρέπει να γίνει και με τους πρωτεργάτες της πολυεπίπεδης κρίσης που ζούμε. Τους πολιτικούς. Κάποιες δεκαετίες πριν τα ελλείμματα αντιμετωπίζονταν με αύξηση των φόρων για κάποια περίοδο. Οι περισσότεροι -μισθωτοί, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες- είχαν απόθεμα και μπορούσαν να στηρίξουν την επιλογή. Σήμερα η συγκεκριμένη μέθοδος απλώς δε λειτουργεί και το δείχνει. Οι «αυθεντίες» που μας εξουσιάζουν σκέφτηκαν(;) ότι η αύξηση των φόρων θα έλυνε για μια ακόμα φορά το πρόβλημα. Αύξησαν τα τέλη κυκλοφορίας, τους φόρους στα τσιγάρα, στα ποτά, στο πετρέλαιο, στο υγραέριο και... σε όλα. Τζίφος! Κάποιοι (πολλοί κάποιοι) απλώς απόσυραν τα αυτοκίνητά τους από την κυκλοφορία, έκοψαν ή ελάττωσαν τσιγάρο και διασκέδαση ενώ στράφηκαν σε εναλλακτικούς τρόπους θέρμανσης περιορίζοντας την κατανάλωση πετρελαίου αλλά και τα αναμενόμενα έσοδα που περίμεναν οι οικονομικές αυθεντίες που μας διοικούν. Οι συγκεκριμένοι έχουν αποτύχει ως πολιτικοί. Η αμφισβήτησή τους αποτελεί στοίχημα για τους νέους, ώστε να γίνουν καλύτεροί τους στο μέλλον. 
Τα παραδείγματα πολλά. Οι αφορμές αμφισβήτησης ατελείωτες. Ο επιχειρηματίας που συνεχίζει να πουλάει σε υψηλές τιμές πιστεύοντας ότι «μπόρα είναι, θα περάσει», βλέπει τα κέρδη του να συρρικνώνονται αλλά δε βλέπει την καταστροφή του να πλησιάζει. Ο μαγαζάτορας που μάταια περίμενε πελάτες για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια, χωρίς να έχει δημιουργήσει χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Ο ιδιοκτήτης που δε ρίχνει το ενοίκιο αλλά προτιμάει να κρατάει το σπίτι, το γραφείο, το κατάστημα ανοίκιαστο για μήνες. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί που παρακολουθούν απαρηγόρητοι αλλά ουσιαστικά αμέτοχοι την ΕΕ να παραπαίει σε έναν ωκεανό εθνικισμών. Όλοι αυτοί δηλώνουν ξεκάθαρα ότι είναι απροσάρμοστοι. Δεν αντιλήφθηκαν όσα ήρθαν και φυσικά αδυνατούν να αντιληφθούν όσα ακολουθούν. 
Αρκετοί νέοι θα μπορούσαν να διαχειριστούν τις καταστάσεις πολύ καλύτερα, πιο ώριμα, γιατί είναι απαλλαγμένοι από σχήματα ξεπερασμένα. Είναι ικανοί για τις αναγκαίες αλλαγές, είναι ικανοί να ενταχθούν και να επιβιώσουν στον καινούριο κόσμο και μπορούν να τον οδηγήσουν σε τροχιά ανάπτυξης. Μένει να αμφισβητήσουν το αρρωστημένο, ηλίθιο, ανίκανο πια και βλαμμένο παλιό. Μια αυλαία πέφτει και οδηγεί σε αφανισμό τους παλιούς πρωταγωνιστές. Την ίδια στιγμή μια καινούρια ανοίγει και περιμένουμε με πολλή ελπίδα τα νέα πρόσωπα που θα κυριαρχήσουν. Οι υποψήφιοι ας περάσουν χωρίς χρονοτριβή!

2 σχόλια:

evropeos είπε...

Στο σημερινό σας άρθρο, θα ήθελα, αλλά δεν μπορώ να συμμεριστώ την αισιοδοξία σας σχετικά με τους νέους.
Η πλεοψηφία εξ' αυτών μεγάλωσε με τα "ιδανικά" του Δημοσίου ("Να μπεις παιδί μου στο δημόσιο να ησυχάσεις"), του "δούλεψε να φας και κλέψε να 'χεις", του "γλύψε για να γίνει η δουλειά σου" και άλλα τινα.
Στην πρώτη περίπτωση, του Δημοσίου, και πάντα στο πλαίσιο των πελατειακών σχέσεων που εφάρμοσαν οι πολιτικοί μας, μάθαμε εμείς, και σε προέκταση τα παιδιά μας να αποθεώνουμε το δημόσιο, να αποκηρύσουμε την επιχειρηματικότητα την δημιουργία, την έμπνευση, την καινοτομία.
Η ψευτομαγκιά, η επίδειξη, ο ωχαδερφισμός κυριάρχησαν στην Ελληνική κοινωνία, σε όλα τα στρώματα και στις ηλικιακές κατηγορίες.
Τώρα, πως οι νέοι θα μπορέσουν (εύκολα) να ξεφύγουν απ' την κυρίαρχη ιδεολογία της αρπαχτής και της ρεμούλας (που κυριάρχησε στην χώρα μας τις περασμένες δεκαετίες) είναι το ζητούμενο.
Μακάρι να τα καταφέρουν και να γίνει η αλλαγή στην Ελληνική κοινωνία, να κυριαρχήσουν καινούριες αρχές και επιδιώξεις, να τεθούν στόχοι και να γίνουν έργα.
Θα είναι, βέβαια για το καλό όλων.

Υ.Γ. Η κόρη μου (Γ Λυκείου) μου έλεγε τις προάλλες ότι αν γινόταν βουλευτικές εκλογές και θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και οι μαθητές, η Χρυσή Αυγή θα έπαιρνε ποσοστά της τάξης του 20-30%.
Αν αυτό ισχύει, η αλλαγή που περιμένουμε να ξεκινήσει απ' τους νέους θα καθυστερήσει λίγα χρόνια.
Υ.Γ.2 Για να μην παρεξηγηθώ, είναι σαφές ότι ανάμεσα στους νέους υπάρχουν παιδιά που προσπαθούν, μελετούν, με ανοιχτό μυαλό, με θέληση για μάθηση, με κριτική σκέψη.Δεν ξέρω σε ποιο ποσοστό είναι σε σχέση με το σύνολο.
Οσο μεγαλύτερο, πάντως, τόσο το καλύτερο.

Georgios Voutselas είπε...

Συμμερίζομαι τις απόψεις και του πάνσοφου καθηγητά μου,
αλλα και αυτην του ευρωπαίου. Οι νέοι πράγματι είναι οι μοναδικοι πρωταγωνιστες αυτης της νέας παράστασης και όπλο τους πρέπει να είναι η αμφισβήτηση του κατεστημένου κ' των δημιουργών του,αλλα ειναι πολυ λίγοι αυτοι που επιθυμούν να αλλάξουν το σκηνικο(moi) κ΄ ακομα λιγοτεροι αυτοι που μπορουν.Ίσως φταίει η λαθως κ ανεπαρκής μορφωση,ίσως οι γονεις,ισως κ τα δυο(who knows τις πταιει?).
Αντε κ ενα ποιημα για το καλο της χρονιας...

Η αυλαια επεσε,το εργο τελειωσε
και την ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ μερικων μειωσε.
Τωρα πια ενα νεο εργο ανεβαινει
τους πρωταγωνιστές του να μαθουμε μονο μένει,
το εργο ειναι για λιγους αλλα και για ολους,
κυριως γι' αυτους που 'σφύξαν τους κώλους.
Κανεις δεν θα παιζει στο εργο λενε, μερικοι λαϊκιστες
όμως υπάρχει παρασταση χωρις πρωταγωνιστές;

Υ.Γ:Κύριε Ζαχο μη ξεχασετε την εκθεση που σας ελεγα.