Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

52

Με την αγαπημένη χελώνα μου και τη γλυκύτατη
 τούρτα από τους συνεργάτες μου 
«Πώς αισθάνεσαι»; Είναι η συνήθης ερώτηση, όταν κάποιος έχει γενέθλια. Και ιδίως όταν αυτά δεν είναι από τα πρώτα γενέθλια της ζωής του. Προσωπικά τη βρίσκω πλήρως και αδικαιολόγητα ηλίθια απορία. Γενέθλια είναι. Δεν είναι ούτε κοψομέσιασμα ούτε σκωληκοειδίτιδα ούτε πυρετός. Οπότε πώς να νιώθω;
Σήμερα γιορτάζω τα 52α γενέθλιά μου. Σχεδόν έχω βαρεθεί να γιορτάζω γενέθλια. Είμαι ένας βετεράνος γενεθλίων. Μεγαλώνω -όσο κι αν η Ζέτα (η γυναίκα μου) και κάποιοι ακόμη πολύ καλοί φίλοι αδυνατούν να το πιστέψουν- και παρόλ’ αυτά(;;;), αισθάνομαι ωραία. «Πότε θα μεγαλώσεις επιτέλους», λένε. Μεγαλώνω αλλά με έναν δικό μου τρόπο. Ποτέ δεν είχα στερεότυπα για το πώς θα έπρεπε να είμαι στα 52. Για καμιά ηλικία δεν είχα. Μάλλον γι αυτό αισθάνομαι έτσι. 
Όσο κι αν το παλεύω δε βρίσκω ούτε έναν λόγο για να μην αισθάνομαι έτσι. Βρίσκομαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου. Το ίδιο αισθανόμουν, βέβαια, και σε κάθε προηγούμενη αντίστοιχη μέρα. Αισθανόμουν υπέροχα στα 30. Το ίδιο στα 35, στα 40 και στα 45. Φαντάζομαι ότι το ίδιο συνέβαινε στα 20 και στα 25 και πιθανότατα στα 2 και στα 3… 
Κάθε φορά κοίταζα πίσω. Τα πράγματα είχαν πάει καλά. Στα 3 είχα σταματήσει να τρώω τα νια νια που έτρωγα στο… 1. Γιατί, λοιπόν, να μη νιώθω ευτυχία; Στα 5 και στα 6 ήμουν πιο ανεξάρτητος από ό,τι στα 3. Έβγαινα και έπαιζα στις αλάνες. Στο ποτάμι και στα γύρω βουνά του χωριού που μεγάλωσα στήναμε μάχες, γνωρίζαμε τα όριά μας, αποκτούσαμε φιλίες και εμπειρίες. Επέστρεφα στο σπίτι γεμάτος λάσπες, ιδρωμένος, χαρούμενος κι εκτονωμένος. Το μόνο άσχημο ήταν ότι δεν μπορούσα να αποφύγω το μπάνιο. Ασήμαντο, αφού και αργότερα που θα μπορούσα να το αποφύγω, δεν το έκανα. Για ποιον λόγο, λοιπόν, να αισθάνομαι άσχημα που μεγάλωνα; 
Για ποιον λόγο θα έπρεπε να αισθάνομαι άσχημα στα είκοσι; Μήπως επειδή ήμουν στο πανεπιστήμιο; Μήπως επειδή είχα την ευκαιρία να παρακολουθώ τις διαλέξεις του Νίκου Σβορώνου και του Χάγκεν Φλάισερ, επειδή μπορούσα να βρίσκομαι στο αμφιθέατρο του Παντερμαλή, του Χουρμουζιάδη και πολλών άλλων εξαιρετικών δασκάλων; Μήπως επειδή ένιωθα ανεξάρτητος, μακριά από το σπίτι; Μήπως επειδή έβαζα βάσεις για τη μελλοντική ζωή μου; Μήπως επειδή δεν είχα πια μπροστά μου τις Πανελλαδικές; Θα ήταν ανόητο να γκρινιάζω και τότε. Ε; 
Κάπως έτσι έφτασα στα 52 κι ακόμη (μπορεί να είναι νωρίς) δε βρίσκω λόγο να με χαλάει το ότι μεγαλώνω. Έχω καταλήξει ότι είναι ζήτημα οπτικής. Αν κάποιος μεγαλώνει καλά, δεν έχει λόγο να παραπονιέται. Όταν κάποιος κάνει αυτό που πρέπει στην κατάλληλη ηλικία, δε νιώθει ότι ο χρόνος έχει περάσει άσκοπα. Δεν αισθάνεται ότι τον έχασε, ότι τον σπατάλησε. Μάλλον αισθάνεται ότι η ζωή του είναι γεμάτη. 
Θα ήταν παράλογο και άδικο να παραπονιέμαι. Βρίσκομαι σε μια φάση ζωής που μου προσφέρει μεγαλύτερη ηρεμία από οποιαδήποτε άλλη. Τα πράγματα δείχνουν ότι έχω καταφέρει αρκετά στη δουλειά μου και στη ζωή μου. Έχω κερδίσει την αποδοχή ατόμων που εκτιμώ. Την αποδοχή ακόμη και κάποιων μαθητών μου. Έχω επιλέξει το περιβάλλον μου. Μπορώ να διασκεδάζω με κακεντρεχή σχόλια εις βάρος μου. Μπορώ να γελάω με τις αντιδράσεις που προκαλούν τα κείμενά μου, τα πιστεύω μου. Έχω την άνεση να απορρίπτω και να αποφεύγω ανθρώπους που σπαταλούν τον χρόνο μου. Οι περισσότεροι μου έχουν αναγνωρίσει το δικαίωμα να είμαι… «παράξενος», «περίεργος», «απόλυτος», «ιδιότροπος». Μάλιστα, έχω καταφέρει το παιδικό όνειρό μου. Μπορώ να είμαι ελεύθερος. Να κάνω και να γράφω αυτό που θέλω, να είμαι ενοχλητικός στους μέτριους που προσπαθούν να μας καταδυναστεύσουν και αυτό να θεωρείται μια… ιδιαιτερότητά μου. Νιώθω ότι δικαιώνονται οι επιλογές μου και αισθάνομαι ότι βρίσκομαι μπροστά σε νέες προκλήσεις. 
Κυρίως νιώθω καλά παρακολουθώντας το παιδί μου να εξελίσσεται, να γίνεται καλύτερο από μένα, να με αφήνει έτη φωτός πίσω, να με κάνει να φαντάζω κατεστημένο, να ασχολείται με πράγματα που αδυνατώ να κατανοήσω, να με αμφισβητεί και παρόλ’ αυτά (ελπίζω τουλάχιστον) να με εκτιμά. Ε Πάνο;;; 
Μεγάλωσα έτσι και θα συνεχίσω να το κάνω, γιατί τα γενέθλια δεν ήταν απλώς μια αφορμή να γιορτάζω την επιτυχία του να αντεπεξέρχομαι σε μια τυπική, αυτοματοποιημένη, βιολογική υποχρέωση. Μου το δίδαξε ο Ουμπέρτο Έκο αυτό μέσα από ένα κείμενό του. Σε αυτό περιέγραφε την αντίδραση ενός καθηγητή του, όταν ο μικρός Έκο, γεμάτος χαρά, του ανακοίνωνε ότι είχε γενέθλια. Ο καθηγητής τον κοίταξε απαξιωτικά και του είπε: «Και για ποιον λόγο χαίρεσαι; Επειδή κατασπατάλησες ένα ολόκληρο χρόνο από τη ζωή σου; Επειδή κατάφερες να είσαι εντάξει στη βιολογική υποχρέωσή σου μεγαλώνοντας απλώς έναν χρόνο;». Μετά από αυτό ο Έκο δεν σπατάλησε κανέναν άλλο χρόνο διδάσκοντας κι εμένα ότι ό,τι είναι να κάνεις, κάν’ το τη στιγμή που πρέπει. Όταν αναπολείς το τι θα μπορούσες να είχες κάνει, θα είναι αργά για δάκρια, αργά για όλα και τότε, όπου και αν ρίξεις την ευθύνη, είναι αδύνατον να διορθώσεις το παραμικρό! Κάπως έτσι έφτασα να αδυνατώ να κατανοήσω τη νοσταλγία των ανθρώπων για το παρελθόν, για τα θλιβερά και άσκοπα «reunion», για εκείνους που πέρασαν από τη ζωή τους, για όσα πέρασαν από τη ζωή τους είτε ως ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες είτε ως ευκαιρίες που μετατράπηκαν σε γεγονότα. Είναι ωραία να κλείνει κανείς τα 52. Κι αν συνεχίσει να είναι υγιής, φαντάζομαι ότι θα είναι υπέροχο να κλείνει και τα 53, τα 55, τα 105… 
Να με χαίρεστε, λοιπόν!!! 
Και κυρίως να είμαι καλά, να με χαίρομαι εγώ!


Δεν υπάρχουν σχόλια: