Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Το βιογραφικό των 50.000 €

Το βιογραφικό είναι πολύ σημαντικό πράγμα! Μάλιστα σήμερα, οι περισσότεροι επενδύουν γι αυτό μεγάλα ποσά σε φροντιστήρια προετοιμασίας, ξένες γλώσσες, υπολογιστές, σπουδές και εξειδίκευση σε όλο και ανώτερο επίπεδο. Πρόχειροι υπολογισμοί (γίνονται σε ένα πρόχειρο κομπιουτεράκι ή φύλλο ή τετράδιο) λένε ότι μόνο οι προπτυχιακές σπουδές ενός παιδιού -χωρίς, δηλαδή, να συνυπολογίζονται μαιευτήρια, παιδίατροι, φροντιστήρια κ.τλ.- κοστίζουν περίπου 50.000 €! «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη»! Ιδίως σε εποχές κρίσης. Αν βέβαια, το συγκεκριμένο ποσό συμβάλλει στη δημιουργία ενός αξιοπρεπούς βιογραφικού, «ας πάει και το παλιάμπελο»! Τι γίνεται, όμως, αν μετά από τόσα έξοδα, χρόνο και κόπο(;) το βιογραφικό είναι ένας τζίφος και μισός; Μα, θα αναρωτηθεί κανείς, είναι δυνατόν τόσα χρήματα, χρόνια και κόπος να οδηγούν σε 1½ τζίφο; Κι όμως, είναι! Μάλιστα, αυτό είναι το σύνηθες. 
Βιογραφικά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μάθημα σε κάθε σχολή με τίτλο: «βιογραφικά που δε θα καταθέτατε π ο τ έ», φτάνουν συχνά στα χεράκια μου! Βιογραφικά με χαμηλό βαθμό πτυχίου (δε θα τον πρόσεχα, αν υπήρχε κάτι αξιόλογο), με οργάνωση πιο τραγική και από αρχαία τραγωδία, προσόντα τόσο φτωχά όσο και η πλειονότητα των Ελλήνων πλέον, με διαστήματα πιο αραιά και από ουρανοξύστες στη Σαχάρα, ώστε τα ελάχιστα προσόντα να καταλαμβάνουν μεγάλο χώρο και βέβαια, με λάθη. 
Πρόσφατα, υποψήφια για εργασία στο φροντιστήριο ανάφερε ότι διαθέτει «δίπλωμα οδήσησης»! Ναι, «οδήσησης»! Δηλαδή, τι να το κάνει το φροντιστήριο το δίπλωμα ως προσόν; Delivery μαθητών θα κάνει; Θα μας παίρνουν τηλέφωνο και θα μας ζητάνε «έναν μαθητή μέτριο ή έναν δυνατό με πλούσιο αφρόγαλα, ζάχαρη και κανέλα»; Και άντε αυτό. Μα δεν της βγήκε το μάτι από την κατακόκκινη επισήμανση του word; Τζάμπα το ECDL; 
Βιογραφικό νέας εσοδείας έκλεινε -προσπάθεια περιγραφής της προσωπικότητας της υποψήφιας- ως εξής: «Είμαι άτομο συνεργάσιμο, επίμονο στο να πετυχαίνω τους στόχους μου, συνεργάσιμη, […]. Επέλεξα να σπουδάσω αυτό το επάγγελμα, διότι αγαπώ τα παιδιά και μου αρέσει να τους παρέχω με τον πιο απλό τρόπο οποιαδήποτε δυσκολία συναντούν στα μαθήματα που σχετίζονται με την κατάρτισή μου.» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου). Σκέφτομαι: «Η μάνα της το ξέρει»; Τόσα λάθη σε τρεις γραμμές; Πού πας, κούκλα μου, απόφοιτη Φιλολογίας του ΑΠΘ, με τέτοιο Curriculum Vitae; Μα δε φτάνουν στα παιδάκια οι δυσκολίες που έχουν από μόνα τους, χρειάζονται και κάποιον ειδικό να τους παρέχει τέτοιες και μάλιστα «με τον πιο απλό τρόπο»; 
Χρειαζόταν άραγε κάποιοι γονείς να ξοδέψουν 50.000 €, τουλάχιστον, για να καταφέρει το μπουμπούκι τους το συγκεκριμένο χάλι; Τόσα λεφτά για να αδυνατεί το μπουμπούκι να γράψει πέντε αράδες χωρίς λάθος; Κι όμως, τέτοιου επιπέδου βιογραφικά πληθαίνουν, επειδή πληθαίνουν οι «λειτουργικά αναλφάβητοι». Έχουμε δημιουργήσει πολλούς τέτοιους. Άτομα με πτυχία, από τα οποία, όμως, λείπουν βασικές δεξιότητες. Γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση αλλά αδυνατούν να επεξεργαστούν και ένα απλό κείμενο, ακόμα και δικό τους. Αδυνατούν να συντάξουν σωστά το πιο απλό νόημα. Άτομα που αγνοούν ότι το πτυχίο δεν είναι αρκετό για την αποκατάστασή τους, γιατί αδυνατούν να κατανοήσουν τις εξελίξεις. Αγνοούν ότι τα χρόνια σπουδών δεν αποτελούν πια χρόνια καλοπέρασης και κραιπάλης αλλά περίοδο ωρίμανσης, απόκτησης εφοδίων που θα βρουν θέση στο βιογραφικό καθιστώντας το καλύτερο από των υπολοίπων. Το σημερινό αξιόλογο βιογραφικό είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο που θα μπορούσε να καταθέσει κάποιος τριάντα χρόνια πριν.
Δυστυχώς, δημιουργήσαμε γενιές πνιγμένες στην ουτοπία της εύκολης λύσης. «Ας μπει σε μια σχολή και μετά, έχει ο Θεός» λένε πολλοί γονείς. Και μπαίνουν. Στο Μαθηματικό, έχοντας γράψει Μαθηματικά κάτω από τη βάση. Στη Φιλοσοφική, ενώ αδυνατούν να αρθρώσουν το πιο απλό νόημα σωστά. Σε κάθε Σχολή, ενώ δεν μπορούν να συνδυάσουν ακόμα και απλοϊκά δεδομένα. Πλέον ο Θεός έχει πάψει «να έχει» γι αυτούς οτιδήποτε. 
Παρασύραμε μάζες παιδιών σε σπουδές, τις οποίες είναι ανίκανα να αξιοποιήσουν. Σπουδάζουν, επειδή αυτό επιβάλλει η πίεση του κοινωνικού περίγυρου, επειδή αυτό είναι -όχι δικό τους- όνειρο των γονιών. Θύματα του λαϊκισμού των πολιτικών, οι οποίοι, για πρόσκαιρα οφέλη, δημιούργησαν σχολές ακόμα και για αναλφάβητους. Θύματα του εκπαιδευτικού λαϊκισμού που μοιράζει απλόχερα μεγάλους βαθμούς δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι ο καθένας είναι ικανός για περισσότερα από όσα αξίζει ή μπορεί. Θύματα μιας κοινωνίας που επένδυσε στο «φαίνεσθαι» κι όχι στο «είναι» μιας ισχυρής προσωπικότητας. 
Τι να πει κανείς; Εγώ πάντως έχω να πω στη μανούλα της υποψήφιας που δηλώνει στο βιογραφικό «...διότι αγαπώ τα παιδιά και μου αρέσει να τους παρέχω με τον πιο απλό τρόπο οποιαδήποτε δυσκολία συναντούν...», να κλαίει με μαύρο δάκρυ τα πενήντα χιλιάρικα και στην ίδια ότι, αν πράγματι αγαπάει τα παιδιά, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να μην ασχοληθεί ποτέ μαζί τους!

5 σχόλια:

Georgios Voutselas είπε...

Απλά θεϊκό το άρθρο σας κ.Ζάχο!Λέει πολλές και σκληρές(για κάποιους) αλήθειες. Εγώ σήμερα βρήκα την ευκαιρία με αυτό το θέμα να σας φέρω ένα βήμα πιο κοντά στην σατιρική ποίηση με ενα ποιημα του πανμεγιστου
Γεώργιου Σουρή

Σύντομος αυτοβιογραφία μου



Α΄

Ἐγώ, Γεώργιος Σουρής, ἱππότης τοῦ Σωτῆρος
καὶ Χιώτης διαβολόλωλος ἀστείου χαρακτῆρος,
ἐπιχειρῶ νὰ σᾶς εἰπῶ ξηρῶς κι ἐν συντομίᾳ,
τὰ μᾶλλον σπουδαιότερα τοῦ βίου μου σημεῖα,
προτοῦ οἱ βιογράφοι μου καθ' ὅλα μ' ἀνατάμουν
καὶ εἰς ὅλην τὴν ὑφήλιον ρεντίκολο μὲ κάμουν.

Κατ' ἄλλους εἶμαι γέννημα τῆς ἡρωίδος Χίου
καὶ λέγουν, πὼς ἐξ εὐγενοῦς κατάγομαι στοιχείου,
πλὴν ἄλλοι παραδέχονται πατρίδα μου τὴν Σῦρον
καὶ ἄλλοι περισσότεροι τὴν νῆσον τῶν Κυθήρων.
Ἀλλὰ ἐγὼ ἐπιθυμῶ νὰ εἶμαι πάντα Χιώτης,
μὰ κάποτε καὶ Συριανὸς κι ἔσθ' ὅτε Τσιριγώτης.

῾Η μήτηρ μου μετήρχετο τὰ γυναικεῖα ἔργα
καὶ πότε πότε μ' ἔδερνε μὲ ξύλο καὶ μέ βέργα·
ὁ δὲ πατήρ μου ἔμπορος ἐλέγετο, πὼς ἦτο
καὶ μὲ τὸ Δοῦναι καὶ Λαβεῖν πολὺ ἐνησχολεῖτο
ἀπολαμβάνων πάντοτε οἰκιακῆς εἰρήνης.
Πλὴν λωποδύται κάμποσοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης
στὸ μαγαζί του τρύπωσαν μιὰ νύχτα σκοτεινὴ
κι οὔτ' ἕνα ἀμερικάνικο δὲν τ' ἄφησαν πανί.
Καὶ ἀπὸ τότε ὁ πατὴρ εἶχε μεγάλο χάλι,
ὡσότου ἐμουφλούζεψε* καθὼς καὶ τόσοι ἄλλοι.
Ἐγὼ δὲ τότ' ἐσύχναζα μετὰ μεγάλου ζήλου
εἰς τὸ σχολεῖον τοῦ γνωστοῦ κυρίου Θεοφίλου...

Β΄

Ἄρτι μὲν ἔπαυσα φοιτῶν εἰς τὰ Διδασκαλεῖα
καὶ πούλησα τὰ λεξικὰ καὶ τ' ἄλλα μου βιβλία
καὶ φόρτωσα τὰ γράμματα στὸν πετεινὸν ἀπάνω,
σκεπτόμενος νυχθημερὸν τί δαίμονα νὰ κάνω.

Κι ἐνῶ τὸ μέλλον ἔβλεπα ἐμπρός μου μελανόν,
ἐφάνησαν στὸν ὕπνο μου δυὸ ἄνδρες σκεπτικοί,
καθὼς ἐφάνησαν ποτὲ εἰς τὸν Λουκιανὸν
ἢ τῶν γραμμάτων Ἄνασσα κι ἡ Ἑρμογλυφική.

Ὁ εἷς ἐκ τούτων ἔλεγε, πὼς εἶναι ὁ Ἀπόλλων,
ὁ τῆς ποιήσεως πατὴρ μὲ βλέμμα ἀκτινοβόλον,
ὁ δ' ἄλλος ἦτο ὁ Ἑρμῆς μ' ἐμπορικὰ τεφτέρια,
μὲ πῆχες, μέτρα καὶ σταθμὰ καὶ ρόζους εἰς τὰ χέρια.

Λοιπὸν μὲ παίρνει ὁ Ἑρμῆς μὲ τρόπο κατὰ μέρος
κι ἔλα νὰ γίνης ἔμπορος μοῦ λέγ' ἰδιαιτέρως
κι ἀφοῦ μοῦ εἶπε ἀρκετὰ μὲ τὸν γνωστόν του δόλον,
μὲ πιάνει ἀπὸ τὸν γιακὰ ὁ κύριος Ἀπόλλων
καὶ ποιητὴς νὰ βαπτισθῶ κρυφίως μὲ προτρέπει,
γιατὶ νὰ γίνω ἔμπορος καθόλου δὲ μοῦ πρέπει.

Ταῦτα εἰπόντες ἔφυγαν κι οἱ δύο μὲ ὁρμὴν
κι ἀμέσως μὲ πυρέσσουσαν ἠγέρθην φαντασίαν,
ἀλλ' ὅμως ἀπεφάσισα ν' ἀκούσω τὸν Ἑρμῆν
καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔφυγα κι ἐπῆγα στὴν Ρωσίαν.
Τὸ τί ἐτράβηξα ἐκεῖ στῆς ξενιτιᾶς τὸν δρόμον,
τὸ περιγράφω ἐκτενῶς στὸν πρῶτο μου τὸν [τόμον.

Ἐπανελθὼν στὴν πάτριον ἀμέσως ἐνθυμήθην,
πὼς εἶχε μέγα δίκαιον ὁ κύριος Ἀπόλλων
καὶ τότε τὸ ἐμπόριον παρέδωσα εἰς λήθην
καὶ πρὸς τὰς μούσας ἔστρεψα τὸν ἕρωτά μου ὅλον.

Μακρὰν τῆς τύρβης τῶν πολλῶν, μακρὰν τῶν ἐπιγείων,
ἑρέμβαζα εἰς τοὺς ἀγροὺς καὶ εἰς τὰς ἐρημίας·
τὸ πρῶτον μου δὲ ποίημα ὑπῆρξεν ἐλεγεῖον
εἰς ἄνδρα βελτιώσαντα τὰ τῆς Ἀστυνομίας
κι αὐτὸ ἐν μέσῳ φίλων του κι ὁλίγων συγγενῶν του
ὁ ἴδιος τὸ ἀπήγγειλα εἰς τὸ μνημόσυνόν του
μ' ἕνα σακάκι μπλὲ μαρὲν καὶ ἄσπρο παντελόνι
καὶ ὁ ἰδὼν τὸ μαρτυρεῖ καὶ σᾶς τὸ βεβαιώνει.
Κατόπιν τούτου ἔγραψα καὶ ἄλλα ἐλεγεῖα
καὶ πάντοτε ἀνάπαυσις, ραχάτι καὶ ἀργία...

Γ΄

Τὰ μετὰ ταῦτα περιττὸν νομίζω νὰ τὰ πῶ
καὶ ὅλα τὰ πολὺ γνωστὰ τὰ παρασιωπῶ.
Διότι θά γνωρίζετε, καθὼς δὲν ἀμφιβάλλω,
πὼς ἐχρημάτισα κι ἐγὼ φαντάρος μιὰ φορὰ
καὶ συλλογὴν ἐξέδωσα, εἰς τὴν ὁποίαν ψάλλω
ὅσους πολέμους ἔκαμα μὲ ἄσφαιρα πυρά.
Πρὸς τούτοις θὰ γνωρίζετε, πὼς σ' ἄλλας περιστάσεις
εἰς τὸν Σεμτέλον* ἔδωσα σπουδαίας ἐξετάσεις
καὶ ἀπερρίφθην παμψηφεὶ μετὰ πολλῶν ἐπαίνων
γενόμενος ὑπόδειγμα τῶν ἐξεταζομένων.

Ἔκτοτε δὲ γνωστότερον κατέστη τ' ὄνομά μου,
τὸ δὲ Πανεπιστήμιον μ' εὐγνωμονεῖ ἀπείρως·
καὶ διὰ τοῦτο φαίνεται τὸ πραξικόπημά μου
τὸ ἀργυροῦν παράσημον ἐπῆρα τοῦ Σωτῆρος.

Καὶ τώρα βγάζω τὸ Ρωμιὸ ἀπὸ τεσσάρων χρόνων,
τιμᾶται δὲ ὁλόκληρος δραχμὰς τριάντα μόνον
καὶ τῆς ῾Ελλάδος τραγουδῶ τὸ κλασικὸν βασίλειον
κι ἐμμέτρως ἀεροβατῶν περιορῶ τὸν ἥλιον.

Α ρε Σουρη τι έγραψες!!!
Υ.Γ η δουλειά για το σπιτι ηταν καλή ή για σκισιμο και πεταμα...?

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Γιώργο,
πολύ καλό! Να συνεχίσεις να γράφεις!

evropeos είπε...

Και μιας και ο κ.Voutselas άρχισε με Σουρή θα ήθελα να παραθέσω ένα ποίημά του που είναι πάντα ΕΠΙΚΑΙΡΟ:

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Θετταλός είπε...

Δεν καταλαβαίνω γιατί με τα δρώμενα της εποχής εν Ελλάδι, δραματοποιούνται καταστάσεις μείζονος σημασίας και πρόσωπα έξοχα με απεριόριστες δυνατότητες.Απαντήστε μου στην ερώτηση με απάντηση καταφατική και όχι αντιφατική. Ποιος είναι στο τέλος υπαίτιος της χαοτικής διάστασης;

Ανώνυμος είπε...

Σωτήρη καλησπέρα!
Τώρα που χαλάρωσα λίγο -ναι ναι υπάρχει και στο Δημόσιο δουλειά- σε βρήκα στο internet και ξαπόστασα να διαβάσω μερικά/αρκετά κείμενά σου που έχω χάσει. Στο συγκεκριμένο κείμενο είπα ΕΕεεεεε θα σχολιάσω!
Η κατάσταση είναι ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΗ και με πιάνει μεγαλύτερη ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ που δεν βλέπω να αλλάζει ούτε ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ!
Με κατάλαβες?

--------------
ΟΟΟΧΙ? Δεν πειράζει συνέχισε να διαβάζεις....
Σ.Σ.ΟΡΦΑΝΑΚΗΣ
:)