Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Η αναγκαιότητα της θανατικής ποινής

Ο Ερντογάν το δήλωσε χωρίς περιστροφές. «Γιατί να τους κρατήσω (τους πραξικοπηματίες) στη φυλακή και να τους ταΐζω για τα επόμενα χρόνια; Αυτό λέει ο κόσμος. Θέλουν να μπει ένα γρήγορο τέλος, γιατί ο κόσμος έχασε συγγενείς, γείτονες, παιδιά... Υποφέρουν οπότε είναι πολύ ευαίσθητοι και εμείς πρέπει να ενεργήσουμε με μεγάλη λογική και ευαισθησία». Κι εδώ που τα λέμε, ο πρόεδρας-σουλτάνος έχει τα χίλια δίκια με το μέρος του. Αν μάλιστα, σκεφτεί κανείς την πρόσφατη λαχτάρα που πέρασε ο κατακαημένος ο πρόεδρας με τους πραξικοπηματίες να τον κυνηγούν σε στεριά, αέρα και θάλασσα, τότε μια συμπάθεια τη νιώθει για το πρόσωπό του.

Βέβαια, ο Ερντογάν, όπως και ο δικός μας ο Λοβέρδος και όλοι οι -διαχρονικά- υποστηρικτές της θανατικής ποινής, κάνει το κλασικό λάθος. Ζητούν την επαναφορά της θανατικής ποινής για τους λάθος λόγους και τα λάθος εγκλήματα. Η επιχειρηματολογία τους είναι ξεπερασμένη, παράλογη και άρα γραφική. Είναι, λοιπόν, λογικό, όλοι αυτοί να θεωρούνται φασίστες και τύραννοι. Άλλωστε η συγκεκριμένη ποινή συνδέθηκε ιστορικά με πρόσωπα και καθεστώτα που είχαν τόση σχέση με τη δημοκρατία όση και ο ιδρώτας με το Βόρειο Πόλο.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το παρεάκι των υποστηρικτών, η ποινή του θανάτου αξίζει στους τρομοκράτες, σε όσους στρέφονται κατά της δημοκρατίας, σε δράστες μαζικών και φρικιαστικών εγκλημάτων... Τέτοιοι εγκληματίες δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με αγάπη, στοργή και προδέρμ αλλά με τη σκληρότητα που και οι ίδιοι χρησιμοποίησαν. Έτσι, λένε, αποδίδεται δικαιοσύνη (οφθαλμόν αντί οφθαλμού), προφυλάσσεται το κοινωνικό σύνολο και, κυρίως αυτό, αποτρέπονται παρόμοια εγκλήματα στο μέλλον.

Έρχονται τώρα οι άλλοι, δηλαδή εκείνοι που θεωρούν τη θανατική ποινή αποτρόπαια, και τους εξευτελίζουν με χαρακτηριστική άνεση. Αν είναι έτσι, ισχυρίζονται, τότε να επιστρέψουμε ολοκληρωτικά στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, να ζούμε με τις αξίες και τις αρχές της γυρίζοντας την πλάτη στον πολιτισμό. Να έχει ο καθένας τη δική του Κιβωτό και να δούμε τότε τι μποτιλιάρισμα και τι πρόβλημα στο πάρκινγκ θα είχαμε. Προσθέτουν δε, ότι μια κοινωνία προόδου δεν μπορεί να στηρίζει την εξέλιξή της άρα και την απόδοση δικαιοσύνης στα ένστικτα του λαού (ιδίως αν ο λαός είναι για τα πανηγύρια, θεωρεί το Σεφερλή και το Λαζόπουλο επιτομή του χιούμορ και διαθέτει τόσο μυαλό όσο και μια κότα υιοθετώντας κάθε μορφή φανατισμού και λαϊκισμού).

Όσο για την αποτρεπτική δύναμη της θανατικής ποινής... Εκεί στήνουν πανηγύρι οι επικριτές της. Ας φανταστούμε έναν φανατικό του Ισλάμ τη στιγμή που ζώνεται με μπουρλότα για να προκαλέσει αιματοκύλισμα. Μπορεί αυτόν να τον σταματήσει η θανατική ποινή; Δηλαδή, μπορεί τη στιγμή της προετοιμασίας να σκέφτεται: «Ρε συ, μήπως δεν ανατιναχτώ καλά και με πιάσουν και με θανατώσουν οι οχτροί του Αλλάχ»; Όχι πέστε μου, μπορεί να σκέφτεται κάτι τέτοιο, όταν ήδη έχει επιλέξει το θάνατό του και την είσοδό του στον Παράδεισο; Μα θα ήταν... τρελός!

Μήπως η αποτρόπαιη αυτή ποινή θα μπορούσε να εμποδίσει το τυπάκι που αρπάζει την καραμπίνα του μπαμπά, μπαίνει στο σχολείο του, ως ταύρος σε υαλοπωλείο, με αποκλειστικό στόχο να εξολοθρεύσει δικαίους και αδίκους και τελικά να αυτοκτονήσει, επειδή λίγο πριν υπήρξε αποδέκτης μιας ξεγυρισμένης χυλόπιτας ή επειδή ο καθηγητής τού έβαλε κακό βαθμό ή επειδή αποτέλεσε θύμα bullying; Μπορεί αυτός να σκεφτεί λογικά τις συνέπειες των πράξεών του; Μα τι σόι μανιακός θα ήταν τότε; Σκοτώνει τον πρώτο, ξαπλώνει το δεύτερο και μετά τι; Απέναντι στον τρίτο θα σκεφτεί ότι αν αφαιρέσει μια ακόμη ζωή, κινδυνεύει με την εσχάτη των ποινών;

Δεν είναι πολύ σοβαρά πράγματα αυτά. Κι αν μέχρι τώρα τα είχατε σκεφτεί, τουλάχιστον μην τα λέτε παραέξω, γιατί θα καταλάβουν οι άλλοι το βαθμό βλακείας σας. Η θανατική ποινή είναι αναγκαία αλλά όχι για αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα. Χρειάζεται μεν αλλά για πιο απλές και ανθρώπινες παραβάσεις. Χρειάζεται για παραβάσεις που τελούνται από αρκετά λογικούς ανθρώπους. Εκεί ναι, θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά.

Παραβιάζει κάποιος οδηγός ή πεζός το κόκκινο φανάρι. Πιάσ’ τον, καλό μου κράτος, κρέμασέ τον από το σηματοδότη που παραβίασε και άφησέ τον εκεί για λίγες μέρες. Θα βρεθεί άλλος να παραβιάσει το κόκκινο; Ε, θα βρεθεί; Πετάει ο άλλος τα σκουπίδια του έξω από τον κάδο για να μη χαλάσει το μανικιούρ ή πετάει αποτσίγαρα, χαρτάκια, κουτάκια και δεν ξέρω τι άλλο στο δρόμο. Άρπαξέ τον, καλή μου πολιτεία, και κουτούπωσέ τον στον κάδο με συνοδεία θανατηφόρων αερίων. Θα ξαναπετάξει κανείς έστω και τρίχα έξω από κάδο; Αμ δε. Σκόνη της Σαχάρας θα βρίσκει μπροστά του και θα τη μαζεύει με επαναφορτιζόμενο σκουπάκι.

Εκεί δε που θα έκανε θραύση η επαναφορά της πιο αποτρόπαιης ποινής θα ήταν στους πολιτικούς. Ιδίως εκείνους που προεκλογικά υπογράφουν συμβόλαια με το λαό. Έλα εδώ πολιτικέ μου, θα λέει το κράτος. Εσύ δεν υποσχέθηκες να σκίσεις κάτι μνημόνια, εσύ δεν έταξες λαγούς με πετραχήλια στους ηλίθιους που πιστεύουν κάθε ανοησία, εσύ δε θα έφερνες την ανάπτυξη; Έσκισες τα μνημόνια; Πού είναι οι λαγοί με τα πετραχήλια; Πού χάθηκε βρε παιδί, η ανάπτυξη και η ελπίδα και οι μεγάλες κουβέντες; Μη μας τσαμπουνάς τώρα για αυταπάτες και κουραφέξαλα! Κρέμασμα στο Σύνταγμα και να δούμε. Θα βγει άλλος κανείς να υποσχεθεί τα ανείπωτα και να κοροϊδέψει τους ανόητους που το παίζουν πολίτες; Σιγά και μην εμφανιστεί.

Έτσι, ναι. Να βγει κάποιος να υποσχεθεί την επαναφορά της θανατικής ποινής για τέτοιου είδους εγκλήματα και να κάνει πάταγο. Για χίλια χρόνια θα βγαίνει μα με απλή, μα με σύνθετη αναλογική. Γιατί η θανατική ποινή είναι αναγκαία σήμερα αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους και για τελείως διαφορετικά εγκλήματα από εκείνα που επιθυμούν οι υποστηρικτές της τύπου Ερντογάν.



1 σχόλιο:

Έλενα είπε...

Μόνο που κ. Ζάχο, αυτοί που προσπερνάν τα κόκκινα φανάρια, πετάνε σκουπίδια στο δρόμο και τάζουν στο λαό το χορό των αγορών ενώ οι ίδιοι θα χτυπάνε τα νταούλια τελικά δεν λειτουργούν με λογική. Εξάλλου η θανατική ποινή για αυτούς θα μου φαινόταν κάτι σαν... εύκολη λύση. Μια και έξω!